Κάποτε, οι άγγελοι έχτιζαν ένα μικρό παλατάκι με χρυσά και ασημένια τούβλα. Ξαφνικά σταμάτησαν την οικοδομή στη μέση και άρχισαν να κλαίνε.
Ένας άγιος που παρατηρούσε, βρέθηκε σε μεγάλη απορία.
-Γιατί σταματήσατε το χρυσό το σπίτι στα μισά, και γιατί κλαίτε; ρώτησε.
Και οι άγγελοι απάντησαν:
-Σταματήσαμε την οικοδομή, γιατί η ψυχή, για την οποία χτίζαμε το παλατάκι, έκανε μια μεγάλη αμαρτία.
Τι κρίμα! Μια ψυχή αμάρτησε και και τόσοι άγγελοι θρηνούν. Τι κρίμα! Έχασε το παλάτι επάνω στον ουρανό.
Ω! Και αν σκεπτόμαστε, τι χάνουμε κάθε φορά που αμαρτάνουμε, ποτέ δεν θα κάναμε την αμαρτία, γιατί οι άγγελοι θρηνούν, οι ουρανοί πενθούν και το παλάτι της αιώνιας ευτυχίας μένει στα μισά και πάντα ατελείωτο.....!
Ένας άγιος που παρατηρούσε, βρέθηκε σε μεγάλη απορία.
-Γιατί σταματήσατε το χρυσό το σπίτι στα μισά, και γιατί κλαίτε; ρώτησε.
Και οι άγγελοι απάντησαν:
-Σταματήσαμε την οικοδομή, γιατί η ψυχή, για την οποία χτίζαμε το παλατάκι, έκανε μια μεγάλη αμαρτία.
Τι κρίμα! Μια ψυχή αμάρτησε και και τόσοι άγγελοι θρηνούν. Τι κρίμα! Έχασε το παλάτι επάνω στον ουρανό.
Ω! Και αν σκεπτόμαστε, τι χάνουμε κάθε φορά που αμαρτάνουμε, ποτέ δεν θα κάναμε την αμαρτία, γιατί οι άγγελοι θρηνούν, οι ουρανοί πενθούν και το παλάτι της αιώνιας ευτυχίας μένει στα μισά και πάντα ατελείωτο.....!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχολίασε κι εσύ. . .ότι νομίζεις πως αξίζει!