Καλή φώτιση!

Το Άγιο πνεύμα να φωτίζει τις ψυχές όλων...!

Καλημέρα :)

Ρίσκο

"Να είσαι γενναίος. Ρισκάρισε.

Δεν υπάρχει υποκατάστατο για την εμπειρία."

Καλησπέρα με διάθεση για κάτι καινούριο!

Καλή παρέα!

Επιθυμίες

Θα καταλάβεις ότι τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα, 

αφού επιθυμήσεις κάτι που δεν μπορείς να τ' αγοράσεις!

Charles Bukowski

Σήμερα αγάπα με

...έι σήμερα αγάπα με 

μαζί ψηλά πετάμε κράτα με

το αύριο πάντα θα αργεί

φτάνει που σήμερα θα είμαστε μαζί!

Θάλασσα

Να είσαι όπως η θάλασσα: Διάφανος στην επιφάνεια, βαθύς στην ψυχή...

Καλημέρα!

Καλημέρα με πολύ έμπνευση

για μια δημιουργική ζωή ;)

Με μία σκέψη της στιγμής

Αδικία. Απογοήτευση.

Ακόμα κι αυτούς που νόμιζες ότι σ’ αγαπάνε και θα σ’ αγαπούν για πάντα, ότι νοιάζονται -έστω - και ότι θα νοιάζονται για πάντα. Κάποια στιγμή να σε κάνουν να αισθάνεσαι τόσο άσχημα, αδικημένα. Απογοήτευση. Παράπονο.

Πάει η αγάπη. Πού είναι η αγάπη; Την πήρε ο χρόνος. Ο χρόνος, δεν έχει χώρο για την αγάπη.

Μάθαμε να τα κάνουμε όλα. Μάθαμε να φτιάχνουμε προγράμματα. Ξεχάσαμε την αγάπη. Ξεχάσαμε να βάλουμε στο πρόγραμμα με τις χιλιάδες άλλες υποχρεώσεις και την αγάπη. Και τώρα; Άντε να τη ξαναβρείς. Και να την προσθέσεις στην καθημερινότητα.

Εαυτέ μου. Έμαθες να κρατάς απόσταση. Έμαθες. Τα κατάφερες. Τα καταφέρνεις. Κι αν αποτύχεις; Αυτό το σκέφτηκες; Θα ζήσεις και μετά από αυτό. Το μόνο σίγουρο. Το θέμα είναι πως. Και με ποιους και που. Το ξέρω. Θες να φύγεις, θες να το σκάσεις, από όλους κι από όλα. Να διώξεις κάθε σκληρή ανάμνηση. Κάθε οδυνηρό λεπτό που παρακαλούσες το θεό κουλουριασμένη στο κρεβάτι σου να περάσει. Είδες που τελικά πέρασε; Πάει. Το έζησες, πόνεσες, μα είσαι ζωντανή.

Και τώρα; Δεν είναι καλύτερα τα πράγματα; Μην πεις όχι. Ναι ίσως από μια μεριά να είναι καλύτερα. Έφυγε ένα μεγάλο βάρος από πάνω σου. Το ξέρεις και το ξέρω εαυτέ μου.

Θα γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Γίνεσαι κάθε μέρα. Ή έστω προσπαθείς. Να προσπαθείς. Μην τα παρατάς. Να έχεις σεβασμό και υπομονή. Μα πάνω από όλα ειλικρίνεια. Άσε τους άλλους να υποκρίνονται. Εσύ να μην φοβάσαι. Δείξε ποιος είναι ο άνθρωπος. Όχι, μην το δείξεις στους άλλους. Δείξε το στον εαυτό σου.

Και να ξέρεις, οι άνθρωποι ακούν μόνο αυτά που θέλουν να ακούσουν. Στο έχουν ξαναπεί.

Μάθε λοιπόν τι να λες. Και τι όχι. Και μην ξεχάσεις ένα πράγμα. Να είσαι ειλικρινής. Να είσαι ξεκάθαρος, αλλά ποτέ απόλυτος. Αυτή είναι η μεγαλύτερη μαγκιά.

Πηγή: enfo.gr

Εμπιστοσύνη στον Θεό!

Ο Θεός είναι ο άνεμος, εμείς τα πανιά.

Ας αφήσουμε τον Θεό να μας πηγαίνει, όπου Εκείνος θέλει!

Χαμογέλα....μπορείς!

"Ένα χαμόγελο είναι η πιο κοντινή απόσταση ανάμεσα στους ανθρώπους."

Καλημέρα :)

Άγιοι Κωνσταντίνος και Ελένη

Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. δ’

Τοῦ Σταυροῦ σου τὸν τύπον ἐν οὐρανῷ θεασάμενος,

καὶ ὡς ὁ Παῦλος τὴν κλῆσιν οὐκ ἐξ ἀνθρώπων δεξάμενος,

ὁ ἐν βασιλεῦσιν, Ἀπόστολός σου Κύριε,

Βασιλεύουσαν πόλιν τῇ χειρὶ σου παρέθετο·

ἣν περίσωζε διὰ παντὸς ἐν εἰρήνη,

πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, μόνε Φιλάνθρωπε.

Χρόνια πολλά σε όλους τους εορτάζοντες που υποθέτω είναι αρκετοί σήμερα :)

Αγία Λυδία

Ἡ πατρίδα μας εἶναι τόπος ἱερός· καθαγιασμένος ἀπό τό αἷμα καί τίς θυσίες τῶν ἡρώων καί τῶν μαρτύρων τῆς πίστεως.

Ὅπου κι ἄν βρεθοῦμε, ἀπ’ ὅπου κι ἄν περάσουμε, κάποιο μνημεῖο, κάποιο προσκυνητάρι, ἕνας ναός, θά γαλουχοῦν μέσα στόν χρόνο ἀκατάλυτη τήν ἱερή τους μνήμη· Ἅγιοι καί μάρτυρες τῶν πρώτων αἰώνων τοῦ χριστιανισμοῦ, μά καί νεομάρτυρες καί ἀγωνιστές τοῦ καλοῦ καί ὡραίου ἀγῶνος τῆς ἀρετῆς, συνθέτουν μέ τήν ζωή καί τόν θάνατό τους τόν διαχρονικό ἱστορικό πίνακα τῆς ζωῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Γι’ αὐτό καί χαρακτηρίζεται ὡς Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων καί τῶν Μαρτύρων: 

Διότι αὐτή μέ τήν ἁγιοπνευματική της ἀτμόσφαιρα κατεργάζεται τήν ἁγιότητα καί θεώνει τόν ἄνθρωπο, ἀλλά καί διότι οἱ Ἅγιοι ὅλων τῶν ἐποχῶν τήν λάμπρυναν μέ τούς πνευματικούς τους ἀγῶνες καί τήν ἑκούσια θυσία τῆς ζωῆς τους. 

Γι’ αὐτό καί θεωρεῖ χρέος της ἡ Ἐκκλησία νά τιμᾶ καί νά μνημονεύη τούς Ἁγίους μέ τά ὀνόματά τους καί νά τούς ἐγκωμιάζη· ὄχι γιά νά κάμη μιά ἱστορική ἀναδρομή στό ἀρχαῖο ἤ τό πρόσφατο παρελθόν της, ἀλλά γιά νά μᾶς τούς προβάλη ὡς πρότυπα ζωῆς, ὡς παραδείγματα ἁγίας βιοτῆς, ὀρθοδόξου ἤθους· γιά νά μᾶς ἐμπνέουν φρόνημα ἡρωϊκό καί νά μᾶς ὁδηγοῦν στόν δρόμο πού ὁδηγεῖ στίς κορυφές τῆς ἁγιότητος. Χαρακτηριστικά βεβαιώνει ὁ Μ. Βασίλειος: «Ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τούς προλαβόντας (τούς ἁγίους) καί προτρέπει (πρός μίμησι) τούς παρόντας». Ἕνα τέτοιο πρότυπο ζωῆς, μεταξύ τῶν ἁγίων εἶναι καί ἡ Ἁγία Λυδία ἡ Φιλιππησία.

Πηγή: εδώ

Χρόνια πολλά στις εορτάζουσες!!!

Χριστός ανέστη!

Άκου τον ήχο της σιωπής

Σταμάτα! Σταμάτα να τρέχεις για να φτάσεις ποιος ξέρει που, ποιος ξέρει πως, σταμάτα να βιάζεσαι, σταμάτα να μιλάς χωρίς να σκέφτεσαι, σταμάτα να λες θέλω, θέλω και στάσου να δεις όσα έχεις. Μέτρησε τα καλά. Δες τα από μακριά και έπειτα πλησίασε τα!

Γύρνα με την σκέψη πίσω, φτάσε σε εκείνες τις τελευταίες στιγμές που έζησες ανέμελα, ψάξε να βρεις το παιδί που έβαλες σε λήθαργο μια άσχημη νύχτα βίαιης ενηλικίωσης και προσπάθησε να θυμηθείς για που ξεκίνησες. Πόσο καιγόταν το μέσα σου τότε για να φτάσεις κάπου, και έπειτα δες είσαι κοντά του ή μακριά;

Κοίτα τη μορφή σου στον καθρέφτη και βάλε δίπλα της μια φωτογραφία σου που η ευτυχία σου ξεπηδάει από το χαρτί. Πότε ήταν η τελευταία φορά που γέλασες αληθινά; Θυμάσαι τότε που ήσουν παιδί και αρκούσε μια καραμέλα για να νιώσεις πλούσιος και ευτυχισμένος; Τώρα έχεις ένα βάζο γεμάτο καραμέλες και όμως είσαι σκυθρωπός.

Θυμάσαι τότε που με τα πόδια σου μονάχα περπατούσες όλη την πόλη για να συναντήσεις τους ανθρώπους που αγαπάς; Πότε ήταν η τελευταία φορά που αφιέρωσες λίγο από το χρόνο σου για να δεις και να ακούσεις τους ανθρώπους που αγαπάς;

Θυμάσαι εκείνο το τζιν που σου φαινόταν πάντα κατάλληλο, το φορούσες για να πας για ποτό, για καφέ, για φαγητό, στο θέατρο, στο σινεμά, στο ραντεβού, επίσκεψη στους συγγενείς. Έχεις μια ντουλάπα γεμάτη παντελόνια και όμως κανένα ποτέ δεν είναι πια κατάλληλο.

Θυμάσαι ποιος ήσουν και βλέπεις ποιος είσαι τώρα!

Ξεθώριασες κι εσύ όπως ξεθώριασε το παλιό σου τζιν και η ευτυχία σου.

Ξεθώριασες και χάθηκες μέσα στις ενήλικες νύχτες σου όμως να ξέρεις πάντα στον ήχο της σιωπής θα ξυπνάει το παιδί που έβαλες για ύπνο και θα ζητά επίμονα «τις καραμέλες».

Κρύψου πίσω από ρούχα αυστηρά, από ενήλικες υποχρεώσεις μα να ξέρεις πάντα, της νύχτας το σκοτάδι θα ξυπνά το παιδί που έβαλες για ύπνο!

Πηγή: εδώ

Αγάπη είναι ό,τι έχεις μάθει απ' τους γονείς σου!

Όπως εκφράζουμε τα συναισθήματα μας προς τους γονείς μας και όπως αυτοί ανταποκρίνονται, θα μας κυνηγάει για πάντα

Ας υποθέσουμε πως η ζωή μας είναι βασισμένη σε μία σειρά μοτίβων, κινήσεων και αντιδράσεων που έχουν τις ρίζες τους στην παιδική μας ηλικία.

Ας υποθέσουμε ότι αν η παιδική μας ηλικία έχει υπάρξει, με οποιονδήποτε τρόπο, δυσλειτουργική, αυτή την οικεία δυσλειτουργία θα βαλθούμε να ψάχνουμε και στην υπόλοιπη ζωή μας.

Ας υποθέσουμε, τέλος, ότι όλες αυτές οι διεργασίες είναι υποσυνείδητες και ότι, ως εκ τούτου, βρισκόμαστε πάντα να αναρωτιόμαστε γιατί μας τυχαίνουν όλοι οι τεμπέληδες/εγωιστές/αγενείς ή όλες οι κακομαθημένες/άπιστες/ακοινώνητες. Αυτή λοιπόν είναι η περίληψη στο βιβλίο της ζωής όλων μας. Ας προχωρήσουμε τώρα στην εισαγωγή. Όπως συνήθως, όλα ξεκινάνε από την παιδική ηλικία.

Σύμφωνα με όλες τις θεωρίες, ο τρόπος με τον οποίο σχετίζεται ένα βρέφος και αργότερα ένα παιδί με τους γονείς του και οι τρόποι με τους οποίους αυτοί ανταποκρίνονται, θα γίνουν αργότερα οι τρόποι με τους οποίους σχετίζεται με τον κόσμο που τον περιβάλλει.

Για τους πρώτους 6 μήνες της ζωής τους τα μωρά εξαρτώνται αποκλειστικά από τους γονείς για όλες τους τις ανάγκες. Ένα μεγάλο λάθος που κάνουν κάποιοι γονείς είναι ότι πιστεύουν πως με το να αφήσουν ένα μωρό 3, 4 μηνών να κλαίει, αυτό θα μάθει κάποια στιγμή να είναι αυτάρκες και θα σταματήσει να ενοχλεί.

Ένα μωρό αυτής της ηλικίας, αν αφεθεί να κλαίει, πράγματι κάποια στιγμή θα σταματήσει, όχι όμως επειδή ξαφνικά δεν επιθυμεί ή δεν έχει την ανάγκη που είχε όταν ξεκίνησε. Θα σταματήσει επειδή έχει λάβει ένα μήνυμα που του λέει ότι κανένας δεν είναι εκεί για να καλύψει τις ανάγκες του.

Όταν ολόκληρος ο κόσμος του δε, είναι οι γονείς του, αυτό μεταφράζεται σε μία απόλυτη έλλειψη εμπιστοσύνης, το μωρό θα αποτραβηχτεί, θα σωπάσει και οι γονείς θα το μεταφράσουν ως επιτυχημένη μέθοδο πειθαρχίας για να μη γίνει το μωρό κακομαθημένο.

Όμως, ένα παραμελημένο παιδί, θα γίνει ένας εξαρτητικός ενήλικας, χωρίς εμπιστοσύνη στον εαυτό του, με ένα σκεπτικό που λέει ‘Αφού δεν ενδιαφέρονται για μένα, μάλλον είμαι/κάνω κάτι λάθος’, και χωρίς εμπιστοσύνη προς τους άλλους, με μία αντίστοιχη πεποίθηση που λέει ‘Η εμπιστοσύνη μου θα προδοθεί, η ανάγκη μου δε θα καλυφθεί.’

Στην ηλικία μεταξύ 12 και 18 μηνών, ένα ασφαλές παιδί, που νιώθει πως οι περισσότερες ανάγκες του καλύπτονται και υπάρχει μία σταθερή και ασφαλής βάση, θα αρχίσει να εξερευνά τον κόσμο, κάνοντας όλο και περισσότερα βήματα προς το άγνωστο, πριν επιστρέψει στην ασφάλεια της μαμάς ή/και του μπαμπά.

Ένα παιδί όμως που δεν έχει νιώσει αυτή τη σιγουριά, θα παραμένει πάντα κοντά στους γονείς, θα φοβάται να κοινωνικοποιηθεί και γενικά θα αποφεύγει οποιαδήποτε εξερεύνηση μπορεί να διακινδυνεύσει την παρουσία των γονιών του.

Και κάπως έτσι δημιουργούμε σχέσεις που είναι λάθος για τον ψυχισμό μας, εφ’όσον οι άνθρωποι ακολουθούμε μοτίβα που έχουμε βιώσει στη διάρκεια της ζωής μας και τα αναπαράγουμε με συνέπεια ώστε να μπορούμε να παραμείνουμε σε αυτό που γνωρίζουμε πώς να το διαχειριστούμε, στο οικείο.

Έτσι, μία γυναίκα που ως παιδί κακοποιείτο σωματικά ή σεξουαλικά ή που παρατηρούσε τους γονείς να παίζουν ξύλο, θα επιλέξει να είναι σε μία σχέση με κάποιον με τον οποίο μπορεί να επαναλάβει αυτό το σενάριο.

Και ενώ γνωρίζω πως η λέξη ‘επιλέξει’ ίσως σας ακούγεται παράδοξη, γιατί ποιος θα επέλεγε να είναι σε σχέση με κάποιον που τον χτυπάει ή τον προσβάλλει, τη χρησιμοποιώ γιατί ο μηχανισμός επιλογής λειτουργεί ασυνείδητα και έτσι γίνεται σχεδόν μία ανάγκη.

Οι ανάγκες είναι, στο συγκεκριμένο παράδειγμα, συνήθως δύο: Αφ’ ενός, πρέπει να επιλέξω να είμαι σε μία κατάσταση που γνωρίζω και άρα μπορώ να τη διαχειριστώ. Δεύτερον, είμαι σίγουρη ότι δεν αξίζω, γιατί αν άξιζα δε θα με έδερναν οι γονείς μου.

Εφ’ όσον δεν αξίζω, σίγουρα δε θα μπορέσω να κάνω μία όμορφη, υγιή σχέση οπότε δε χρειάζεται καν να το προσπαθήσω. Είναι μία ακριβής αναπαραγωγή του οικογενειακού περιβάλλοντος και των δυσλειτουργιών του και χωρίς κάποια βοήθεια, είναι δύσκολο να απεμπλακεί κάποιος.

Ο τρόπος με τον οποίο έχουμε μάθει να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας προς τους γονείς μας και ο τρόπος με τον οποίο αυτοί ανταποκρίνονται, επίσης θα μας κυνηγάει για πάντα – ή τουλάχιστον για όσο καιρό αρνούμαστε να μπούμε σε θεραπεία!

Αν οι γονείς μας, μας έμαθαν ότι ο θυμός μας δεν είναι αποδεκτός, με το να μας αγνοούν ή να μας τιμωρούν για αυτόν, εμείς θα περάσουμε τη ζωή μας, όχι χωρίς να βιώνουμε θυμό (κάτι τέτοιο είναι αδύνατο) αλλά βιώνοντας τον παθητικά-επιθετικά.

Αυτό θα μεταφραστεί σε αντιδράσεις λίγο πολύ γνωστές σε όλους μας, δηλαδή παρακράτηση σεξουαλικών επαφών (η αγαπημένη τιμωρία των γυναικών) ή ανεπάρκεια σε δουλειές του σπιτιού ή λοιπές υποχρεώσεις (η αγαπημένη τιμωρία των ανδρών) μέχρι να γίνει μία έκρηξη από τη μία ή και τις 2 πλευρές.

Δυστυχώς όμως, όταν φτάσει το ζευγάρι στο σημείο της έκρηξης, είναι πολύ λίγα αυτά που μπορούν να διασωθούν.

Χρήσιμο είναι λοιπόν να προλαμβάνουμε τέτοιες καταστάσεις, είτε με συζητήσεις με το/τη σύντροφό μας, είτε, αν αυτές φαίνονται αδιέξοδες, με τη βοήθεια ενός επαγγελματία ψυχικής υγείας.

Γράφει η Αντωνία Αντωνά, Σύμβουλος Ψυχικής υγείας και Συνθετική Ψυχοθεραπεύτρια

Πηγή: εδώ

Μη ξεχνάς

Χριστός ανέστη!

Καλημέρα!

Με τέτοιο καλό καιρό....ώρα για βόλτες!

Χριστός ανέστη!

love

Επηρεασμένη από την ανάρτηση του Σεβάχ, έψαξα πίνακες της J. Bessette

Έχει αρκετούς ωραίους ;)

Χριστός ανέστη!

Woman in Gold ~ Γυναίκα από χρυσό (2015)

"Γυναίκα από Χρυσό" μια ταινία που είδα χθες στον κινηματογράφο, απ'τις λίγες που πραγματικά άξιζαν! Καλοί ηθοποιοί, ωραία σκηνοθεσία και αυτό που μ'άρεσε περισσότερο ότι είναι αληθινή ιστορία....κάτι για το οποίο με κάνει να αναρωτιέμαι τι άνθρωποι υπάρχουν...

Η απίστευτη αληθινή ιστορία μιας γυναίκας που ξεκίνησε την διασημότερη δικαστική υπόθεση στον χώρο της τέχνης για να ανακτήσει την, κλεμμένη από τους Ναζί, κληρονομιά της, με πρωταγωνίστρια την βραβευμένη με Όσκαρ Έλεν Μίρεν.

Εξήντα χρόνια μετά την απόδρασή της από τη Βιέννη κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, μία ηλικιωμένη Εβραία γυναίκα, η Μαρία Άλτμαν (Έλεν Μίρεν), ξεκινά την προσπάθειά της να ανακτήσει οικογενειακά κειμήλια που κλάπηκαν από τους Ναζί, μεταξύ των οποίων ο διάσημος πίνακας του Κλιμτ, «Portrait of Adele Bloch-Bauer I».

Μαζί με τον άπειρο αλλά τολμηρό νεαρό της δικηγόρο (Ράιαν Ρέινολντς), αρχίζει μια μεγάλη μάχη που τους φέρνει στην καρδιά του αυστριακού καθεστώτος και το Ανώτατο Δικαστήριο των Η.Π.Α., και την αναγκάζει να αντιμετωπίσει δύσκολες αλήθειες για το παρελθόν. Η προσωπική της μάχη θα διορθώσει ένα άδικο που έστεκε για δεκαετίες και θα αποδείξει ότι η δικαιοσύνη είναι ανεκτίμητη.

Χριστός ανέστη!

. . .

Φιλια

Χριστός ανέστη!

Όσα σημαίνει μια φωτογραφία

Η νύχτα έχει ψύχρα και επιχειρείς να κατεβάσεις την κουβέρτα απ’ το ντουλάπι. Βάζεις την καρέκλα, πηδάς μια-δυο, τρεις φορές (γιατί το μπόι σου δε σε βοηθά), αρπάζεις την άκρη της κουβέρτας και να ‘σαι στο πάτωμα να τρίβεις κωλομέρι από τη πτώση. Μέχρι να συνέλθεις από το χτύπημα και να βρίσεις τη σπιτονοικοκυρά που έφτιαξε ψηλά τα ερμάρια, προσγειώνεται δίπλα σου η φωτογραφία σας. Πέφτει το μάτι σου πάνω κατά λάθος˙ κοιτάς μετά δεύτερη φορά για να σιγουρευτείς.

Ναι, είναι η φωτογραφία που εξόρισες στο τρίτο πατάρι πίσω από την κουβέρτα που μόλις σε «σκότωσε», για να μην τη βλέπεις μέχρι να μπορείς να την αντιμετωπίσεις. Είναι η φωτογραφία που σε κρατά σφιχτά με τα χέρια γύρω από τη μέση κι εσύ φουλ στον έρωτα.

Είναι απίστευτο πόσα συναισθήματα μπορεί να ξυπνήσει μια εικόνα. Δειλιάζεις λες και θα σου κάνει κακό μια κόλλα χαρτί αλλά τελικά τολμάς να την κρατήσεις στα χέρια. Χαμογελάς στιγμιαία. Το χαμόγελό σου το προλαβαίνει μια ρυτίδα πάνω από τα φρύδια που σουφρώνει για να σου θυμίσει ότι δεν έχεις το δικαίωμα να χαμογελάς ενώ θυμάσαι.

Ο άνθρωπος έχει την ευχή και την κατάρα να θυμάται. Να θυμάται όχι μόνο τα καλά αλλά και αυτά που τον πόνεσαν.

Μια φωτογραφία που απεικονίζει στιγμές ευχάριστες, στην πορεία, μπορεί να σου θυμίζει τώρα πόσα έχασες ή πόσα δεν εκτιμήθηκαν τελικά. Δεν είναι μόνο αυτό που η φωτογραφία απεικονίζει. Είναι που συνειρμικά το άτιμο μυαλό σε ταξιδεύει σε χρόνο παρελθοντικό για να ζωντανέψει όσα εσύ δεν αντιμετώπισες κρύβοντάς την. Και τώρα σου έχει ξεθάψει μνήμες, συναισθήματα ίσως και λίγο δάκρυ. Γιατί μια φωτογραφία δεν κρατά μόνο όσα εικονίζονται μέσα στο πλαίσιό της αλλά και όλα όσα ήταν έξω από αυτό. Όλα όσα εδώ δε φαίνονται, αλλά τότε ήταν εκεί παρόντα. Κι αυτά ήταν πολλά.

Λένε ότι οι φωτογραφίες κλειδώνουν μέσα τις στιγμές. Κάθε φωτογραφία, τη στιγμή που συμμετέχεις, θέλει να σφραγίσει μια ευχάριστη στιγμή. Σπάνια όταν κλαίμε ή δεν αισθανόμαστε καλά ζητάμε να μας βγάλουν φωτογραφία. Δεν προβλέπουμε εκείνη τη στιγμή που ο φωτογράφος μας λέει «τσιζ» ότι η συγκεκριμένη φωτογραφία μπορεί να γίνει μαχαίρι για μας όταν πέσει στα χέρια μας μήνες ή χρόνια μετά.

Καταλήγει μετά από καιρό μια εικόνα που γελά μόνη της. Απεικονίζει δυο ή περισσότερους ανθρώπους που δεν είναι ίδιοι με παλιά. Δείχνει σκηνές που δεν θα επαναληφθούν. Κάνεις αναβίωση στιγμών με ανθρώπους που είχες στη ζωή σου και που ξέχασες ή νόμιζες πως ξέχασες.

Φοβάσαι με την πραγματικότητα που σου ξυπνά. Παίρνεις τη φωτογραφία στα χέρια και την διπλοκλειδώνεις στο συρτάρι με όσα δε θες να βλέπεις αλλά ξέρεις ότι εκεί μέσα δεν κλείνονται και τα συναισθήματα. Δυστυχώς.

Νομίζεις ότι σκίζοντάς την θα απαλλαγείς από τις μνήμες που σε κρατάνε πίσω. Την πετάς στον κάλαθο σκισμένη και την ίδια στιγμή σκίζεις και την καρδιά σου σε άλλα τόσα κομμάτια.

Μια φωτογραφία, ένας τόπος ή ένας άνθρωπος μπορούν να σου θυμίσουν όσα έζησες γιατί είναι εμπειρίες δικές σου· έστω εμπειρίες που μοιράστηκες. Δεν είναι η φωτογραφία το πρόβλημα, είναι τα πρόσωπα και η συναισθηματική κατάσταση που σου θυμίζει.

Δεν είναι όμως αρνητικά όλα τα συναισθήματα που σου ξυπνά μια φωτογραφία. Μπορεί να σου θυμίζει καταστάσεις με πρόσωπα που ακόμα υπάρχουν στη ζωή σου και έχουν αποκτήσει μια ξεχωριστή θέση.

Μπορεί να σε κάνει να γελάσεις γιατί τότε ήσουν χοντρή ή είχες τα μαλλιά βαμμένα σαν παπαγάλος. Θυμάσαι τον Γιαννιό που στη φωτογραφία καθόταν δίπλα κι ήταν πάντα η ψυχή της παρέας, σχεδόν ακούς τις κοτσάνες που έλεγε. Η εικόνα ζωντανεύει τον Κώστα με την κιθάρα που σας μάζευε παρεΐτσα με μπύρες και περνούσατε καλά μέχρι το ξημέρωμα. Θυμάσαι τα κορίτσια που παίζατε μπιρίμπα και κοιμόσασταν μετά στρωματσάδα στο σπίτι της Ελένης γιατί ήταν ήδη πέντε το πρωί.

Μια φωτογραφία που δείχνει τα μούτρα σας στο παρελθόν, κρατά εμπειρίες αναλλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου. Να απορροφήσετε όσες εμπειρίες κερδίσατε από αυτούς τους ανθρώπους που είστε μαζί στις φωτογραφίες και να μην αφήσετε να τις πάρει το ξεθώριασμα της μνήμης.

Όσο για το παρόν, πολλοί θέλουν να βγάλουν μαζί σας μια φωτογραφία. Κι αυτή η εικόνα θα γίνει η μελλοντική αναπόληση της παρούσας κατάστασης.

Αν φοβάστε τα συναισθήματα που θα σας φέρει η μνήμη στο μέλλον, να ξέρετε πάντως ότι οι σέλφι είναι εντελώς άκακες.

Πηγή: εδώ

Χριστός ανέστη!

Χρόνια πολλά μαμά!

Καθημερινά στη ζωή μας έχουμε ανάγκη από κάποια πρότυπα. Πρότυπα όχι θεωρίας αλλά πρότυπα πράξεως. Οι ελπίδες μας, στρέφονται στη γυναίκα - στη Μητέρα - τον βασικό μοχλό της κοινωνίας.

Μοναδικό πρότυπο είναι η Υπεραγία Θεοτόκος, η «ευλογημένη εν γυναιξί». Γιατί έζησε την επίγεια ζωή της μέσα στη καθημερινή σιωπή της μητρικής φροντίδας. Έζησε ως Μητέρα, αγάπησε ως Μητέρα, αλλά και πόνεσε ως Μητέρα στις ώρες του Πάθους του Χριστού.

Ο πανέμορφος μακαρισμός προς την Παναγία μας «Μακαριά η γυναίκα που σε γέννησε και σ’ ανάθρεψε» (Λουκ. 11, 27), ανήκει σε όλες τις Μητέρες, αυτές πού πέρασαν από αυτόν τον κόσμο, αυτές που ζουν σήμερα, αλλά και αυτές που θα έρθουν στις επόμενες γενιές. Η Μητέρα πού κυοφορεί, η Μητέρα πού τίκτει και θηλάζει, η Μητέρα που ανατρέφει και μεγαλώνει το παιδί της, η Μητέρα που λαχταρά να δει το παιδί της σαν τον Ιησού Χριστό, αυτή η Μητέρα είναι υπέρ-ευλογημένη και πρόσωπο Ιερό.

Έτσι πρέπει να βλέπουμε κι εμείς πάντα τη γυναίκα σαν πρόσωπο ιερό και σεβαστό. Όταν είναι κορίτσι να την βλέπουμε σαν την αυριανή Μητέρα, όταν είναι σύζυγος, να την βλέπουμε σαν τη σημερινή Μητέρα, όταν είναι γιαγιά, να την βλέπουμε δυο φορές ως Μητέρα. Η γυναίκα στα μάτια μας, είναι πάντα η Μητέρα, το πιο σεπτό και άξιο πρόσωπο στη ζωή μας, πού στη χαρά μας και στο πόνο μας, φωνάζουμε το όνομα της.

Όποιος σέβεται τη γυναίκα, τιμά την Παναγία και τη Μητέρα του, όποιος φέρεται άσχημα στη γυναίκα, υβρίζει και αδικεί την Παναγία και την Μητέρα που τον γέννησε. Η γυναίκα δεν είναι υπηρέτρια, ούτε παιχνίδι στα χέρια κανενός, είναι πάντα η Μητέρα - είναι δεν είναι παντρεμένη, έχει δεν έχει παιδιά. Είναι ένα σκεύος εκλογής.

«Ω, πόσο αξιοθαύμαστες είναι οι γυναίκες των χριστιανών» θα ομολογήσει με δέος ο Λιβάνιος για την μητέρα του μαθητού του Χρυσοστόμου, κατανοώντας τον ρόλο της χριστιανής μάνας στον κόσμο.

Λοιπόν, «δώστε μου, μητέρες Χριστιανές και μπορώ να αναμορφώσω τον κόσμο»!

Πηγή: εδώ

Χρόνια πολλά μαμά!!!!

Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες :)

Χριστός ανέστη!

“Impression, Sunrise”

Διαβάζοντας Ιστορία τέχνης το μάτι μου έπεσε σ' ένα πίνακα του Claude Monet που μου άρεσε πάρα πολύ. Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που μου άρεσε τόσο. 

Με ηρεμεί όμως!

Διαβάζοντας γι'αυτόν έμαθα πως δεν περιγράφει, δεν ολοκληρώνει, αλλά και δεν προσθέτει τίποτε από ό,τι ξέρει για τη φύση του πράγματος που παρατηρεί.

Πως σου φαίνεται;;;

Εσένα ποιος πίνακας σου αρέσει;

Χριστός ανέστη!

Πραγματική ζωή

Γιατί κάτι στιγμές, αρχίζει σιγά-σιγά να μου δίνεται η εντύπωση ότι ποτέ δε θα είμαι ικανός ν’ αρχίσω μία πραγματική ζωή, γιατί νομίζω ότι έχω χάσει πια κάθε ρυθμό, κάθε αίσθηση του παρόντος, της πραγματικότητας, γιατί, τελικά, καταριόμουν ο ίδιος τον εαυτό μου και γιατί, μετά τις νύχτες της φαντασίας μου, έρχονται στιγμές νηφαλιότητας, οι οποίες είναι φοβερές! Στο μεταξύ, ακούς πως γύρω σου βροντοφωνάζει και στριφογυρίζει στον ανεμοστρόβιλο της ζωής το ανθρώπινο πλήθος, ακούς, βλέπεις πως ζουν οι άνθρωποι. Ζουν ξύπνιοι, βλέπεις ότι η ζωή για αυτούς δεν ήρθε κατά παραγγελία, δε θα εξανεμιστεί σαν όνειρο, σαν οπτασία, συνεχώς ανανεώνεται, μένει πάντα νεανική κι ούτε μία ώρα της δε μοιάζει με την άλλη, ενώ η λιγόψυχη φαντασία είναι τόσο καταθλιπτική, ποταπή και μονότονη, σκλάβα μιας σκιάς, μιας ιδέας, σκλάβα του πρώτου σύννεφου που θα κρύψει ξαφνικά τον ήλιο.[…] Στο μεταξύ, η ψυχή ζητάει και θέλει κάτι άλλο! Ο ονειροπόλος μάταια σκαλίζει τα παλιά του όνειρα, όπως τη στάχτη, γυρεύοντας έστω κάποια μικρή σπίθα, να τη φυσήξει, να ζεστάνει την κρύα του καρδιά με φλόγα ανανέωσης και ν’ αναστήσει μέσα της απ’ την αρχή όλα αυτά που πρώτα ήταν τόσο αγαπητά, που συγκινούσαν την ψυχή, που έκαναν το αίμα να βράζει, τα μάτια να δακρύζουν, κι εξαπατούσαν με τόση μεγαλοπρέπεια! Οι ανόητοι και άυλοι ρεμβασμοί δεν υπάρχουν, επειδή δεν υπάρχει κάτι που να τους κάνει να διατηρούνται. Ακόμα και τα όνειρα, σβήνουν, τελειώνουν! Τα χρόνια θα διαβαίνουν, θα έρθει η σκληρή μοναξιά, θα έρθουν, τρέμοντας και με μπαστούνι, τα γηρατειά, κι ύστερα με τη σειρά τους η ανία και η κατάθλιψη. Ο φανταστικός σου κόσμος θα χλομιάσει, τα όνειρά σου θα σβήσουν, θα μαραζώσουν, και, σαν τα κίτρινα φύλλα, θα πέσουν κάτω από τα δέντρα. Είναι θλιβερό να μένεις μόνος, τελείως μόνος, και να μην έχεις ακόμα και τι να λυπηθείς- τίποτα, απολύτως τίποτα… Γιατί όλα αυτά που έχασες, ήταν όλα ένα τίποτα, ήταν ένα ανόητο, στρογγυλό μηδενικό, ένα όνειρο και τίποτα άλλο!

Πηγή: εδώ

The Sound of Silence

Hello darkness, my old friend 

I've come to talk with you again 

Because a vision softly creeping 

Left its seeds while I was sleeping 

And the vision that was planted in my brain 

Still remains 

Within the sound of silence 

In restless dreams I walked alone 

Narrow streets of cobblestone 

'Neath the halo of a street lamp 

I turned my collar to the cold and damp 

When my eyes were stabbed by the flash of a neon light 

That split the night 

And touched the sound of silence 

And in the naked light I saw 

Ten thousand people maybe more 

People talking without speaking 

People hearing without listening 

People writing songs that voices never shared 

No one dared 

Disturb the sound of silence 

"Fools," said I, "you do not know 

Silence like a cancer grows 

Hear my words that I might teach you 

Take my arms that I might reach you" 

But my words like silent raindrops fell 

And echoed in the wells of silence 

And the people bowed and prayed 

To the neon god they made 

And the sign flashed out its warning 

In the words that it was forming 

And the sign said "The words of the prophets are written on the subway walls 

And tenement halls 

And whispered in the sound of silence"

Μιας και μου κόλλησε από χθες...!

Απολαύστε το ;)

Χριστός ανέστη!!!

Καλημέρα!

Χριστός ανέστη!

Αγάπη σημαίνει

Αγάπη σημαίνει να δίνεις χωρίς να νοιάζεσαι καθόλου για το αν, το τι και το πότε θα πάρεις πίσω ως ανταμοιβή αυτό που έδωσες. Τα δίνω - παίρνω είναι συναλλαγή, είναι εμπόριο. Δεν είναι αγάπη. Όλοι θέλουμε από τους γύρω μας, να μας αγαπούν, να μας προσέχουν, να μας φροντίζουν, να μας προσφέρουν, να νοιάζονται για μας. Εμείς όμως φοβόμαστε να ανοίξουμε την καρδιά μας και να προσφέρουμε αγάπη. Παίρνουμε όμως τελικά μόνο αυτά που έχουμε "δώσει".

Περιοδικό: Τα κρίνα

Χριστός ανέστη!

Συγχώρεση

Πόσο λάθος είναι άραγε αυτό;;;

Έτσι εξηγείτε πάντως γιατί μας κάνουν ότι θέλουν οι άνθρωποι που αγαπάμε!

Είχα διαβάσει κάπου πως ότι συγχωρείτε, επαναλαμβάνετε!

Συμφωνείς;

Χριστός ανέστη!

Keep life simple

To me, life is like art. You have to work hard to keep it simple and still have meaning.

Για μένα, η ζωή είναι σαν την τέχνη. Πρέπει να δουλέψεις σκληρά για να την κρατήσεις απλή και να συνεχίσει να έχει νόημα.

Χριστός Ανέστη!

Οι συνήθειες των δημιουργικών ανθρώπων

To είπε κι ο πιτσιρικάς στη σειρά Shameless πριν από μένα, πως οι άνθρωποι με μεγάλη φαντασία βαριούνται όταν τίποτα το ιδιαίτερο δε συμβαίνει.

Δεν είναι ψέματα πως η ρουτίνα σκοτώνει τους δημιουργικούς ανθρώπους.

Βαριούνται. Πολύ και εύκολα. Δεν είναι λίγες οι φορές που θα τους δεις να καταπιάνονται με κάτι διαφορετικό κάθε τρεις και λίγο. Μα yoga, μα ποδόσφαιρο, μα αγγειοπλαστική. Όσο εύκολα ενθουσιάζονται, τόσο εύκολα και το παρατάνε για κάτι άλλο. Δεν είναι όμως ασταθείς, όπως θα κατακριθούν από ορισμένους.

Κι αυτοί δηλαδή έχουν ενασχολήσεις που τους παθιάζουν, και στις οποίες για πάντα θα παραμένουν πιστοί.

Επιζητούν τη σταθερότητα στις ζωές τους, σε ανθρώπους και σχέσεις. Όταν αυτή συνοδεύεται με αλλαγές παραστάσεων, είναι το καλύτερό τους.

Δεν τους εκφράζει το «μαμ, κακά και νάνι».

Χειρότεροι εχθροί τους, με αμοιβαία σχέση μίσους, οι τσιγκούνηδες σε αισθήματα και χρήματα.

Αδυνατούν να κατανοήσουν τον κόσμο των τελευταίων κι όσες φορές προσπάθησαν να μπουν σε αυτόν, στο όνομα του καθωσπρεπισμού, παθιάστηκαν στην αρχή με το ρόλο, έπαιξαν το θεατράκι καλά και μετά απέτυχαν παταγωδώς, ανατινάζοντας τη σκηνή, μιας και τους αρέσει να κάνουν πάταγο όταν φεύγουν από κάπου.

Όταν τα πράγματα πάνε στραβά, αυτοσαρκάζονται. Το χιούμορ είναι το όπλο τους ενάντια στις δυσκολίες. Γι’ αυτό και τις περισσότερες φορές, ακόμα και σε δύσκολες καταστάσεις, θα τους δεις να τις διακωμωδούν.

Η αλήθεια είναι πως εν μέρει αποζητούν το μπέρδεμα. Άλλωστε, δεν είναι πληκτική η ζωή στο ίδιο μοτίβο; Γιατί, προφανώς, αυτό που θέλουν να ζήσουν δεν προσδιορίζεται ακριβώς ως ζωή, αλλά κλίνει περισσότερο στην ταινία ή το σίριαλ.

Από την άλλη, ξέρουν πώς να βρίσκουν τη χαρά σε μικρά στιγμιότυπα ή αντικείμενα. Από ανθισμένα λουλούδια ανάμεσα στο τσιμέντο, μέχρι ένα σκυλί που τους ακολούθησε σήμερα ως το σπίτι κι από τα τραγούδια που άκουσαν από τους γείτονες του πάνω ορόφου, μέχρι το άθλιο όνομα μιας τυχαίας ψαρόβαρκας στο λιμάνι.

Λεπτομέρειες που, αν και απαρατήρητες για πολλούς, είναι ικανές όχι μόνο να τους φτιάξουν το κέφι, αλλά να τους δώσουν και πηγή έμπνευσης.

Στο τέλος της μέρας, πάντα θα έχουν μια ιστορία να σου πουν. 

Οι σκέψεις τους είναι ένα κουβάρι. Εφιάλτης για τους οπαδούς της τετράγωνης λογικής, αλλά αυτοί βρίσκουν τις λύσεις μέσα στο οργανωμένο τους χάος. Την ίδια μοίρα έχει και ο προσωπικός τους χώρος. Ποτέ δεν ξέρεις τι θησαυρός κρύβεται κάτω από το σωρό με τα τετράδια, τα πλαστικά ποτήρια, τα ρούχα και τα διαφορετικά ζευγάρια από κάλτσες.

Συχνά θα  τους δεις να είναι αδέξιοι. Σκοντάφτουν, χτυπάνε κάνουν ζημιές. Δεν είναι λίγες οι φορές που βλέποντάς τους, νομίζεις πως η λογική τους έχει εγκαταλείψει δια παντός.

Αν δεν είναι ικανοποιημένοι με τη ζωή τους και δε μπορούν να κάνουν κάτι γι’ αυτό –βλέπεις, δεν είναι και άνθρωποι της υπομονής– φτιάχνουν ένα παράλληλο σύμπαν που συχνά επισκέπτονται, μέχρι να νιώσουν εν τέλει ευτυχισμένοι. Με πραγματικούς και φανταστικούς ανθρώπους.

Γιατί πάντα ψάχνουν συνοδοιπόρο στην τρέλα.

Pillow fights

Χριστός Ανέστη!

Καλή Πρωτομαγιά

Θυμήσου πως λίγα πράγματα είναι απαραίτητα για μια ευτυχισμένη ζωή!

Καλό μήνα!

Να περνάτε όμορφα :)))

Χριστός ανέστη!