Πώς ν'αντέξω;
Πες μου πώς... Άνθρωπος είμαι. Με πιάνει το παράπονο...Αλλιώς τα περίμενα τα πράγματα και αλλιώς γίνονται".
Είναι πολύ δύσκολο.
Ένας άγιος άνθρωπος μου είπε ότι όσο μεγαλύτερες γίνονται οι δυσκολίες
τόσο πιο πολύ μάς προσέχει ο Θεός.
Τόσο μεγαλώνουν οι ευεργεσίες του.
Γι'αυτό, χαμογέλα, Χαρμολύπη η ζωή μας...
Κάνε τον πόνο σου δάκρυ προσευχής. Και θα δεις... Θα δεις που όλα θα πάνε καλά, δεν είναι δυνατόν να μην πάνε καλά!
Ξέρει ο Θεός τι κάνει. Μας δίνει σταυρό προσωπικό.
Μέχρι εκεί που αντέχουμε.
Μέχρι εκεί. Όχι παραπάνω...
Και μην ξεχνάς πως δεν είσαι μόνος. Είμαστε όλοι μαζί. Μαζί πονάμε, μαζί κλαίμε,
μαζί σφουγγίζουμε τα δάκρυα. Μαζί χαμογελάμε! Μια προσευχή βγαίνει απ'όλους μας μαζί και τρέχει προς το Θεό!
Ανεβαίνει με ελπίδα και φόρα στο θρόνο του!
Υπομονή και μην τα παρατάς!
Κάποτε θα γυρίσει η σελίδα. Κάποτε όλα θ'αλλάξουν...
Πηγή: Αόρατοι ερημίτες
Πολυ ομορφο και ενδιαφερον κειμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχχχ καθε μερα τα λεμε αυτα και το πως να αντεξουμε και το ποσο,ποσο ακομα Θεε μου!
καλο βραδυ.
Λίγο ακόμα....!
ΔιαγραφήΜεταξύ σοβαρού κι αστείου αυτό μου το λέει συνέχεια μια φίλη μου που ουδεμία σχέση έχει με τα εκκλησιαστικά αλλά η καρδούλα της είναι πιο αγνή κι από μωρού παιδιού. Όταν σε περιμένει μεγάλος προορισμός λέει, θα πρέπει να κουβαλάς μεγάλο καημό μέσα σου για να μην ξιπαστείς ποτέ σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιος ξέρει, πάντως τις πιο τρυφερές στιγμές με φίλους τις έχω περάσει σε βραδιές απέραντης στεναχώριας. Πάντα κάτι παίρνουμε στη θέση αυτού που χάνουμε.
Αναμένουμε..
Πάντα κάτι παίρνουμε...θα συμφωνήσω!
ΔιαγραφήΜερικές φορές όμως δεν το εκτιμάμε όπως του πρέπει....!
Καλή Κυριακή :)