Μια νύχτα ένας άνθρωπος είδε ένα όνειρο. Ονειρεύτηκε ότι περπατούσε στην αμμουδιά με τον Κύριο. Στον ουρανό έβλεπε σκηνές από τη ζωή του. Σε κάθε σκηνή παρατήρησε πατημασιές δύο ανθρώπων στην άμμο, ήταν οἱ δικές του και του Κυρίου.
Όταν εμφανίστηκε μπροστά του η τελευταία σκηνή της ζωής του, κοίταξε πίσω στις πατημασιές πάνω στην άμμο. Είδε ότι πολλές φορές στο μονοπάτι της ζωής του, υπήρχαν οἱ πατημασιές ενός μόνον ανθρώπου. Παρατήρησε ακόμη ότι αυτό συνέβηκε στις πιο δύσκολες και λυπημένες στιγμές της ζωής του.
Λυπήθηκε γι' αυτό και ρώτησε το Χριστό:
«Κύριε, είπες ότι αφού αποφάσισα να σ' ακολουθήσω, θα βάδιζες μαζί μου σ' όλο το δρόμο. Είδα όμως ότι στις δυσκολότερες ώρες της ζωής μου υπάρχουν πατημασιές από ένα μόνον άνθρωπο. Δε μπορώ να καταλάβω γιατί με άφησες όταν σε χρειαζόμουν περισσότερο».
Ο Χριστός απάντησε: «Γιέ μου, ακριβό παιδί μου, σ’ αγαπώ και δε θα σε άφηνα ποτέ μόνο. Στις στιγμές δοκιμασίας και πόνου, όταν βλέπεις πατημασιές ενός ανθρώπου, ήταν τότε πού, σε έπαιρνα στην αγκαλιά μου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχολίασε κι εσύ. . .ότι νομίζεις πως αξίζει!