Ο Θεός και η Ελευθερία, όχι εμείς....

".....Αυτό είναι η αρχοντιά του πνεύματος, όχι η διαρκείς διεκδίκηση της δική μας εικόνας, της δικής μας ευκολίας. 

Τι ταπείνωση που είναι αδελφοί μου για ένα γονέα να έχει κάνει ότι μπορεί για τα παιδιά του, το καλύτερο που ξέρει και τα παιδιά του να παίρνουν στραβό δρόμο. Τι οικονομία Θεού! 

Έχει ο Θεός τρόπο να τα γυρίσει τα παιδιά μετά. Άμα θέλουν. 

Αλλά δεν θα είχε τρόπο να ταπεινώσει τους γονείς με τα καλά παιδιά, διότι είναι καλά τα παιδιά και καμαρώνουν οι γονείς. Είναι καλά τα παιδιά τι να κάνουμε; δηλαδή αυτά δεν έχουνε μερίδιο σ'αυτό που είναι; Και λίγο αναποδογυρίζουν τα πράγματα και εκτρέπονται σε μια φάση, κάνουν άλλες επιλογές. Και λένε τι θα πει ο κόσμος;

Δεν μπορούμε να συμφιλιωθούμε με το ότι εμείς κάναμε το χρέος μας, αλλά το ανώτερο που είχαμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας είναι η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, που σημαίνει η δυνατότητα να κάνουν επιλογές αντίθετες από αυτές που εμείς θεωρούμε καλές για το καλό τους και έχει ο Θεός! Ο Θεός και η Ελευθερία, όχι εμείς. Και μαζεύονται λέει οι πνευματικοί, εσείς φταίτε. Φταίνε αυτοί οι πνευματικοί που δεν λένε, δεν λένε πάντοτε φταίνε οι γονείς, μόνο εμείς φταίμε, δεν φταίνε οι άλλοι. Ας λέμε όμως εμείς ε, δεν έκανα καλά το καθήκον, πάντως ότι μπορούσα έκανα. Και δέχομαι το παιδί μου έτσι, είναι μια ταπείνωση αυτό το πράγμα! Να μην τη χάσουμε την ευκαιρία αν δούμε, εύχομαι να συμβεί κάτι τέτοιο....."

Πηγή: Μεσογαίας Νικόλαος - Το "Εγώ"

Αν θες να δεις, μάθε να διακρίνεις...

"Τελικά, κόσμος δεν είναι αυτός που φαίνεται αλλά ένας άλλος που υπάρχει και που πρέπει εμείς να τον διακρίνουμε, και τότε θα δοξάσουμε τον Θεό για τις πλούσιες ευλογίες που μας δίνει, για την δυνατότητα όχι τόσο να αποκτήσουμε την υγεία μας -αυτήν κάποτε θα τη χάσουμε- ούτε πάλι να γλυτώσουμε από μια απειλή της ζωής μας -και για αυτήν θα έρθει το τέλος-, αλλά κυρίως να απολαύσουμε τη σωτηρία μας, τη δυνατότητα δηλαδή να γίνουμε κι εμείς μέτοχοι και μέλη της βασιλείας του Θεού αιωνίως και να αντικρίζουμε "πρόσωπον προς πρόσωπον" τον Θεό και Σωτήρα μας."

Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός

Νικολάου Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής

Εκείνοι που φωτογραφίζουν τα πάντα

Το πρώτο κινητό τηλέφωνο εφευρέθηκε το 1922 και φυσικά όταν το κατασκεύαζαν δεν μπορούσαν να φανταστούν τι διαστάσεις θα έπαιρνε η εξέλιξη της τεχνολογίας. Στη σύγχρονη πλέον εποχή οι συσκευές κινητών τηλεφώνων δεν έχουν ουδεμία σχέση με τις τότε. Τα μεγάλα και βαριά κινητά έχουν αντικατασταθεί με λεπτά, πανάλαφρα κομψοτεχνήματα. Οι απαιτήσεις των καταναλωτών όλο κι αυξάνονται, καθώς μια συσκευή καλείται να παρέχει περισσότερες δυνατότητες από μια κλήση. Εφαρμογές διαδικτύου που προσφέρουν κοινωνική δικτύωση, ενημέρωση, ψυχαγωγία καθώς κι εκπαίδευση. Το κινητό τηλέφωνο πλέον έχει μετατραπεί σ' ένα σύγχρονο gadget, που φυσικά δε θα μπορούσε να έλειπε απ' αυτό η λήψη φωτογραφιών.

Ετυμολογικά η λέξη φωτογραφία είναι σύνθετη και προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις φως και γραφή. Μέσω της εικόνας μπορούν ν' αποτυπωθούν χιλιάδες συναισθήματα, χωρίς να βγάλεις άχνα. Πώς έλεγαν οι παλιοί μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις; Κάτι τέτοιο ισχύει για 'κείνους που φωτογραφίζουν τα πάντα.

Οι φωτογραφίες κρύβουν μια μαγική ιδιότητα. Είναι 'κείνες που μπορούν να σου φέρουν εικόνες στο μυαλό που κι εσύ ο ίδιος είχες ξεχάσει ή τέλος πάντων θα 'θελες να 'χες ξεχάσει. Βλέποντας μια παλιά φωτογραφία, σου δίνεται η ικανότητα να γυρίσεις το χρόνο πίσω και ν' αναβιώσεις ξανά την ευτυχία. Γιατί την ευτυχία; Μα γιατί η ευτυχία είναι στιγμές κι όσοι έχουν μέσα τους το μικρόβιο να βρίσκονται πίσω απ' το φακό το γνωρίζουν πολύ καλά. Γι' αυτό φροντίζουν να μη χάνουν καμία στιγμή και συνήθως κυκλοφορούν με μια φωτογραφική μηχανή ανά χείρας, ακόμη και στις διακοπές.

Τις περισσότερες φορές δεν τους παίρνεις πρέφα όταν σε τραβάνε. Είναι οι καλύτεροι φίλοι για να ποστάρεις τις αυθόρμητες φωτογραφίες σου στα social media, μόνο που για έναν ανεξήγητο λόγο, είναι πράγματι της στιγμής. Εκείνης της στιγμής, που εσύ είσαι στα καλύτερά σου, που γελάς με την ψυχή σου. Όταν δεν κουβαλούν τη μηχανή μαζί τους, το κινητό τηλέφωνο γίνεται τ' όπλο τους. Είναι οι σπαστικοί της παρέας, καθώς μόλις το μάτι τους πιάσει κάτι ενδιαφέρον, έχουν ήδη σταματήσει για να το φωτογραφίσουν.

Η ικανοποίηση τους, δε, όταν κάποιος φίλος τους ζητά φωτογραφίες που 'χουν βγάλει δεν περιγράφεται. Τα άτομα που 'χουν το σαράκι μέσα τους στο ν' αποθανατίζουν τα πάντα δεν είναι αργόσχολα, καθώς ούτε το κάνουν μόνο από χόμπι. Είναι εκείνοι που δεν τους αρέσει να λένε πολλά, αλλά σκέφτονται πολλά και πολύ. Το χαρακτηριστικό είναι η τρομερή παρατηρητικότητά τους, η έλξη τους στη διαφορετικότητα.

Την ώρα που το τραίνο ξεπροβάλλει μέσα απ' το τούνελ, έχουν ήδη φροντίσει να πάρουν τη σωστή γωνία για να το αποτυπώσουν. Ο λόγος; Γιατί έχουν ήδη σκεφτεί πως τα τραίνα είναι γεμάτα, μα οι επιβάτες άδειοι. Ο John Fowles έλεγε: «Οταν ζωγραφίζεις κάτι, ζωντανεύει κι όταν φωτογραφίζεις κάτι πεθαίνει». Πράγματι έτσι είναι, μόνο που τίποτα δεν μπορεί να πεθάνει όσο βρίσκεται μέσα μας, πόσο μάλλον όταν υπάρχει αποτυπωμένο. Μια φωτογραφία μπορεί να σ' αφυπνίσει, ν' αλλάξει τον τρόπο σκέψης σου.

Προσοχή, η τέχνη του φακού δεν είναι για επιφανειακούς, δήθεν ρεαλιστές και κυνικούς. Είναι για καλά κρυμμένους ρομαντικούς, για 'κείνους που 'χουν το χάρισμα να διεισδύουν σε μια εικόνα, για κάποιους, με τρελή φαντασία. Κάπου έχω ακούσει το εξής: «Να φωτογραφίζεις σημαίνει να βάζεις στην ίδια ευθεία, το μυαλό, το μάτι και το χέρι». Οπότε, την επόμενη φορά που θα δεις κάποιον να βγάζει φωτογραφία, φρόντισε να παρατηρήσεις πολύ καλά τι βγάζει. Πού ξέρεις, μπορεί να καταφέρεις να μπεις στον κόσμο του, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα.

Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Καλλιοντζή: Ιωάννα Κακούρη

Πηγή: εδώ

Μια Κυριακή... (Family stories)

Μ'αρέσουν οι Κυριακές...ειδικά κάποιες Κυριακές σαν την σημερινή που μαζευόμαστε όλη η οικογένεια και εκκλησιαζόμαστε σε κάποιο κοντινό μοναστήρι...
....τα πλάνα ξεκινούν από βραδύς και η απόφαση παίρνεται δημοκρατικά, δηλαδή πάμε όπου θέλω...χαχαχαχα

Μ'αρέσουν περισσότερο τα μοναστήρια, παρά οι απρόσωπες εκκλησίες...Εκεί οι μελωδίες είναι πιο ήρεμες, ο κόσμος πιο λίγος, μια κατάνυξη και μια ηρεμία κυριαρχούν στο χώρο...

Η οικογένεια μαζεύετε και πάλι κάτω από την ευλογία Του!
Μαζί και ο αγαπημένος μου παππούκας, που ποτέ δεν λέει όχι σε μια βόλτα!!!!

Φυσικά μετά ακολουθεί καθιερωμένο καφεδάκι...με συζητήσεις απ' τα παλιά χρόνια του παππούκα, σ'αυτές τις συζητήσεις σχεδόν πάντα κάπου μέσα στην ιστορία παρεμβάλλονται και οι αντάρτες......
και σχέδια για το μέλλον, για μας τα παιδιά δηλαδή..τι θα κάνουμε στην ζωή μας...(αχ και να ξερά!)
μαζί με τις ανησυχίες της μαμάς για το φαγητό και του μπαμπά για το πρόγραμμα της ημέρας ;)

Πάει πέρασε κι αυτή η μέρα...!

Καλή συνέχεια σε ότι κάνετε...

Αυτή ήταν μια απόπειρα για τις οικογενειακές ιστορίες της Αριστέας μας!

Family stories

Κάνοντας κλικ εδώ, μπορείς να βρεις και τις υπόλοιπες...

PENCIL VS CAMERA

Το πρωί ψάχνοντας διάφορα προγράμματα επεξεργασίας εικόνων έπεσα πάνω στον Ben Heine...

....και ενθουσιάστηκα με την δουλειά του..!

Είναι ένας Βέλγος καλλιτέχνης και συνδυάζει το σκίτσο με την φωτογραφία...

...απολαύστε ένα δείγμα της δουλειάς του ;)

"Ήταν και θα είναι για πάντα η βασίλισσα μου. Απλά μου λείπει τόσο η αγκαλιά της..."

Ένας φοιτητής κάθονταν στην καφετέρια της πανεπιστημιούπολης και μελετούσε όταν πρόσεξε δύο ηλικιωμένους άνδρες να πλησιάζουν και να κάθονται σε ένα κοντινό του τραπέζι. Τότε ο ένας από τους ηλικιωμένους άρχισε να μιλά για τη σύζυγό του. Όταν τελείωσε την φράση του, ρώτησε τον άλλο άντρα να του μιλήσει για την δική του γυναίκα. Διαβάστε τη απάντηση του όπως ακριβώς την μετέφερε ο φοιτητής..

«Ήμουν 21 χρονών όταν την γνώρισα. Μόλις την είδα να μπαίνει στην αίθουσα το κατάλαβα. Δεν χρειάστηκε καν να ρωτήσω ποια είναι. Σκέφτηκα «αυτή είναι η γυναίκα μου» ! Τα υπόλοιπα όλα είναι ιστορία.

Αυτή η γυναίκα ήταν το κάτι άλλο. Κάθε μέρα, έλειπα για 12 ώρες στη δουλειά και όταν γυρνούσα στο σπίτι υπήρχε πάντα φαγητό στο τραπέζι να με περιμένει. Όταν τα παιδιά έπεφταν για ύπνο, ήμασταν τόσο κουρασμένοι που πηγαίναμε κατευθείαν στο κρεβάτι και κρατιόμασταν αγκαλιασμένοι σφιχτά για λίγη ώρα, πριν κοιμηθούμε.

Ήταν από τις λίγες στιγμές της ημέρας που την ένιωθα τόσο κοντά μου, έστω και για τόσο λίγο. Αυτά τα λίγα λεπτά μου έδιναν τη δύναμη να συνεχίσω να δουλεύω για να εξασφαλίσω ένα καλύτερο μέλλον στα παιδιά μου. Της έλεγα ότι όσο ήταν αυτή εκεί να τη σφίγγω στην αγκαλιά μου, θα ήμουν για πάντα μια χαρά. Ήταν η βασίλισσα της ζωής μου. Ήταν αυτή που με βοήθησε να γίνω ο άνθρωπος που είμαι σήμερα. Ευγενικός με τους ανθρώπους και καλός πατέρας. Μπορείς να ρωτήσεις τα παιδιά μου για αυτό.

Μερικοί άνθρωποι ξέρουν πως να το κάνουν αυτό. Κάποιοι άνθρωποι ξέρουν πως να σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.

Ήρθε κάποια μέρα όμως που αρρώστησε. Στην αρχή δεν ανησύχησα, άλλωστε όλοι κάποτε αρρωσταίνουμε. Αλλά οι γιατροί φαίνονταν να πιστεύουν ότι δεν ήταν κάτι απλό. Έμοιαζαν να ανησυχούν και όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια είχαν δίκιο.

Όταν μας είπαν τα άσχημα νέα, η γυναίκα μου με ρώτησε αν θα ήθελα να παντρευτώ κάποια άλλη όταν πεθάνει. Ανησυχούσε. Δεν ήθελε να μείνω μόνος μου και να στεναχωριέμαι. Αλλά δεν μπορούσα ούτε καν να με φανταστώ με άλλη.

Μου φαίνονταν απίστευτο. Όταν της το είπα, γύρισε, με κοίταξε και μου είπε:

«Αφού σε ξέρω καλά. Είσαι το είδος του ανθρώπου που χρειάζεται μια γυναίκα στο πλευρό του. Δεν θα μπορούσες ποτέ να είσαι χαρούμενος μόνος σου»

Το αρνήθηκα, ξανά και ξανά και ξανά..

Μετά από ένα χρόνο που πάλευε με τη αρρώστια της, όλα είχαν αλλάξει στο σπίτι. Δεν υπήρχε πια φαγητό στο τραπέζι όταν γυρνούσα σπίτι από τη δουλειά. Η γυναίκα μου περνούσε τη μέρα της στο κρεβάτι και με περίμενε να επιστρέψω το βράδυ για να την σηκώσω και να την μεταφέρω στο τραπέζι.

Κάθονταν στην καρέκλα και με κοίταζε με εκείνα τα μεγάλα πράσινα μάτια της την ώρα που μαγείρευα κάτι για να φάμε. Μου έδινε οδηγίες χαμογελαστή και με μάλωνε αν έκανα κάτι λάθος, αν έριχνα περισσότερο αλάτι από όσο έπρεπε.

Ήταν οι πιο όμορφες στιγμές της ημέρας μου! Απλά ήμασταν ευτυχισμένοι που μπορούσαμε να δούμε ο ένας τον άλλο.

Στις πολύ άσχημες ημέρες της, δεν μπορούσε να φάει μόνη της και έπρεπε να την ταΐσω. Δεν το ήθελε, έκλαιγε και ζητούσε συγνώμη. Την μάλωνα. Αφού το ήξερε, ότι και να γίνει θα είμαι πάντα εκεί δίπλα της. Ήταν ο άνθρωπος μου και ήμουν ο άνθρωπος της. Μέχρι το τέλος.

Τα πράγματα σιγά σιγά όμως χειροτέρεψαν. Έφτασε η μέρα που δεν μπορούσε να κάνει τίποτα μόνη της ενώ έπρεπε να παίρνει τα φάρμακα της κάθε 4 ώρες.

Σταμάτησα από την δουλειά για να μπορώ να είμαι συνέχεια δίπλα της και να την φροντίζω. Όταν την τάιζα, την έβαζα να ξαπλώσει στο κρεβάτι, έπεφτα και εγώ δίπλα της και την έσφιγγα στην αγκαλιά μου. Όπως παλιά. Τότε, αυτή ήταν η πιο όμορφη στιγμή της ημέρας μου»

Υπήρξε μια μακρά σιωπή που κανείς από όλους όσους άκουγαν κρυφά τη διήγηση του άντρα, δεν τόλμησε να διακόψει. Ο ηλικιωμένος με κάποιο τρόπο βρήκε τη δύναμη να συνεχίσει…

«Αλλά πόσα μπορεί να αντέξει το ανθρώπινο σώμα. Χρειάστηκαν δυο ολόκληρα χρόνια για να μπορέσει η αρρώστια να λυγίσει την γυναίκα μου. Αλλά τελικά τα κατάφερε.

Το είχα δει να έρχεται. Το ίδιο και εκείνη. Ξέραμε και οι δυο μας ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να επανέλθει αλλά και πάλι. Ήταν σαν τη μια μέρα να την σφίγγω δυνατά στην αγκαλιά μου και την επόμενη να έχει φύγει.

Στην αρχή με σκότωσε αλλά σε λίγο καιρό κατάλαβα ότι είναι καλύτερα εκεί που βρίσκεται τώρα. Δεν χρειάζεται πια να παίρνει αυτά τα τρομακτικά φάρμακα και δεν χρειάζεται πια να τρώει τα άθλια φαγητά μου.

Εκείνη είναι καλύτερα. Εγώ όμως δεν ξέρω τι να κάνω χωρίς αυτή. Για παράδειγμα δεν ξέρω τι να κάνω τα πράγματα της, τα ρούχα της. Δεν μπορώ να τα πετάξω. Δεν θέλω να το κάνω. Όλα τα ρούχα της είναι ακόμα στην ντουλάπα και παντού υπάρχουν οι φωτογραφίες της. Η πλευρά της στο κρεβάτι είναι ακριβώς όπως την άφησε. Θέλω να πιστεύω ότι είναι ακόμα εδώ. Οι κόρες μου μου λένε να πουλήσω το σπίτι και να πάω σε ένα άλλο, αλλά πέρασα τη ζωή μου σε αυτό το σπίτι μαζί της. Είναι ακόμα το σπίτι μας, τουλάχιστον όσο ζω ακόμη σε αυτό»

Επικράτησε για μερικά λεπτά και πάλι σιωπή. Ο φοιτητής δεν είχε ακούσει ποτέ κάποιον άνθρωπο να μιλάει για κάποιον άλλον με τόσο απόλυτο σεβασμό και θαυμασμό. Ήταν φανερό ότι πραγματικά αγαπούσε και λάτρευε τη γυναίκα του και αυτό δεν επρόκειτο να αλλάξει τόσο εύκολα.

Ο άλλος ηλικιωμένος έσπασε τη σιωπή: «Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο δύσκολο πρέπει να σου ήταν να την φροντίζεις όλη μέρα. Να δίνεις τα πάντα για αυτή»

Ο φοιτητής ορκίστηκε ότι ήταν η πρώτη φορά που είδε τον ηλικιωμένο με την τραγική ιστορία να χαμογελάει πλατιά:

«Καθόλου δύσκολο. Ήταν προνόμιο μου να μπορώ να μπορώ να την φροντίσω για όσο το έκανα. Ήταν ο άνθρωπος της ζωής μου και θα το έκανα ξανά και ξανά αν χρειαζόταν. Ήταν και θα είναι για πάντα η βασίλισσα μου. Απλά μου λείπει τόσο η αγκαλιά της..»

Πηγή: εδώ

!!!......Θάσος.....!!!

Όπως καταλάβατε αυτό το καλοκαίρι ήμουν στην γύρα και το συγκεκριμένο ταξίδι ξεκίνησε απ'την Κεραμωτή, στην Καβάλα...

με προορισμό την όμορφη Θάσο... ;)

"Πευκάρι"

Μια απόπειρα για βραδινή έξοδο...που τελικά ατύχησε...χαχαχαχα

"Τρυπητή"

"Σαλιάρα"

Προσκύνημα στην Μονή του Αρχάγγελου!

Μια βόλτα στα γραφικά χωριουδάκια του Θεολόγου...!!

"Λιμενάρια"

Απολαμβάνοντας όμορφα ηλιοβασιλέματα...σχεδιάζοντας το μέλλον!!!

"Αστρίς"

Κι άλλο ένα προσκύνημα στην Κοίμηση της Θεοτόκου!

Για το τέλος μας έμεινα η Χώρα, ο Λιμένας...με τα μικρομάγαζα και τα σοκάκια..

Πάει κι αυτό πέρασε..κι ήταν τόσο όμορφο!!

Όλα για μια Θεσσαλονίκη γίνονται....

Μια πόλη, μια γοητεία, μια μαγεία θα τολμούσα να πω. Ποιος δεν θέλει τις ατελείωτες βόλτες στην παραλιακή, τη μέρα με έναν καφέ ή έναν χυμό στο χέρι και το βράδυ με πατατάκια, λουκουμάδες, καλαμπόκια, popcorn (..πείνασα). Τι καλύτερο από μια απλή, καθημερινή βόλτα με φίλους, σχέση, οικογένεια ακόμα και μόνος. Βλέπεις τον κόσμο, τις συμπεριφορές του, μιλάς με αγνώστους, γνωρίζεις άτομα, γελάς, κλαις, τρέχεις, κάνεις γυμναστική, δε νιώθεις μόνος σε αυτή την πόλη. Είναι ωραίο να κάθεσαι στα βραχάκια στον Λευκό είτε στις ομπρέλες είτε ακόμα και στο λιμάνι. Πηγαίνεις στα Κάστρα και αγναντεύεις την θέα της πόλης, τριγυρνάς σε σκοτεινά σοκάκια που στο τέρμα τους ξεπροβάλλουν μικρά μαγαζάκια γεμάτα κρασί. Τόσα πολλά και συγχρόνως τόσο θολά που πρέπει να επιλέξεις.Θες βουνό; τρέχεις στο Πανόραμα (αχ αυτά τα τρίγωνα…πεινάω), θες θάλασσα; τρέχεις στον Θερμαϊκό (ξεπερνάς ακόμα και την δυσοσμία..).

Γενικώς σε αυτή την πόλη τρέχεις. Κατέβα στο κέντρο μία Τρίτη πρωί. Θα αντικρίσεις φοιτητές πανικόβλητους να διασχίζουν τους δρόμους με μανία, άλλοι για σχολές άλλοι για καφέδες (το today της καμάρας γεμίζει από τις 8… για να μην αναφερθώ στο mikel..). Άνθρωποι πηγαίνουν στις δουλειές τους, άλλοι με αμάξια, άλλοι με μηχανάκια, με τα πόδια (το φοιτητικό πεζό..), με λεωφορεία (σαν τον ΟΑΣΘ δεν έχει…. ΠΟΥ ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΜΕΤΡΌ ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ) ακόμα και με ποδήλατα. Ησυχία δεν βρίσκεις ποτέ. Αλλά ως φοιτητής τι να την κάνεις την ησυχία; Το καλύτερο, βέβαια, είναι το βράδυ. Οι βραδινές βόλτες είναι ίσως αυτό που αξίζει περισσότερο στην συγκεκριμένη πόλη. Αμάξια και φώτα παντού. Στυλ ρουχισμού για όλα τα γούστα και μαγαζιά επίσης. Ατελείωτο περπάτημα μέχρι Λαδάδικα, Βαλαωρίτου, Αριστοτέλους, Λιμάνι (για εμάς που μένουμε Ανατολικά και ως συνήθως χάνουμε τα τελευταία λεωφορεία..) .

Σε μία τέτοια πόλη ζεις χαρές, λύπες, συγκινήσεις, θυμό. Όλα τόσο θαυμαστά πλασμένα που αντέχεις το κάθε τι. Ίσως να φταίει η πόλη, ίσως απλά ο φιλόξενος κόσμος, ίσως και το κλίμα.. Όπου όμως και να πας πάντα θα θυμάσαι πως έμεινες σε αυτή την πόλη και θα νοσταλγείς εκείνα τα χρόνια. Γιατί; Επειδή εκεί αγάπησες, ερωτεύτηκες, θύμωσες, ξέσπασες, αγκάλιασες, φίλησες, απογοητεύτηκες, έπεσες και φυσικά όλα αυτά με κάποια ανταπόκριση (ή και όχι). Έχετε, άραγε, ακούσει αυτό το «Όλα για μια Θεσσαλονίκη γίνονται » ;

Αν όχι τι περιμένετε;

γράφει η Μαρια Καραβασιλη

Πηγή: εδώ