Τι λοιπόν;

Τι λοιπόν; Της ζωής μας το σύνορο

θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;

Κι απ' ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε 

τάφου γη θα μας έχει χωρίσει; 

Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε, 

τούτο μόνο Ζωή μας το λέμε; 

Κι αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε 

και χαμένο στους τάφους το κλαίμε; 

Σ' ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε 

της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει; 

Τίποτε άλλο; Στερνό μας απόρριμα 

το κορμί που σκορπιέται και λιώνει; 

Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο 

μήπως κάτω απ' τους τάφους ανθίζει 

κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο 

μήπως πέρ' απ' το θάνατο αρχίζει; 

Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα 

γλυκοχάραμ' αυγής είναι πέρα 

κι αντί να 'ρθει μια νύχτ' αξημέρωτη 

ξημερώνει μι' αβράδιαστη μέρα; 

Μήπως είν' η αλήθεια στο θάνατο 

κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη; 

¨Ο,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε 

κι είν' αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει; 

~Γ. Δροσίνης~