Σ ι ω π ώ . . .

Εξακολουθώ να το λέω και να το ξαναλέω στον εαυτό μου, μέχρι να το καταλάβω και να το κατανοήσω . . .

Δεν ανοίγω το στόμα μου, να κατηγορήσω, να συκοφαντήσω, να κατακρίνω κανένα .

Αν έχω κάτι να πω, ας είναι καλύτερα λόγια αγάπης και καλοσύνης, παρά καταλαλιά και συκοφαντία .

Βλέπω τα δικά μου λάθη και κρίνω τον δικό μου εαυτό .

Στο πρόσωπο του αδελφού μου, βλέπω μόνο την Εικόνα Του Θεού .

Και αν σιωπά το στόμα, αλλά η καρδιά εξακολουθεί κρυφά να κατακρίνει, τότε παλεύω μαζί της ... προσεύχομαι, και ζητώ ενίσχυση από Τον Κύριο, να τον νικήσω, αυτόν τον ύπουλο και κρυφό πειρασμό .

Οδεύοντας, σε μια πορεία προς Τον Ουρανό,
αν δεν νικήσουμε πρώτα τον εαυτό μας και τα πάθη μας,
τίποτα δεν μπορεί να μας βγάλει στο ξέφωτο ...

Εξήντα δραχμές....

Τον καιρό που τα παγωτά ήταν πιο φθηνά απ’ ότι σήμερα, ένα παιδάκι δέκα ετών μπήκε στο ζαχαροπλαστείο και κάθισε σ’ ένα τραπέζι. Η σερβιτόρα τον σέρβιρε μ’ ένα ποτήρι νερό. ’’Πόσο κάνει ένα παγωτό σοκολάτα και με αμύγδαλα από επάνω; ’’τη ρώτησε το παιδί". ’’Εξήντα δραχμές‘’ απάντησε εκείνη. Το παιδί έβγαλε από την τσέπη μία χούφτα νομίσματα και άρχισε να μετράει. ’’Και πόσο κάνει χωρίς αμύγδαλα"; ρώτησε πάλι σχεδόν ντροπιασμένος.
Άλλοι πελάτες περίμεναν να δώσουν παραγγελία και η κοπέλα άρχισε να χάνει την υπομονή της. ’’Σαράντα πέντε δραχμές’’ του είπε κάπως απότομα.
Το παιδί άρχισε να μετράει πάλι τα νομίσματα και είπε αποφασιστικά ’’Θέλω ένα παγωτό σοκολάτα χωρίς αμύγδαλα από επάνω’’. Η σερβιτόρα του έφερε τη παραγγελία μαζί με την απόδειξη και έφυγε.
Το παιδί έφαγε το παγωτό, πλήρωσε στο ταμείο και έφυγε.
Όταν η σερβιτόρα ήρθε να μαζέψει κόμπιασε και τα μάτια της δάκρυσαν. Εκεί δίπλα από το άδειο πιατάκι και το ποτήρι με το νερό βρισκόταν, όμορφα τακτοποιημένα, νομίσματα αξίας δεκαπέντε δραχμών. Ήταν το φιλοδώρημα της (συνεπώς το παιδί είχε χρήματα για να βάλει και αμύγδαλα από πάνω, αλλά δεν θα είχε να αφήσει κάτι και ούτε θύμωσε για την αγένεια).

ΠΟΤΕ ΜΗ ΒΙΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΚΡΙΝΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ...!

Σοκολατάκια με τον Θεό

Εάν ζητήσεις κάτι από το Θεό, και δεν εισακουσθείς γρήγορα, μη λυπάσαι γιατί εσύ δεν είσαι πιο σοφός από το Θεό. Αυτό το κάνει ό Θεός από μακροθυμία: ή δηλαδή γιατί είσαι ανάξιος να δεχθείς την εκπλήρωση του αιτήματος σου, και άρα θα ζημιωθείς αν το λάβεις, ή γιατί η κατάσταση και η πορεία της καρδιάς σου δεν είναι ανάλογη με τα αιτήματα σου, η γιατί δεν έφθασες ακόμη σε τέτοια πνευματικά μέτρα, ώστε να μπορείς να δεχθείς το χάρισμα πού ζητάς. Διότι δεν πρέπει να επιβάλλουμε στον εαυτό μας να δέχεται πράγματα που ακόμη δεν αντέχουν τα μέτρα μας, για να μην αχρηστευθεί αυτό πού θα μας χαρίσει ο Θεός, με το να το λάβουμε γρήγορα. Διότι ότι λαμβάνουμε εύκολα, γρήγορα το χάνουμε ενώ ένα πράγμα που το αποκτάμε με καρδιακό πόνο, το φυλάγουμε σαν θησαυρό, με μεγάλη προσοχή.  

Όσιος Ισαάκ ο Σύρος

Ο ιερέας της Σπιναλόγκα........(αληθινή ιστορία)

Το τελευταίο διάστημα γίνεται πολύς λόγος για το νησί της Σπιναλόγκα, με αφορμή το ομώνυμο βιβλίο με τίτλο «Το νησί», της Αγγλίδας Victoria Hislop, το οποίο γυρίστηκε με μεγάλη επιτυχία σαν σήριαλ στην ελληνική τηλεόραση.

Ένα από τα ιστορικά στοιχεία που πληροφορούμαστε είναι ότι οι χανσενικοί που κατοικούσαν στη Σπιναλόγκα ήταν οργισμένοι με τον Θεό, για το λόγο ότι η ασθένειά τους ήταν μια μεγάλη και αφόρητη δοκιμασία. Ένας Γεραπετρίτης παπάς τόλμησε να τους επισκεφθεί κάποτε και να λειτουργήσει στον Άγιο Παντελεήμονα, που υπήρχε και ρήμαζε στο νησί, συντροφιά με τους νέους του κατοίκους. Λένε πως στην πρώτη Λειτουργία δεν πάτησε ψυχή.

Οι λεπροί άκουγαν πεισμωμένοι από τα κελιά τους την ψαλμωδία, κι άλλοτε την σκέπαζαν με τα βογκητά τους κι άλλοτε με τις κατάρες τους. Ο ιερέας όμως ξαναπήγε. Στην δεύτερη τούτη επίσκεψη ένας από τους ασθενείς πρόβαλε θαρρετά στο κατώφλι του ναού.


 
- Παπά, θα κάτσω στην Λειτουργία σου μ' έναν όρο όμως. Στο τέλος θα με κοινωνήσεις. Κι αν ο Θεός σου είναι τόσο παντοδύναμος, εσύ μετά θα κάμεις την κατάλυση και δεν θα φοβηθείς τη λέπρα μου.

Ο ιερέας έγνευσε συγκαταβατικά. Στα κοντινά κελιά ακούστηκε η κουβέντα κι άρχισαν να μαζεύονται διάφοροι στο πλάι του ναού, εκεί που ήταν ένα μικρό χάλασμα, με λιγοστή θέα στο ιερό. Παραμόνευσαν οι χανσενικοί στο τέλος της Λειτουργίας κι είδαν τον παπά δακρυσμένο και γονατιστό στην Ιερή Πρόθεση να κάνει την κατάλυση.

Πέρασε μήνας. Οι χανσενικοί τον περίμεναν. Πίστευαν πως θά ’ρθει τούτη τη φορά ως ασθενής κι όχι ως ιερέας. Όμως ο παπάς επέστρεψε υγιής και ροδαλός κι άρχισε με ηθικό αναπτερωμένο να χτυπά την καμπάνα του παλιού ναΐσκου.

Έκτοτε και για δέκα τουλάχιστον χρόνια η Σπιναλόγκα είχε τον ιερέα της. Οι χανσενικοί αναστύλωσαν μόνοι τους της εκκλησία και συνάμα αναστύλωσαν και την πίστη τους. Κοινωνούσαν τακτικά και πάντα κρυφοκοίταζαν τον παπά τους την ώρα της κατάλυσης, για να βεβαιωθούν πως το "θαύμα της Σπιναλόγκα" συνέβαινε ξανά και ξανά.

To 1957, με την ανακάλυψη των αντιβιοτικών και την ίαση των λεπρών, το λεπροκομείο έκλεισε και το νησί ερημώθηκε. Μόνο ο ιερέας έμεινε στο νησί ως το 1962, για να μνημονεύει τους λεπρούς μέχρι 5 χρόνια μετά το θάνατό τους.

Ιδού, λοιπόν, ένας σύγχρονος αθόρυβος ήρωας, που δεν τιμήθηκε για το έργο του από κανέναν, και που -αν προσέξατε- δεν παραθέσαμε το όνομά του γιατί απλά δεν το γνωρίζουμε! Το γνωρίζει όμως -σίγουρα- ο Θεός! Κι αυτό μας αρκεί!

ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Γιατί ο Θεός γράφει τους νόμους Του πάνω στις καρδιές μας;

Ρώτησε μια φορά ένας άνθρωπος κάποιον ασκητή:

"Γιατί ο Θεός γράφει τους νόμους Του πάνω στις καρδιές μας; 

Γιατί όχι μέσα στις καρδιές μας, εκεί που πραγματικά Τον έχουμε ανάγκη;" 

Ο ασκητής απάντησε:

"Ποτέ ο Θεός δεν αναγκάζει τους ανθρώπους να Τον έχουν στην καρδιά τους. 

Γράφει τα λόγια Του πάνω στην καρδιά, ώστε όταν αυτή ραγίσει, τότε Εκείνος πέφτει μέσα!"

Θεέ μου, κάνε με τηλεόραση!

«Θεέ μου, απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ.
Θέλω να με κάνεις τηλεόραση!
Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου.
Να έχω το δικό μου χώρο.
Να έχω την οικογένειά μου γύρω από εμένα.
Να με παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλάω.
Θέλω να είμαι το κέντρο της προσοχής και να με ακούνε οι άλλοι χωρίς διακοπές ή ερωτήσεις.
Θέλω να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση όταν δεν λειτουργεί.
Όταν είμαι τηλεόραση, θα 'χω την παρέα του πατέρα μου όταν έρχεται σπίτι από τη δουλειά, ακόμα κι αν είναι κουρασμένος.
Και θέλω τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι λυπημένη και στενοχωρημένη, αντί να με αγνοεί
Θέλω τ΄ αδέλφια μου να μαλώνουν για το ποιος θα περνάει ώρες μαζί μου.
Θέλω να νοιώθω ότι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη, πότε – πότε, μόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα.
Και το τελευταίο, κάνε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους.
Θεέ μου, δε ζητάω πολλά.
Θέλω μόνο να γίνω σαν μια τηλεόραση!»
Τη δασκάλα που την διάβασε (καθώς βαθμολογούσε) την έκανε να κλάψει.
Ο σύζυγός της που μόλις είχε μπει στο σπίτι, τη ρώτησε: «τι συμβαίνει;»
Αυτή απάντησε:
«Διάβασε αυτή την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου».
Ο σύζυγος είπε:
«Το καημένο το παιδί. Τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί!»
Τότε αυτή τον κοίταξε και είπε:
«Αυτή η έκθεση είναι του γιου μας!

ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ!

  Ἀπολυτίκιον

Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό Κεφάλαιον,
καί τοῦ ἀπ᾽ αἰῶνος Μυστηρίου ἡ φανέρωσις·
 ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, Υἱός τῆς Παρθένου γίνεται,
καί Γαβριήλ τὴν χάριν εὐαγγελίζεται.
Διό καὶ ἡμεῖς σὺν αὐτῷ τῇ Θεοτόκῳ βοήσωμεν·
Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.

Η ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ..........

Μια νύχτα ένας άνθρωπος είδε ένα όνειρο. Ονειρεύτηκε ότι περπατούσε στην αμμουδιά με τον Κύριο. Στον ουρανό έβλεπε σκηνές από τη ζωή του. Σε κάθε σκηνή παρατήρησε πατημα­σιές δύο ανθρώπων στην άμμο, ήταν οἱ δικές του και του Κυρίου.­

Όταν εμφανίστηκε μπροστά του η τελευταία σκηνή της ζωής του, κοίταξε πίσω στις πατημασιές πάνω στην άμμο. Είδε ότι πολλές φορές στο μονοπάτι της ζωής του, υπήρχαν οἱ πατημασιές ενός μόνον ανθρώπου. Παρατήρησε ακόμη ότι αυτό συνέβηκε στις πιο δύσκολες και λυπημένες στιγμές της ζωής του.

Λυπήθηκε γι' αυτό και ρώτησε το Χριστό:

«Κύριε, είπες ότι αφού αποφάσισα να σ' ακολουθήσω, θα βάδιζες μαζί μου σ' όλο το δρόμο. Είδα όμως ότι στις δυσκολότερες ώρες της ζωής μου υπάρχουν πατημασιές από ένα μόνον άνθρωπο. Δε μπορώ να καταλάβω γιατί με άφησες όταν σε χρειαζόμουν περισσότερο».

Ο Χριστός απάντησε: «Γιέ μου, ακριβό παιδί μου, σ’ αγαπώ και δε θα σε άφηνα ποτέ μόνο. Στις στιγμές δοκιμασίας και πόνου, όταν βλέπεις πατημασιές ενός ανθρώπου, ήταν τότε πού, σε έπαιρνα στην αγκαλιά μου».

ΑΓΝΗ ΠΑΡΘΕΝΕ

Συνέντευξη με Τον Θεό !

« Θα ήθελες να μου πάρεις μια συνέντευξη;
…με ρώτησε ο Θεός.
- Αν έχετε χρόνο … απάντησα.
Ο Θεός χαμογέλασε.
- Ο χρόνος μου είναι αιωνιότητα …
Τι θέλεις να με ρωτήσεις;
- Τι σας εκπλήσσει περισσότερο στους ανθρώπους;
Ο Θεός απάντησε:
- Το γεγονός ότι βαριούνται την παιδική ηλικία, βιάζονται να μεγαλώσουν … και μετά ποθούν να είναι παιδιά.
Ότι χάνουν την υγεία τους για να βγάλουν λεφτά … και στη συνέχεια χάνουν τα χρήματά τους για να επανακτήσουν την υγεία.
Το γεγονός ότι σκέφτονται με φόβο για το μέλλον και ξεχνούν το παρόν και έτσι δεν ζουν ούτε το παρόν ούτε το μέλλον.
Ότι ζουν σαν να μην πεθάνουν ποτέ και πεθαίνουν σαν να μην έχουν ζήσει.
Ο Θεός πήρε το χέρι μου και στάθηκε σιωπηλός για λίγο.
Τότε ρώτησα:
- Ως πατέρας, ποια είναι μερικά μαθήματα ζωής που θέλετε να διδάξετε στα παιδιά Σας;
- Να μάθουν ότι διαρκεί μόνο λίγα δευτερόλεπτα για να ανοίξει βαθιές πληγές στην καρδιά αυτών που αγαπάνε … και χρειάζονται αρκετά χρόνια για να επουλωθούν.
Να μάθουν ότι πλούσιος άνθρωπος δεν είναι εκείνος που έχει τα περισσότερα, αλλά αυτός που του χρειάζονται τα λιγότερα.
Να μάθουν ότι υπάρχουν άνθρωποι που τους αγαπούν, αλλά απλώς δεν ξέρουν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους.
Να μάθουν ότι δύο άνθρωποι μπορούν να βλέπουν το ίδιο πράγμα και να το ερμηνεύουν διαφορετικά.
Να μάθουν ότι δεν είναι αρκετό να συγχωρούν τους άλλους, αλλά επίσης, ότι πρέπει να ζητούν κι΄ αυτοί συγνώμη για τα δικά τους φταισίματα ...
- Σας ευχαριστώ για το χρόνο Σας … είπα ταπεινά.
Είναι κάτι ακόμα που θέλετε να μάθει ο κόσμος;
Ο Θεός με κοίταξε χαμογελώντας και είπε:
- Απλά ότι είμαι εδώ, πάντοτε, για οτιδήποτε με χρειάζεστε ... »

( Οκταβιανός Πάλερ )

Πηγή: Οδεύοντας

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΦΤΩΧΟΣ...

Ένας πατέρας με οικονομική άνεση, θέλοντας να διδάξει στο γιο του τι σημαίνει φτώχεια, τον πήρε μαζί του για να περάσουν λίγες μέρες στο χωριό, σε μια οικογένεια που ζούσε στο βουνό.
 
Πέρασαν τρεις μέρες και δυο νύχτες στην αγροικία. Καθώς επέστρεφαν στο σπίτι, μέσα στο αυτοκίνητο, ο πατέρας ρώτησε το γιο του:

«Πώς σου φάνηκε η εμπειρία;»
«Ωραία» απάντησε ο γιος με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.
«Και τι έμαθες;» συνέχισε με επιμονή ο πατέρας.

Ο γιος απάντησε:
- Εμείς έχουμε έναν σκύλο, ενώ αυτοί τέσσερις.
- Εμείς διαθέτουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενώ αυτοί ένα ποτάμι δίχως τέλος, με κρυστάλλινο νερό, μέσα και γύρω από το οποίο υπάρχουν και άλλες ομορφιές…
- Εμείς εισάγουμε φαναράκια από την Ασία για να φωτίζουμε τον κήπο μας, ενώ αυτοί φωτίζονται από τα αστέρια και το φεγγάρι…
- Η αυλή μας φτάνει μέχρι το φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα…

- Εμείς αγοράζουμε το φαγητό μας,  αυτοί πάλι, σπέρνουν και θερίζουν γι αυτό…
- Εμείς ακούμε CDs. Αυτοί απολαμβάνουν μια απέραντη συμφωνία από πουλιά, βατράχια, και άλλα ζώα. Και όλα αυτά διακόπτονται που και που από το ρυθμικό τραγούδι του γείτονα που εργάζεται στο χωράφι…
- Εμείς μαγειρεύουμε με ηλεκτρική κουζίνα. Αυτοί ό,τι τρώνε έχει αυτή τη θεσπέσια γεύση, μια και μαγειρεύουν στα ξύλα…
- Εμείς, για να προστατευθούμε, ζούμε περικυκλωμένοι από έναν τοίχο με συναγερμό. Αυτοί ζουν με τις ορθάνοιχτες πόρτες τους, προστατευμένοι από τη φιλία των γειτόνων τους…
- Εμείς ζούμε «καλωδιωμένοι» με το κινητό, τον υπολογιστή, την τηλεόραση. Αυτοί, αντίθετα, «συνδέονται» με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το πράσινο του βουνού, τα ζώα τους, τους καρπούς της γης τους, την οικογένειά τους.

Ο πατέρας έμεινε έκθαμβος από τις απαντήσεις του γιου του…

Και ο γιος ολοκλήρωσε με τη φράση:

"Σ' ευχαριστώ μπαμπά, που μας δίδαξες πόσο φτωχοί είμαστε..."

Nηστεία!

Η κοινή αντίληψη για τη νηστεία δείχνει μια ριζική ακατανοησία του πράγματος. Αυτό που έχει σημασία δεν είναι αυτή καθαυτή η νηστεία σαν αποφυγή από μέρους μας αυτής ή εκείνης της τροφής ή σαν αποστέρηση του εαυτού μας από αυτό ή εκείνο το φαγητό για σκοπούς τιμωρίας. Η νηστεία δεν είναι παρά μόνο μια δοκιμασμένη μέθοδος για να πετύχουμε τα αναγκαία αποτελέσματα, όπως, μέσω εξάντλησης του σώματος, να επιτύχουμε εκλέπτυνση των μυστικών πνευματικών ικανοτήτων μας, που συσκοτίστηκαν από το γεγονός ότι φέρουμε σάρκα, και έτσι να διευκολύνουμε την προσέγγιση μας στον Θεό. Όπως στη νάρκωση, τη μέθη και τον ύπνο, έτσι και στη νηστεία ο άνθρωπος φανερώνει τον εαυτό του έτσι άλλοι εκδηλώνουν τις πιο ψηλές πνευματικές ικανότητες κι άλλοι γίνονται μόνο νευρικοί και θυμώδεις. Η νηστεία αποκαλύπτει την αληθινή ουσία του ανθρώπου.

- π. Αλέξανδρος Ελτσιανίνωφ

Θέλω.....

 

Θέλω.....
...Τα φτερά σου να πετάξω ψηλά.
...Τα μάτια σου να δω τον κόσμο με άλλο μάτι.
...Τα χέρια σου να με ζεστάνουν.
...Τη φωνή σου να με νανουρίσει.
...Την αγκαλιά σου να με πάρει μακριά.
...Τη σκέψη σου να με προστατεύει.
...Την καρδιά σου να με φροντίζει.
...Την ανάσα σου να μου δίνει πνοή.

Το παλατάκι της ψυχής.....​.....!

Κάποτε, οι άγγελοι έχτιζαν ένα μικρό παλατάκι με χρυσά και ασημένια τούβλα. Ξαφνικά σταμάτησαν την οικοδομή στη μέση και άρχισαν να κλαίνε.
Ένας άγιος που παρατηρούσε, βρέθηκε σε μεγάλη απορία.
-Γιατί σταματήσατε το χρυσό το σπίτι στα μισά, και γιατί κλαίτε; ρώτησε.
Και οι άγγελοι απάντησαν:
-Σταματήσαμε την οικοδομή, γιατί η ψυχή, για την οποία χτίζαμε το παλατάκι, έκανε μια μεγάλη αμαρτία.
Τι κρίμα! Μια ψυχή αμάρτησε και και τόσοι άγγελοι θρηνούν. Τι κρίμα! Έχασε το παλάτι επάνω στον ουρανό.
Ω! Και αν σκεπτόμαστε, τι χάνουμε κάθε φορά που αμαρτάνουμε, ποτέ δεν θα κάναμε την αμαρτία, γιατί οι άγγελοι θρηνούν, οι ουρανοί πενθούν και το παλάτι της αιώνιας ευτυχίας μένει στα μισά και πάντα ατελείωτο.....!

ΥΠΟΜΟΝΗ ΘΑ ΠΕΙ!

Να πονάς, αλλά να μην καταβάλλεσαι.
Να πονάς, αλλά να μην παραφέρεσαι.
Να πονάς, αλλά να μην μεμψιμοιρείς.
Να πονάς, αλλά να μην γκρινιάζεις.
Να πονάς, αλλά να μην γίνεσαι αντικοινωνικός.
Να πονάς, αλλά να μην γίνεσαι πρόβλημα στο
περιβάλλον σου.
Να πονάς, αλλά να μένεις ολόρθος.
Να πονάς, αλλά να χαμογελάς.
Να πονάς, αλλά να δοξολογείς.
Να πονάς, αλλά να προσφέρεις.
Να πονάς, αλλά να προσεύχεσαι.

Εύχομαι καλή υπομονή!!!!

Λίγες σκέψεις για τη θέληση...

Θέλω!

Ποιά ακαταγώνιστη δύναμη προέρχετε από τη λέξη αυτή! Μ' αυτήν τα αδύνατα γίνονται δυνατά... Όταν βλέπει κανείς τις Άλπεις χιονοσκέπασμένες και παγωμένες, χωρίς να θέλει σχεδόν φωνάζει: "Αδύνατον να τις περάσει κανείς".
Ο Αννίβας όμως και ο Ναπολαίων είπαν μέσα τους: "Θέλω να τις περάσω. Πρέπει... Θα τις περάσω". Και τις πέρασαν με ολόκληρα στρατεύματα!
...Η θέληση μας δεν είναι αρκετά σταθερή και τούτο είναι η αιτία όλων σχεδών των ελαττωμάτων μας. Αν ήταν σταθερότερη, γρηγορότερα θα γινόμασταν τέλειοι.
...Η ισχυρή θέληση δεν είναι δώρο από τον ουρανό, που το βρίσκουμε από το ξεκίνημα της ζωής μας, αλλά είναι θησαυρός πολύ σπάνιος, που καθένας από εμάς έχει χρέος να τον εξαγοράσει με εντατικές προσπάθειες.
...Η θέληση μοιάζει με σπόρο σπαρμένο στην ψυχή σου. Αν τον περιποιηθείς, αν τον βοηθήσεις στην ανάπτυξή του, θα γίνει δέντρο δυνατό, που θα αντιπαλεύει με όλες τις καταιγίδες. Αλλά αν τον παραμελήσεις θα τον φάνε τα έντομα των μικρών ελαττωμάτων σου και θα τον καταστρέψουν.
...Το πείσμα και η ισχυρογνωμοσύνη δεν είναι εκδήλωση σιδερένιας θελήσεως. Νέος με θέληση στην πραγματική σημασία της λέξεως είναι εκείνος, που μπορεί να κυβερνά τις εκφράσεις του προσώπου του, τα μάτια του, τ' αυτιά του και το στομάχι του.
...Να εξασκείς τον εαυτό σου κάθε μέρα σε μια μικρή άρνηση και σε λίγα χρόνια θα έχεις σταθερή θέληση σαν βράχο. Η ισχυρή θέληση απαιτεί πολυάριθμες μικρές προσπάθειες. Δεν είναι αρκετή μία απόφαση, έστω κι αν παίρνεται με μεγάλο ενθουσιασμό.
...Ποιό είναι αυτό που εκμηδενίζει τη θέληση τόσο οικτρά; Η πολύ άνετη ζωή. Νέος που προστατεύεται απ' όλες τις δυσκολίες της ζωής, που δεν έχει παρά να εκφράζει επιθυμίες, για να αποκτήσει ό,τι θέλει, που δεν πρέπει να στερήσει τον εαυτό του από τίποτα και που δεν έχει ασκηθεί στην υπακοή...

Νυχτερινό...!

Το παράθυρο του νοσοκομείου....

Υπάρχει απίστευτη ευτυχία στο να κάνεις τους άλλους ευτυχισμένους, παρόλο την δική σου κατάσταση.

Δύο άντρες σοβαρά άρρωστοι μοιράζονταν το ίδιο δωμάτιο νοσοκομείου. Στον έναν από τους δύο, του επιτρεπόταν να κάθετε καθιστός στο κρεβάτι επί μία ώρα κάθε απόγευμα. Το κρεβάτι του βρισκόταν δίπλα στο μοναδικό παράθυρο του δωματίου.
Ο άλλος άντρας ήταν υποχρεωμένος να περάσει όλο του τον χρόνο ξαπλωμένος.
Οι άντρες ξεκίνησαν να μιλάνε για ώρες στο τέλος. Μιλούσαν για τις γυναίκες τους και τις οικογένειες τους, για τα σπίτια που μένανε, τις δουλειές τους, την στρατιωτική τους θητεία, τις διακοπές τους.
Κάθε απόγευμα όταν ο άντρας δίπλα στο παράθυρο μπορούσε να καθίσει, πέρναγε τον χρόνο του περιγράφοντας στον συγκάτοικο του όλα τα πράγματα που μπορούσε να δει έξω από το παράθυρο.
Ο άντρας στο άλλο κρεβάτι, ξεκίνησε να ζει την χρονική διάρκεια της μίας ώρας, όταν ο κόσμος του μπορούσε να διευρυνθεί και να ξαναζωντανέψει μέσα από τις δραστηριότητες και τα χρώματα του έξω κόσμου.
Το παράθυρο κοίταγε σε ένα πάρκο με μια όμορφη λίμνη. Πάπιες και κύκνοι παίζανε στο νερό ενώ τα παιδάκια δοκίμαζαν τις βαρκούλες τους.
Νεαρά ζευγαράκια περπατούσαν αγκαλιά απολαμβάνοντας τα λουλούδια του κάθε χρώματος και μια όμορφη θέα της πόλης φαινόταν σε απόσταση.
Καθώς ο άντρας στο παράθυρο περιέγραφε τα πάντα με λεπτομέρειες, ο άντρας στην άλλη πλευρά του δωματίου έκλεινε τα μάτια και έφερνε τις εικόνες στο μυαλό του.
Ένα ζεστό απόγευμα ο άντρας στο παράθυρο περιέγραψε μια μπάντα που περνούσε. Παρόλο που ο άλλος άντρας δεν μπορούσε να ακούσει την μπάντα, μπορούσε να την δει με τα μάτια του μυαλού του καθώς ο ευγενικός κύριος του παραθύρου την υλοποιούσε με τις περιγραφικές λέξεις του.
Μέρες και μήνες πέρασαν. Ένα πρωινό μπήκε η νοσοκόμα για να φέρει νερό για το μπάνιο τους, μόνο και μόνο, για να βρει το άψυχο κορμί του άντρα στο παράθυρο που είχε πεθάνει γαλήνια μέσα στον ύπνο του. Στεναχωρημένη φώναξε τους υπεύθυνους για να πάρουν το κορμί του.
Ο άλλος άντρας, μόλις έκρινε πως αυτό ήταν κατάλληλο, ρώτησε αν θα μπορούσε να μεταφερθεί δίπλα στο παράθυρο. Η νοσοκόμα με χαρά τον μετέφερε και μόλις βεβαιώθηκε πως ήταν αναπαυτικά τον άφησε μόνο.
Αργά και επίπονα σηκώθηκε στον έναν του αγκώνα για να μπορέσει να δει τον αληθινό κόσμο έξω. Το μόνο που αντίκρισε ήταν ένας τοίχος. Ρώτησε την νοσοκόμα για πιο λόγο ο άρρωστος συγκάτοικος του να είχε περιγράψει τόσο όμορφα πράγματα έξω από το παράθυρο.
Εκείνη απάντησε πως ο άντρας ήταν τυφλός και ότι ούτε τον υπάρχον τοίχο δεν μπορούσε να δει. Πιθανόν να ήθελε απλά να σου δίνει κουράγιο του απάντησε.

Επίλογος:
Όταν μοιράζεσαι την λύπη, σου φεύγει το μισό σου βάρος αλλά όταν μοιράζεσε την ευτυχία αυτή διπλασιάζετε.
Αν θέλεις να νοιώσεις πλούσιος, απλά μέτρα όλα τα πράγματα που έχεις και που το χρήμα δεν μπορεί να αγοράσει.
“Το σήμερα είναι ένα δώρο, γι΄αυτό το λόγο ονομάζεται παρόν.”

Τι να προσφέρεις...

Να προσφέρεις...

Στους εχθρούς σου...συγχώρεση.

Στους φίλους σου...την καρδιά σου.

Στα παιδιά σου...καλό παράδειγμα.

Στους κακούς...ανοχή.

Στον πατέρα σου...υπακοή.

Στην μητέρα σου...αισθήματα.

Στον εαυτό σου...σεβασμό.

Σε όλους...ΑΓΑΠΗ

ΜΑΘΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΑΖΕΙΣ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ!

Είναι η ιστορία 2 φίλων που περπατούν στην έρημο.

Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο.

Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο:

ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ.

 Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο.

Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνιγεί και ο φίλος του τον έσωσε.

Όταν συνήλθε, έγραψε πάνω σε μια πέτρα:

ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ.

Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε : όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω στην πέτρα. Γιατί;

Ο άλλος φίλος απάντησε : «όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο όπου οι άνεμοι της συγνώμης μπορούν να το σβήσουν.

Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα, όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει ».

ΜΑΘΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΑΖΕΙΣ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ.

 

Να εκμεταλλεύεσθε τις ωραίες στιγμές!

Να εκμεταλλεύεσθε τις ωραίες στιγμές.
Οι ωραίες στιγμές προδιαθέτουν την ψυχή σε προσευχή,
την καθι­στούν λεπτή, ευγενική, ποιητική.
Ξυπνήστε το πρωί, να δεί­τε το βασιλιά ήλιο
να βγαίνει ολοπόρφυρος απ' το πέλα­γος.
Όταν σας ενθουσιάζει ένα ωραίο τοπίο,
ένα εκκλησά­κι, κάτι ωραίο, να μη μένετε εκεί,
να πηγαίνετε πέραν αυτού,
να προχωρείτε σε δοξολογία για όλα τα ωραία,
για να ζείτε τον μόνον Ωραίον.
Όλα είναι άγια, και η θάλασσα και το μπάνιο και το φαγητό.
Όλα να τα χαίρεσθε.
Όλα μας πλουτίζουν,
όλα μας οδηγούν στη μεγάλη Αγάπη,
ό­λα μας οδηγούν στον Χριστό.

- Γέροντας Πορφύριος

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ FOR EVER!!!!!!!!!!!!!!!!

Λένε πως η Θεσσαλονίκη έχει ωραίο φαγητό.
Λένε για τα κάστρα της,
για τις μπουγάτσες της,
για τα καπηλειά της.
Λένε ακόμα για τον Θερμαικό της
και τις ομάδες της.
Λένε για το δάσος της
και τις παραλίες της.
Λένε για τον βαρδάρη της
και τα καλντερίμια της.
Λένε για τα ηλιοβασιλέματα της.
Λένε για τις γειτονιές της
και τις πλατείες της
Λένε για τον Λευκό της Πύργο.
Λένε για τα κόκκινα φανάρια της
και για τους ποιητές της.
Λένε για τον Μέγα Αλέξανδρο
και για το κέφι της.
Λένε για τους φοιτητές
και τα πλακόστροτα της.
Λένε για σένα.
Λένε για μας.....

Υ.Γ. Ένα έχω να πω εγώ........................και λίγα λένε!!!!