Οφείλουμε ν΄άντιμετωπίσουμε την αίσθηση μοναξιάς των ανθρώπων

'Οταν δέχομαι τίς εξομολογήσεις τους, αντιλαμβάνομαι ότι συνήθως οι άνθρωποι δεν έχουν διαπράξει ασυνήθιστα είτε υπερβολικά μεγάλα αμαρτήματα, καί εάν αφουγκραστώ όχι τόσο αυτά που λένε όσο τη σιωπή τους, αυτά πού δεν λένε, έκείνο πού πραγματικά έξαγορεύουν στην εξομολόγηση είναι το εξής:
«Δεν βρίσκω κανένα νόημα στη ζωή μου»
Και κατά συνέπεια ένας από τους πρωτίστους σκοπους του πνευματικού πατρός, σήμερα, είναι όχι να έπιπλήττει τους ανθρώπους για την κακία τους, όχι να συντρίβει την υπερηφάνεια τους. Πολύ συχνά δεν έχουν ικανή αίσθηση της προσωπικής τους αξίας καί νοήματος. 'Οφείλουμε να προσπαθή­σουμε να δώσουμε στους ανθρώπους την αίσθηση ότι ό Θεός τους αγαπά, ότι κάθε ανθρώπινο πρόσωπο είναι μοναδι­κό, ότι ό Θεός έχει ένα ειδικό σκοπό για κάθε ένα μας καί ότι δεν είμαστε απλά πιόνια επιτραπέζιου παιγχνιδιού, πού μπορούν να αντικατασταθούν. Σε κά­θε ανθρώπινο πρόσωπο υπάρχει ένας θησαυρός, ό όποιος δεν ανευρίσκεται σε κανέναν άλλο. 'Ομως, για μένα αυτό είναι το μεγαλύτερο πνευματικό πρό­βλημα. Φέρνω στη μνήμη μου κάποιον, ό όποιος μου εκμυστηρεύτηκε εδώ καί λίγες εβδομάδες: «Εάν πέθαινα αύριο, δεν θά το έπαιρνε είδηση κανείς». Όφείλουμε να αντιμετωπίσουμε αυτή την αίσθηση της μοναξιάς, της απομόνωσης, ή οποία συχνά δυνατόν να αποτελεί ένα είδος απόγνωσης.

Καλλίστου Γουέαρ