Εσένα που προσπαθώ να ξεπεράσω

Σήμερα ήταν τα γενέθλια μου. 

Και να ‘μαι, μια καθωσπρέπει κυρία με ταγέρ και χαμηλό σεμνό τακούνι, κότσο συντηρητικό να μην ξεφεύγει ούτε τρίχα, την απαραίτητη πέρλα στ’ αυτί και το βλέμμα της θείας μου της Βαρβάρας από το κατηχητικό. 

Με μια ζωή τετράγωνη, χωρίς συγκινήσεις, με προγραμματισμένες μέρες μέχρι τον επόμενο μήνα τουλάχιστον και καμία προοπτική ανατροπής. 

Και νευριάζω, νευριάζω πολύ με την κατάντια μου. 

Και ρίχνω το φταίξιμο σε σένα, καθαρά σε σένα, μόνο σε σένα. 

Που με έπιανες από το χέρι για να περπατώ μέσα στα τσιμεντένια τετραγωνάκια και να μην πατώ τις γραμμές και τώρα εξαιτίας σου δημιουργώ γραμμές με μανία. 

Αυτές τις γραμμές τις τοποθετώ γύρω μου και δίπλα μου και πάνω μου και με περιορίζω και νιώθω να σ’ εκδικούμαι. 

Να σ’ εκδικούμαι γιατί τη μέρα μου την περνώ παρέα με τις γραμμές και η σκέψη μου είναι εκεί κι εσύ δεν είσαι πουθενά. 

Κι έχω μια ζωή γεμάτη γραμμές, εκνευριστικά κάθετες γραμμές χωρίς ουδεμία παρανοϊκά όμορφη παρεκκλίνουσα πορεία. 

Γραμμές καθοριστικές που δεν αφήνουν περιθώρια κι εγώ τα περιθώρια τα λατρεύω. 

Κι έτσι ακολουθώ πιστά προγράμματα και γίνομαι καλή εργαζόμενη και καλή κόρη και καλή φίλη και καλή νοικοκυρά και σκατά στα μούτρα μου. Το καλή μέχρι εκεί φτάνει. 

Έχω γίνει ο κανόνας, ενώ πάντα την εξαίρεση γούσταρα. 

Κι όταν κάθε βράδυ γυρνώ κομμάτια δε με πειράζει, τραβάω κι άλλες γραμμές να απασχολούμαι. Κι εγώ που τ’ απόλυτο το σιχαινόμουν έχω γίνει απόλυτο η ίδια. 

Καμιά αλλαγή, κανένα ρίσκο, καμιά ζωή. 

Τις γραμμές μου τις βάζω γύρω μου, τις κάνω κελί και κλείνομαι μέσα. 

Κι από την ασφάλεια της γραμμικής μου φυλακής , αγναντεύω έναν ουρανό γεμάτο καμπύλες κι αφηρημένα σχέδια. 

Ονειρεύομαι μα δεν αγγίζω, γιατί δεν έχω δικαίωμα. 

Δεν έχω δικαίωμα να μιλώ για ρίσκο και ζωή όταν προσκολλώμαι στις ευθείες μου. Στην καμπύλη είν’ η ζωή κι εγώ τραβώ γραμμές θανάτου. 

Σήμερα ήταν τα γενέθλιά μου κι εγώ με σκοτώνω καθημερινά πλέον. 

Με καταπιέζω, με φτάνω στα άκρα για να αναβάλλω λίγο ακόμα μια ζωή χωρίς την παρουσία σου. 

Κι έτσι γεμίζω τις μέρες και τις νύχτες μου με παρουσίες άλλων προσώπων και πραγμάτων και ξενυχτώ πάνω από έγγραφα και πάω πρώτη στη δουλειά. 

Και δεν κάνω διάλειμμα και δεν παίρνω άδεια και φεύγω τελευταία από το γραφείο. 

Κι αναβολή στην αναβολή, σε κρατώ στην άκρη με την υπόνοια ότι αν σε παραμελήσω αρκετά θα εξαφανιστείς, θα γίνεις ένας από τους υπόλοιπους, μια ασήμαντη ιστορία κι εγώ θα μείνω άθικτη. 

Mα εσύ εμφανίζεσαι πεισματικά κάτι βράδια σαν αυτά και μου ταράζεις τις γραμμές μου. 

Ξέρεις με πόσο κόπο έχω στήσει εγώ αυτές τις γραμμές; 

Και μου θυμίζεις να είμαι άνθρωπος και να νιώθω σε μια περίοδο που η μόνη απόδειξη πως είμαι ζωντανή είναι η τρύπα που μου άφησες. 

Kαι για αυτά τα βράδια μόνο αποδέχομαι πως δεν είσαι εδώ κι απαρνούμαι τις αγαπημένες μου γραμμές και ωρύομαι, κυλιέμαι, αρρωσταίνω, σπάω και τρομάζω. 

Τρομάζω με την εξουσία που μου ασκείς, που δεν μπορώ να επιβληθώ στον εαυτό μου και την άλλη μέρα αρπάζω τις γραμμές μου αγκαλιά, τοποθετώ τα όρια μου και φεύγω σαν κυνηγημένη. 

Έχω καταντήσει πια φυγάς, γιατί δεν μπόρεσες εσύ να μείνεις. 

Δε μ’ αρέσουν οι φυγάδες, καρδιά μου, τους θεωρώ δειλούς. 

Δε θέλω να είμαι φυγάς πια. 

Εγώ είμαι για να μένω. 

Θα μείνω κι ό,τι είναι να υποστώ, θα το περάσω με το κεφάλι μου ψηλά και την ψυχή στα πόδια. 

Σήμερα ήταν τα γενέθλιά μου. 

Πρέπει να κάνω μια ευχή. Θέλω να ζήσω ξανά. 

Χρόνια μου πολλά.

Από τη Ρία Μπονέζου

Πηγή: pillowfights