Ο τακτικός εκκλησιασμός δεν αποτελεί για τον πιστό μιαν απλή συνήθεια, ένα τυπικό θρησκευτικό καθήκον, μια κοινωνική υποχρέωση ή έστω μια ψυχολογική διέξοδο από τον ασφυκτικό κλοιό της καθημερινότητάς.
Αντίθετα, με την προσέλευσή του στο ναό εκφράζει μιαν υπαρξιακή του ανάγκη. Την ανάγκη να ζήσει αληθινά, αυθεντικά. Να συναντήσει την Πηγή της ζωής του, το Δημιουργό του, και να ενωθεί μαζί Του.
Να εκφράσει την αγάπη και την ευλάβεια του στην Παναγία μας και στους Αγίους, του φίλους του Θεού. Να νιώσει δίπλα του τους πνευματικούς του αδελφούς.
Το σώμα και το αίμα του Χριστού, που μεταλαβαίνει στη θεία Λειτουργία, του χαρίζουν αυτή την πληρότητα, τον κάνουν να αισθάνεται «συμπολίτης των αγίων και οικείος του Θεού».
Έτσι, αναχωρεί από το ναό με τη δύναμη ν’ αντιμετωπίσει σύμφωνα με το θείο θέλημα και με την προοπτική της αιώνιας ζωής τη φθαρτότητα του καθημερινού του βίου.
Του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
Έχω νιώσει αυτό το συναίσθημα που περιγράφεται στο κείμενο αλλά :( δεν το κάνω τακτικά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ: Υπάρχει ένα βραβειάκι για σένα στο μπλογκ μου!
Φιλιά!
Καλή Κυριακή!
Καλή Κυριακή @iris!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου προτείνω να πηγαίνεις πιο τακτικά...!
Ευχαριστώ για το βραβείο....!
Καλώς σε βρήκα. Καλό ξημέρωμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε καλωσορίσω κι εγώ με την σειρά μου στο blog μου marie μου.....!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό μας ξημέρωμα :)
Είναι όπως τα λες...Το καταλαβαίνω από τα συναισθήματα τις λίγες φορές που δεν εκκλησιάζομαι...Καλημέρα εύχομαι...Η Παναγία να μας σκεπάζει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σου νύχτα...!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Παναγία βοήθεια μας...!