Ιστορίες του καφενέ #3: Μια ιστορία απ'τα παλιά

Ξαφνικά μια πρόσκληση για ένα reunion ήρθε να της ταράξει την καθημερινότητα.

Πάνε τόσα χρόνια από τότε...την έπιασε ένα ρίγος καθώς ξαναμπήκε στο καφέ. Είχε τόσο καιρό να βρεθεί σ'εκείνο το μέρος. 

Πρώτη φορά που βρέθηκε εκεί μέσα ήταν στην τρίτη λυκείου....πάνε τόσα χρόνια από τότε, είχε ξεχάσει πόσες ώρες περνούσε εκεί μέσα.

Το καφέ ήταν πλέον υπό νέα διεύθυνση, με αρκετές ανακαινίσεις. Κάποια πράγματα όμως παρέμεναν ίδια, όπως ήταν κι αυτά τα ασπρόμαυρα πλακάκια μεσ' την μέση που πάντα χάζευε, καθώς της θύμιζαν το σκάκι. Τα τραπεζάκια ήταν πιο καινούρια με πιο μοντέρνες καρέκλες, είχε κρατήσει όμως εκείνη την κούνια στο γωνιακό τραπέζι. Εκεί ήταν η αγαπημένη της θέση, γιατί από εκείνο το σημείο μπορούσε να χαζεύει την θάλασσα. Σ'εκείνη την κούνια καθόταν όταν τον είχε δει πρώτη φορά! Σ'εκείνη την κούνια τον χαιρέτισε όταν θα έφευγε για να σπουδάσει.

Ξαφνικά ένα απαλό άγγιγμα στην πλάτη την επανέφερε στην πραγματικότητα, ήταν η φίλη της απ'το σχολείο

-Εεε που ταξιδεύεις;;; Άντε έλα καθόμαστε στην γωνιά μας, σου κρατήσαμε και την αγαπημένη σου θέση.

Χαμογέλασε και την ακολούθησε χωρίς να πει λέξη.

-Βρε καλώς την, σε χάσαμε εσένα. Που βρίσκεσαι;;;

Ήταν σχεδόν όλοι εκεί, τους περισσότερους είχε να τους δει πολλά χρόνια, μετά το σχολείο δεν κράτησε πολλές επαφές. Πέρασε φοιτήτρια σε άλλη πόλη και όπως ήταν φυσικό χάθηκε. Στην αρχή το βλέμμα της άρχισε να τον αναζητά, μάταια όμως δεν ήταν στο τραπέζι.

-Λοιπόν την ξαναρώτησαν για πες μας που βρίσκεσαι;; με τι ασχολείσαι;;; πως τα περνάς;

-Α μια χαρά, είμαι πολύ καλά.

-Έμαθα πως πήρες το πτυχίο σου και δουλεύεις κιόλας...συνάντησα την μαμά σου τις προάλλες στον φούρνο.

-Ναι ευτυχώς, βρήκα εύκολα δουλειά. Στις μέρες μας είναι πολύ σπάνιο.

-Κι από αίσθημα πως τα πας;

-Μπα δεν παίζει κάτι. Μα για πείτε μου τα δικά σας νέα. Αχ πόσο καιρό έχω να σας δω...για πείτε εσείς που είστε;; Τι κάνετε; 

Άρχισε ο καθένας να λέει τα νέα του και καθώς τους άκουγε για δευτερόλεπτα χανόταν στις αναμνήσεις της..μέχρι που την διέκοψε μια φωνή

-Η σοκολάτα σας.

-Μα δεν παρήγγειλα ακόμη.

-Σας την κερνάει το παλικάρι που μόλις μπήκε, είπε να 'ναι γλυκιά όπως εσείς.

Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει δυνατά, γύρισε να κοιτάξει ποιος ήταν αυτός που την κερνούσε και ξαφνικά τον είδε μπροστά της. Χωρίς να το καταλάβει βρισκόταν ήδη μέσα στην αγκαλιά του. Εκείνη την μοναδική αγκαλιά του, που μέσα της ξεχνούσε τα πάντα! Πόσο της είχε λείψει αυτή η αγκαλιά.

Αυτός χαιρέτισε και τους υπόλοιπους και κάθισε απέναντι της.

-Πιάσε κι ένα frape σκέτο για το παλικάρι, φώναξε αυτή.

-Το θυμάσαι ακόμα, της είπε και χαμογέλασε.

Αυτό ήταν! Τα βλέμματα τους, τους πρόδωσαν. Ξαφνικά ήταν σαν να πήγανε τον χρόνο πίσω, είχε φύγει κάθε αμηχανία, οι υπόλοιποι άρχισαν να τους πειράζουν όπως παλιά...Και τώρα δηλαδή εσείς είστε μόνο φίλοι;; Και να σου τα αστεία και να σου οι ιστορίες που άρχισαν να ξεθάβουν από το παρελθόν.....

Σε κάθε ιστορία τα βλέμματα τους συναντιόντουσαν και λέγαν τόσα πολλά, θυμόντουσαν τόσες ωραίες στιγμές που πέρασαν μαζί κι αναρωτιώντουσαν τι ήταν αυτό που τους χώρισε τελικά;

Η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβουν και το καφέ έπρεπε να κλείσει.

Υποσχέθηκαν όμως πως θα το επαναλάβουν σύντομα!

Μια δειλή προσπάθεια για το παιχνίδι της Αριστέας "Ιστορίες του Καφενέ 3" που αποφάσισα να δημοσιεύσω μετά από αρκετή σκέψη....!

Η αλήθεια είναι πως δεν τα πάω και πολύ καλά με το γράψιμο, ήθελα όμως να συμμετέχω!

Καλό ξημέρωμα :)