Πάρε ρίσκα, εμπιστέψου, κάνε καινούρια λάθη κάθε φορά, δοκίμασε νέες εμπειρίες, ανοίξου σε καινούριες ιδέες, μη γαντζώνεσαι στα παλιά, μη φοβάσαι νʼ αποτύχεις, δοκίμασε τις δυνάμεις σου, μην κρύβεις τα συναισθήματά σου. Αγάπα δυνατά, τραγούδα, γέλα, χόρεψε δίπλα στη θάλασσα, δώσε δεύτερες ευκαιρίες.
Αγωνίσθηκαν και οι δύο στα χρόνια του Διοκλητιανού (292 μ.Χ.).
Ο Κύρος καταγόταν από την Αλεξάνδρεια και ο Ιωάννης από την Έδεσσα. Άριστα καταρτισμένοι στην ιατρική επιστήμη, προσέφεραν τις υπηρεσίες τους αφιλοκερδώς στους φτωχότερους συνανθρώπους τους. Και όχι μόνο δεν έπαιρναν χρήματα από κανένα, αλλά και οι ίδιοι έδιναν τα δικά τους, μέχρι που έμειναν φτωχοί. Γι' αυτό και επονομάστηκαν Ανάργυροι. Μαζί με την ιατρική βοήθεια που προσέφεραν στους πάσχοντες, μετέδιδαν σ' αυτούς και τη σωτήρια αλήθεια του Ευαγγελίου. Τα λόγια τους έδωσαν φως του Χριστού σε πολλούς ειδωλολάτρες.
Άλλα η δράση τους καταγγέλθηκε στις αρχές, με αποτέλεσμα να τους αποκεφαλίσουν και άξια να πάρουν το στεφάνι του μαρτυρίου. Τότε οι χριστιανοί τους έθαψαν κρυφά, και όταν αυτοκράτορας ήταν ο Αρκάδιος και Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας ο Θεόφιλος (400 μ.Χ.), τα άγια λείψανα τους βρέθηκαν και με πανηγυρικό τρόπο έγινε η ανακομιδή τους. Πολλοί, μάλιστα, ασθενείς που άγγιξαν αυτά, θεραπεύθηκαν. Έτσι, επιβεβαιώνεται ότι οι «δίκαιοι εἰς τὸν αἰῶνα ζώσι, καὶ ἐν Κυρίῳ ὃ μισθὸς αὐτῶν» (Σοφία Σολομώντος, ε' 15). Οι δίκαιοι δηλαδή, ζουν αιώνια, και η ανταμοιβή που αρμόζει σ' αυτούς βρίσκεται στα χέρια του Κυρίου.
“I spend all my time trying to keep thoughts away and ignore them….But here you are, trying to remember your own life, writing your thoughts down so that you don’t forget. I suddenly realized what it would be like not to know, not to remember.”
Michael Scott, The Sorceress
"Ξοδεύω όλο το χρόνο μου προσπαθώντας να κρατήσω τις σκέψεις μακρυά και να τις αγνοήσω....Αλλά εδώ είσαι, προσπαθώντας να θυμηθείς την δική σου ζωή, γράφοντας τις σκέψεις σου κάτω, έτσι ώστε να μην ξεχάσεις. Ξαφνικά συνειδητοποίησα τι θα ήταν να μην ξέρω, να μην θυμάμαι"
Να μια εικόνα που ανακάλυψα μόλις στο διαδίκτυο και μου κέντρισε αμέσως το ενδιαφέρον...
Είναι τόσοι οι άνθρωποι που αναρωτιούνται το γιατί?
Και ώρες ώρες είμαι κι εγώ μια απ'αυτούς!
Συνηθίζω να λέω στους φίλους μου να μη ρωτάνε το γιατί, "Το γιατί είναι μια ακόμη δοκιμασία"....κι αυτό το λέω επειδή συνήθως αυτή η ερώτηση μας βγαίνει όταν έχουμε προβλήματα και συνοδεύεται με το "σε μένα"...."Γιατί σε μένα"
Σήμερα όμως θα αναφερθώ σε ένα άλλο γιατί....στο "Γιατί υποκύπτω πάντοτε στην λογική;"
"Γιατί έχω πάψει να ονειρεύομαι;"
"Γιατί ακολουθώ συνεχώς τα πρέπει και χάνω τα θέλω;"
Αφήνω την ζωή μου να περνάει και κοιτώντας πίσω μου πολλές φορές, νιώθω πως απλά έχω χάσει ωραία χρόνια, και όμορφες στιγμές....!
Έχω ξεχάσει να ονειρεύομαι και δεν θυμάμαι καν τα παιδικά μου όνειρα...
Πολλές φορές με τις επιλογές μου νιώθω να προδίδω τον εαυτό μου...μα είναι τόσο δυνατή η φωνή της λογικής μέσα στο κεφάλι μου...που το κάνει τόσο εύκολο να υποκύψω στο πρέπει!
Κι αφού το πρέπει είναι συνήθως και το σωστό...και μου δίνει ότι πραγματικά χρειάζομαι...εγώ γιατί νιώθω να πνίγομαι;;;
Η Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα πρωτογιορτάστηκε στις 19 Ιουνίου 1910 και έκτοτε γιορτάζεται κάθε τρίτη Κυριακή του Ιουνίου. Με δώρα απ' όλη την οικογένεια τιμώνται ο πατέρας, ο παππούς ή ο προπάππους.
Εμπνεύστρια της Παγκόσμιας Ημέρας του Πατέρα ήταν η αμερικανίδα Σονόρα Σμαρτ Ντοντ, που θέλησε να καθιερώσει μια γιορτή ανάλογη με την Ημέρα της Μητέρας, προκειμένου να τιμήσει τον πατέρα της Γουίλιαμ Τζάκσον Σμαρτ, βετεράνο του Αμερικανικού Εμφυλίου, που ανέθρεψε μόνος του τα 6 παιδιά της οικογένειας.
Η μεγάλη οδύνη σαν την μεγάλη χαρά είναι βουβή. Μόνο η σιωπή της ταιριάζει, όλα τα άλλα έχουν προσποίηση, παρατήρηση, δεν μπορείς να παρατηρείς τον αληθινό σπαραγμό σου, ούτε την κορύφωση της ηδονής. Εξαφανίζεσαι μέσα στο αίσθημα σου όταν σε υπερβαίνει, κάποιες φορές ναρκώνεσαι, ίσως γι'αυτό λένε πως ο μεγάλος πόνος δεν έχει πόνο.
Η ζωή είναι ένα βιβλίο.
Αυτό το γνωρίζουν οι πάντες.
Ένα βιβλίο, περιλαμβάνει κεφάλαια.
Άλλοτε δυσάρεστα
Που σε κάνουν να λυπάσαι όταν τα διαβάζεις.
Άλλοτε ευχάριστα που σε κάνουν να γελάς.
Άλλοτε γεμάτα αγωνία
Που σε κάνουν να ξαγρυπνάς για να τα διαβάσεις.
Βέβαια.. όταν μιλάμε για την ζωή και το βιβλίο της
Ορισμένα κεφάλαια δεν έχουν ακόμα γραφτεί.
Δεν γνωρίζουμε τις επόμενες σελίδες.
Δεν ξέρουμε τι θα γράφουν.
Ποιος είναι ο συγγραφέας της ζωής;
ΕΜΕΙΣ!
Ορισμένοι άνθρωποι, φοβούνται να γυρίσουν σελίδα.
Να γράψουν μόνοι τους τα κεφάλαια, κεφάλαια που θα έχουν να κάνουν με αποφάσεις.
Αποφάσεις τέτοιες που θα κάνουν αυτό το βιβλίο συναρπαστικό.
Δεν πρέπει να φοβόμαστε να κοιτάμε τις άδειες σελίδες..
Ούτε να φοβόμαστε να δοκιμάσουμε το άγνωστο.
Η ζωή που είναι άγνωστη μπροστά μας, θα γίνει γνωστή μόνο αν θελήσουμε να μάθουμε πως είναι..
Μην φοβάσαι να γυρνάς σελίδες.
Ότι έχει γραφτεί έχει πλέον γραφτεί.
Ίσως από επιλογές σου, ίσως από τύχη, ίσως από συγκυρίες..;
Ότι έχει γραφτεί στο βιβλίο σου, έχει ήδη γραφτεί.
Πλέον.. πιάσε την πένα.. και γράψε τι ζωή ακριβώς θες να περιγράψεις
Στα επόμενα κεφάλαια της ζωής σου.
Τι ζωή θες να έχεις...
Μπήκα χθες τυχαία σε μια σελίδα με διάφορα test. Το ξεκίνησα σαν πλάκα και η αλήθεια είναι ότι σε κάποια φάση που επανέλαβα κάποια από τα test, το αποτέλεσμα ήταν διαφορετικό...σε μερικά όμως οι απαντήσεις μου ταιριάζαν κατά κάποιο τρόπο!
Στην ερώτηση λοιπόν "Ποια επίδραση ασκείς στους άλλους" μου έβγαλε το εξής:
"Είσαι ο πιστός φίλος!
Το συμπονετικό και γεμάτο κατανόηση παρουσιαστικό σου, καθώς και η ήσυχη και ταπεινή φύση σου σε κάνουν ένα φίλο που όλοι θέλουν να έχουν στο πλευρό τους. Δεν είσαι ωστόσο κάποιος που κάνει εύκολα φιλίες - το αντίθετο: εξετάζεις τον απέναντι σου ακριβώς, γιατί κι εσύ περιμένεις πίστη και εντιμότητα από τους άλλους. Όποιος βέβαια καταχραστεί την εμπιστοσύνη σου, έχει "πεθάνει" για σένα."
Όσον αφορά το πρώτο σκέλος, δεν ξέρω αν το ίδιο πιστεύουν και οι φίλοι μου....όσον αφορά όμως το δεύτερο, όντως μου είναι αρκετά δύσκολο να κάνω φιλίες και ναι όταν χάσω την εμπιστοσύνη μου η σχέση τελειώνει εκεί! Και ίσως ακριβώς αυτό το σημείο να είναι που με δυσκολεύει τόσο να κάνω καινούριες φιλίες!!!
Η ζωή του Αγίου επισκόπου της Κριμαίας Λουκά είναι ένα ζωντανό παράδειγμα που μας δείχνει τον τρόπο που σκεπάζει κάποιον η Χάρη του Θεού όταν ακούει την φωνή της συνειδήσεώς του, μια Χάρη που σε σκέπει,σε ενισχύει και σε προστατεύει από τους πειρασμούς και τους κινδύνους.
Πολλοί αναρωτιόμαστε τι θα κάνουμε τον καιρό των διωγμών,πώς θα έχουμε μαζί μας την θεική βοήθεια,όταν θα έρθει η μεγάλη θλίψη. Η ζωή του Αγίου Λουκά του ανάργυρου γιατρου και ομολογητή επισκόπου είναι η απάντηση: Ακούγοντας την συνείδησή μας θα έχουμε την χάρη του Θεού.
Δεν υπήρχε χειρότερη στιγμή για τον Άγιο Λουκά-τότε χειρουργός υψηλού επιπέδου-να φορέσει το ράσο,από την δεκαετία του '20,τα χρόνια της μπολσεβικικης τρομοκρατίας. Μια επιλόγη ενάντια στην πορεία της ιστορίας,ενάντια στην λογική και στο εγκόσμιο ''κοινό αίσθημα''. Ήταν τα χρόνια που είχε αρχίσει η κατά μέτωπον επίθεση ενάντια στην Ορθόδοξη εκκλησία,η αντιθρησκευτική καμπάνια η οποία προέτρεπε τα πλήθη να επιτίθενται στους ναούς και στους ιερείς. Οι πιστοί φυλακίζονταν,εξορίζονταν, εκτελούνταν,σε μια τρελή εξαπόλυση των δυνάμεων του σκότους.
Χωρίς αμφιβολία εαν ο Άγιος Λουκάς επιθυμούσε να έχει κάποιο υλικό κέρδος ή κάποια επαγγελματική φιλοδοξία, ποτέ δεν θα γινόνταν ιερέας και θα προσπαθούσε να τα έχει καλά με την νέα εξουσία. Η επιθυμία του εξ'αρχής -πριν πλησιάσει την εκκλησία-ήταν να υπηρετήσει τους ανθρώπους, θυμίζοντας έτσι τον Άγιο Παντελεήμονα τον ανάργυρο ιατρό.
Υπό αυτές τις συνθήκες,όπου όποιος φορούσε ράσο θεωρούνταν ''σκοταδιστής'',''εχθρός του λαού''και ρίσκαρε όχι μόνο την κοινωνική απομόνωση και μια ζωή δύσκολη με πολλές ελλείψεις,αλλά και την φυλάκιση και πολλές φορές τον θάνατο, ο χειρουργός Βαλεντίνος γίνεται πατήρ Βαλεντίνος,προκαλώντας τον τρόμο στους δικους του,την έκπληξη στους φοιτητές του(ήταν καθηγητής στο πανεπιστήμιο)και την οργή των αρχών,φορώντας παντού το ράσο του.
Το ότι πάντα άκουγε τη φωνή της συνείδησής του το μαρτυρούν όσοι εργάστηκαν κοντά του: «...Ο Βαλεντίν Φελίξοβιτς φερόνταν σαν να μην υπήρχε γύρω του κανείς. Στεκόνταν πάντοτε ενώπιος ενωπίο με την συνείδησή του και έκρινε πάντοτε τον εαυτό του πιο αυστηρά και από ένα δικαστήριο».
Μπρος στους διώκτες του είχε πάντοτε μια στάση γεμάτη θάρρος και κάθε λέξη του ήταν μια ομολογία πίστεως. Για έντεκα χρόνια βασανίστηκε στις φυλακές,στις εξορίες και πάλι στις φυλακές, στις ατελείωτες ανακρίσεις. Αυτήν την περίοδο της ζωής του την αντιμετώπισε με μεγάλη ψυχική γαλήνη,απασχολώντας τον δύο πράγματα:Πώς να γίνει ο επανευαγγελισμός των πιστών και πως να θεραπεύει τις ασθένειες των ανθρώπων.
Γι αυτό όλα αυτά τα χρόνια της εξορίας του άφησαν ανεξίτηλες πληγές. Όχι επειδή δεν μπορούσε να αντεξει τους διωγμούς και τις δυσκολίες, αλλά επειδή του έθεσαν εμπόδια στο να μπορεί να σώζει τις ζωές των ασθενών.
Ως επίσκοπος έδειξε μια φροντίδα το ίδιο ζωντανή και θυσιαστική στις περιοχές τις οποίες ποίμανε. Πολέμησε των ''Ζώσα εκκλησία'' (όργανο των κομμουνιστών που προσπάθησε να αλώσει την εκκλησία εκ των έσω) και έκανε υπακοή στο Πατριαρχείο Μόσχας ακόμη και αν δεν συμφωνούσε απόλυτα με όλες του τις αποφάσεις. Για τον Πατριάρχη Αλέξιο τον Α έλεγε: «Τον πατριάρχη δεν πρέπει να τον κατηγορούμε αλλά να τον συμπονούμε»
Στην κηδεία του οι κομμουνιστικές αρχές προσπάθησαν να εμποδίσουν την λιτάνευση του λειψάνου στους κεντρικούς δρόμους. Έκαναν τα πάντα για να σβήσουν κάθε ίχνος έκφρασης ευλάβειας προς τον άγιο ιεράρχη. Δεν τα κατάφεραν. Ο λαός όλος βγήκε στους δρόμους για να συνοδεύσει τον άνθρωπο που είχε θυσιαστεί για αυτούς.