Ένα γράμμα στη γειτονιά των αγγέλων...

Πάνε 6 χρόνια που έχουμε να μιλήσουμε.
Είναι στιγμές που νιώθω
Ότι θα σε δω να κάθεσαι
Κάποιο απομεσήμερο του Αυγούστου
Στην ξεχαρβαλωμένη καφέ καρέκλα σου.
Θα διαβάζεις με προσοχή
Τη στοίβα από τις εφημερίδες
Του ελληνικού και ξένου τύπου
Και θα πίνεις για ώρες τσάι με γάλα
Στο γνώριμο πορτοκαλί, πλαστικό ποτήρι.
Δεν ξέρω τι κάνεις ή πού είσαι
Αλλά μέσα μου θέλω να πιστεύω ότι ακούς όλα όσα σου λέω
Ότι διαβάζεις στο μυαλό μου αυτό εδώ το γράμμα ότι κι αν κάνεις, όπου κι αν είσαι.
Το κακό με το θάνατο είναι ότι δε σου αφήνει κανένα περιθώριο επικοινωνίας!
Μεγάλωσα πολύ και θα ήσουν χαρούμενος αν μάθαινες
Ότι προσπαθώ να φτιάξω τη ζωή μου έτσι όπως την είχα ονειρευτεί από παιδί.
Σταμάτησα να πιστεύω στο ποτέ και στο αποκλείεται όπως πάντα με συμβούλευες να κάνω.
Είχες δίκιο τελικά, δεν υπάρχουν αποκλείεται σ' αυτή τη ζωή.
Κι αποφάσισα να μην κάνω τα λάθη που εκανες εσύ.
Αυτό δεν είναι εξάλλου το νόημα της ζωής;
Να μαθαίνεις από τα λάθη;
Κρίμα μόνο που δεν έμαθες ποτέ πόσο σ' αγαπάω.
Δυστυχώς υπάρχει πάντα ένα ποτέ.
Κρίμα που δεν πρόλαβα να σε αποχαιρετίσω όπως ήθελα...
Εύχομαι να το έμαθες πια...
Να με προσέχεις... κάποτε θα έρθω να σε βρω...

Πηγή: lllazaros