Απολογισμός του 2016

Πόσα άραγε αλλάζουν;;;

Μέχρι στιγμής δεν πίστευα πως μπορούν να γίνουν τρομακτικές αλλαγές μέσα σ'ένα χρόνο κι έτσι ήρθε το 2016 και με διέψευσε πανηγυρικά...

Ο χρόνος ξεκίνησε όπως όλους τους υπόλοιπους με ευχές, χαμόγελα και αισιοδοξία για ένα καλύτερο αύριο...χωρίς όμως στην ουσία να το πολυπιστεύω...κι έγινε αυτό που λένε,

πως όταν σταματήσεις να κηνυγάς κάτι, αυτό έρχεται μόνο του σε σένα!!!

Σ' αυτό το χρόνο λοιπόν δεν έλλειψαν:

-Τα ταξίδια...σε παλιά γνώριμα, αλλά και καινούρια μέρη..

πως θα γινόταν άλλωστε;  Είναι τρόπος ζωής αφού :)

-Οι καφέδες και οι βόλτες με αγαπημένους φίλους!

-Τα σχέδια και οι κατασκευές...καθότι είναι και στο αίμα μου η δημιουργία (λέμε τώρα..χιχιχιχι)

-Οι καινούριες ενασχολήσεις....μαζί με κάποιες αποτυχίες (σύμφωνα με τα λεγόμενα μου)

-Μεγάλες χαρές και συγκινήσεις για την πρόοδο αγαπημένων φίλων!

-Όμορφες εκπλήξεις και δώρα!

-Συνεχή χτυποκάρδια στο βλέμμα και το άγγιγμα ενός ανθρώπου ❤

-Συναυλίες και παραστάσεις...γιατί κι αυτά χρειάζονται ;)

και πολλά πολλά ακόμη χαρμόσυνα γεγονότα που κάνουν τα μικρά να χάνονται!

Δεν θα πω, πως δεν υπήρχαν και μαύρες στιγμές, γιατί αυτό θα ήταν ψέμα...

Θα πω μονάχα πως τα πράγματα παίρνουν τόσες διαστάσεις όσες εσύ τους επιτρέψεις!

Κι εγώ δεν θέλω να θυμάμαι κάτι απ'τα άσχημα

Προχωρώ κρατώντας όλα τα όμορφα που έζησα και συνεχίζω

γιατί τα καλύτερα έρχονται :)

Ακόμη και τα άσχημα όταν έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σ'αγαπούν...Παλεύονται!

Καλή Πρωτοχρονιά σε όλους!

Κι εύχομαι κάθε σας όνειρο να γίνει αληθινό :)

Καλά Χριστούγεννα!

Για τις Άγιες Ημέρες των Χριστουγέννων και του Αγίου Δωδεκαημέρου, θα σας ευχηθούμε με τις ευχές που έδινε ο γ. Παΐσιος γι’ αυτές τις μέρες…

“Εύχομαι η καρδιά σας να γίνει Αγία Φάτνη και το Πανάγιο Βρέφος της Βηθλεέμ να σας δώσει όλες τις ευλογίες Του.”

-Γέροντα,δώστε μου μια ευχή για τα Χριστούγεννα.

–Εύχομαι ο Χριστός και η Παναγία να σε έχουν κοντά τους σαν το αρνάκι που είναι δίπλα στην φάτνη. Νομίζω, περνάει καλά, όπως και το βοϊδάκι και το γαϊδουράκι που ζεσταίνουν τον Χριστό στην φάτνη…

“΄Εγνω βους τον κτησάμενον και όνος την φάτνην του Κυρίου αυτού”, λέει ο Προφήτης Ησαΐας (Ης. 1,3). Γνώρισε δηλαδή το βοϊδάκι το αφεντικό του και το γαϊδουράκι την φάτνη του Κυρίου του. Γνώρισαν τι ήταν μέσα στη φάτνη και με τα χνώτα τους το ζέσταιναν! Κατάλαβαν τον Δημιουργό τους! Αλλά και το γαϊδουράκι, τι τιμή να πάει τον Χριστό μετά στην Αίγυπτο! Οι άρχοντες είχαν άρματα χρυσοκέντητα ,και ο Χριστός τι χρησιμοποίησε! Τι καλά να ήμουν αυτό το γαϊδουράκι!

Πηγή: Περιβόλι της Παναγίας

Από εκεί που δεν το περιμένεις.....

Είναι μαγικό αυτό που συμβαίνει όταν γνωρίζεις τον άνθρωπο σου...
Η αλήθεια είναι πως όσο κι αν μου αρέσουν τα παραμύθια, ποτέ δεν πίστευα πως συμβαίνουν και στην πραγματικότητα. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που η πραγματικότητα ήρθε να με διαψεύσει.
Από την πρώτη στιγμή που τον είδα είχε κάτι που με τράβηξε πάνω του....δειλή καθώς είμαι το άφησα να περάσει έτσι....ο χρόνος έκανε τον κύκλο του και ξαναβρεθήκαμε...
Απ'την στιγμή που με είδε, όλα έγιναν με ταχύτητα φωτός, τόσο που δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου...έχει ένα μοναδικό τρόπο να με κάνει να ρίχνω όλες τις άμυνες μου και μου αρέσει τόσο πολύ που κοντά του μπορώ να είμαι ο εαυτός μου!
Δεν λέω πως όλα είναι εύκολα μέσα στην σχέση μας, σίγουρα όμως όλα είναι πολύ όμορφα γιατί μπορώ και τα μοιράζομαι μαζί του!
Πάντα θεωρούσα την εμπιστοσύνη ένα πολύτιμο αγαθό και πολύ χαίρομαι που την βρίσκω στο πρόσωπο του!
Μου φαίνεται τόσο περίεργο όταν θυμάμαι τα χρόνια που υπήρχε απλά στο μυαλό μου και τις συγκρίνω με τις στιγμές που τώρα ζω..... Ισχύει τελικά αυτό που λένε πως όταν τα παρατήσεις, το καλό έρχεται και σε βρίσκει από μόνο του ;) Και πραγματικά είναι ότι καλύτερο έχω ζήσει!
Θέλω να κρατήσει για όλη μου την ζωή!
Θέλω να θυμάμαι πάντα πως αυτός ο άνθρωπος μ'αγαπάει και τον αγαπώ κι εγώ!
Και θέλω να αγωνιστώ για μια όμορφη οικογένεια μαζί του!

Το αλφαβητάρι του πιστού χριστιανού

Αγάπα πρώτον τον Θεόν, έπειτα τον εχθρό σου

Βλέπε των άλλων τα καλά, το σφάλμα το δικό σου

Γυναίκα έχεις; Τίμα την. Δεν έχεις; Μη γυρέψεις

Δίδε καλόν αντί κακού και θέλεις αφεντέψεις

Έχε δια χειρότερον μόνον τον εαυτόν σου

Ζήσε καλώς, αν το κακόν το φεύγεις ως κρημνόν σου

Ημέρα δίχως προσευχή ποτέ να μην περάσει

Θρόνος Θεού θέλεις γενή, ταπεινωθείς εν πάσι

Ιδέα να χεις πάντοτε πως σήμερον πεθαίνεις

Κόλακα μήτε να δεχθείς μήτε εσύ να γένης

Λιμήν να είσαι των πτωχών, χαρά των θλιβομένων

Μήτηρ, πατήρ των ορφανών, ξενοδοχείον των ξένων

Να κοινωνής πολλές φορές τον χρόνον αναγκαίον

Ξομολόγου δέκα φορές όμως και έτι πλέον

Όσο μπορείς να περπατείς, τρέχε στην εκκλησίαν

Πουλήσου και αγόρασε την άνω Βασιλείαν

Ρίψε τον πόνον του κορμιού και πόνει την ψυχήν σου

Σέβου την πίστιν σου γερά έως εις την θανήν σου

Του βασιλέως μας Χριστού τα πάθη να θυμάσαι

Υμνεί και δόξαζε Αυτόν, αν θέλης Χριστού να σαι

Φοβού κι αγάπαν Τον ωσάν τα δυο σου μάτια

Χαίρε, δια αγάπην Του αν γένης και κομμάτια

Ψάλλε Αυτώ βράδυ, πρωί, καθημερινή και σχόλη

Ω πρέπει δόξα και τιμή. Αμήν να ειπέτε όλοι!

Καλό μήνα!

Καινούριος μήνας και ταυτόχρονα ο τελευταίος του έτους....
Σ'αυτόν τον χρόνο έχουν αλλάξει πολλά στην ζωή μου...ένα απ'αυτά είναι και η σχέση μου με το blog!
Αν και είναι κάτι που αγαπώ, γιατί μέσα απ' αυτό έχω γνωρίσει κάποιους ανθρώπους που τους θεωρώ φίλους μου, ωστόσο μου λείπει η έμπνευση και δεν βρίσκω κάποιο θέμα για να ασχοληθώ...
...ακόμη κι αυτά που τώρα γράφω, σκέφτομαι ποιον αφορούν και ποιος ο λόγος να τα δημοσιεύσω;;
Χαίρομαι πολύ με τις αλλαγές της ζωής μου, γιατί πλέον έχω βρει τον άνθρωπο μου! Και είναι πολύ ωραίο συναίσθημα το ν' αγαπάς ❤.....ξέφυγα πάλι από το θέμα χαχαχαχαχα
Σήμερα αποφάσισα να γράψω μια ανάρτηση αρχικά για να ευχηθώ Καλό μήνα!
Και στην συνέχεια για να γκρινιάξω λιγάκι στον εαυτό μου, που ενώ έχω τόσες ιδέες πάντα τις αναβάλλω και τελικά δεν κάνω τίποτα....Η αλήθεια είναι πως αποφεύγω να βάζω στόχους, θα ήθελα όμως να γράψω κάποια από τα όνειρα που έχω....

• Όπως ας πούμε το ότι θέλω να βελτιωθώ στο σκίτσο
• θέλω να διακοσμήσω το καινούριο μας σπίτι και να τακτοποιήσω τα πράγματα μέσα σ'αυτό
• θέλω να ξαναντεκουπάρω πράγματα, γιατί μου είχε αρέσει, αλλά το έχω παρατήσει εδώ κι ένα χρόνο
• θέλω να φτιάξω κατόψεις και προοπτικά σχέδια για την δουλειά μου
• Επίσης θέλω να σταματήσει αυτή η φάρσα που όταν έχω διάθεση δεν έχω χρόνο κι όταν έχω χρόνο η διάθεση μου είναι στα πατώματα... :P

Πολλά λέω, λίγα κάνω...δεν έχει σημασία πια...

Καλό μήνα κι αν δεν τα πούμε σύντομα Καλά Χριστούγεννα!

Για 6 χρόνια ο ερασιτέχνης φωτογράφος Alex Robsiuc γύριζε στην επαρχία της Ρουμανίας και στα βουνά της προκειμένου να συλλάβει στο φακό του όμορφα τοπία, πολύχρωμες εικόνες που ο ίδιος χαρακτηρίζει “παραμυθένιες”.

Ο κόπος του αναταμείφθηκε με το εξαιρετικό αποτέλεσμα που εξηγεί ότι οφείλεται σε μια κάμερα φτηνή, των 250 δολαρίων και σε έναν φακό των 150 δολαρίων.”Δεν χρειάζεται κάποιος να έχει ακριβό εξοπλισμό για να τραβήξει όμορφες εικόνες στη φύση. Χρειάζεται μόνο μεράκι γι’ αυτό που κάνει και να βρει τη σωστή θέση, το σωστό σκηνικό και τα αντίστοιχα χρώματα ανάλογα με την ώρα της ημέρας”, λέει ο ίδιος…

Πηγή: Περίεργα.gr

Κάθε μέρα θα προσπαθώ ....

Κάθε μέρα θα προσπαθώ να μη χάσω από τα μάτια μου

τα όμορφα πράγματα του κόσμου μας.

Το ξέρω ότι υπάρχει ασχήμια

Υπάρχει όμως και oμορφιά.....

Leo Buscaglia.

Πηγή: Σκέψεις

Μικρός πρίγκιπας

Metamorphoses

Κάτι που είδα χθες σ'ένα γραφείο και μου έκανε εντύπωση!

Ο Θεός και η Ελευθερία, όχι εμείς....

".....Αυτό είναι η αρχοντιά του πνεύματος, όχι η διαρκείς διεκδίκηση της δική μας εικόνας, της δικής μας ευκολίας. 

Τι ταπείνωση που είναι αδελφοί μου για ένα γονέα να έχει κάνει ότι μπορεί για τα παιδιά του, το καλύτερο που ξέρει και τα παιδιά του να παίρνουν στραβό δρόμο. Τι οικονομία Θεού! 

Έχει ο Θεός τρόπο να τα γυρίσει τα παιδιά μετά. Άμα θέλουν. 

Αλλά δεν θα είχε τρόπο να ταπεινώσει τους γονείς με τα καλά παιδιά, διότι είναι καλά τα παιδιά και καμαρώνουν οι γονείς. Είναι καλά τα παιδιά τι να κάνουμε; δηλαδή αυτά δεν έχουνε μερίδιο σ'αυτό που είναι; Και λίγο αναποδογυρίζουν τα πράγματα και εκτρέπονται σε μια φάση, κάνουν άλλες επιλογές. Και λένε τι θα πει ο κόσμος;

Δεν μπορούμε να συμφιλιωθούμε με το ότι εμείς κάναμε το χρέος μας, αλλά το ανώτερο που είχαμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας είναι η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, που σημαίνει η δυνατότητα να κάνουν επιλογές αντίθετες από αυτές που εμείς θεωρούμε καλές για το καλό τους και έχει ο Θεός! Ο Θεός και η Ελευθερία, όχι εμείς. Και μαζεύονται λέει οι πνευματικοί, εσείς φταίτε. Φταίνε αυτοί οι πνευματικοί που δεν λένε, δεν λένε πάντοτε φταίνε οι γονείς, μόνο εμείς φταίμε, δεν φταίνε οι άλλοι. Ας λέμε όμως εμείς ε, δεν έκανα καλά το καθήκον, πάντως ότι μπορούσα έκανα. Και δέχομαι το παιδί μου έτσι, είναι μια ταπείνωση αυτό το πράγμα! Να μην τη χάσουμε την ευκαιρία αν δούμε, εύχομαι να συμβεί κάτι τέτοιο....."

Πηγή: Μεσογαίας Νικόλαος - Το "Εγώ"

Αν θες να δεις, μάθε να διακρίνεις...

"Τελικά, κόσμος δεν είναι αυτός που φαίνεται αλλά ένας άλλος που υπάρχει και που πρέπει εμείς να τον διακρίνουμε, και τότε θα δοξάσουμε τον Θεό για τις πλούσιες ευλογίες που μας δίνει, για την δυνατότητα όχι τόσο να αποκτήσουμε την υγεία μας -αυτήν κάποτε θα τη χάσουμε- ούτε πάλι να γλυτώσουμε από μια απειλή της ζωής μας -και για αυτήν θα έρθει το τέλος-, αλλά κυρίως να απολαύσουμε τη σωτηρία μας, τη δυνατότητα δηλαδή να γίνουμε κι εμείς μέτοχοι και μέλη της βασιλείας του Θεού αιωνίως και να αντικρίζουμε "πρόσωπον προς πρόσωπον" τον Θεό και Σωτήρα μας."

Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός

Νικολάου Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής

Εκείνοι που φωτογραφίζουν τα πάντα

Το πρώτο κινητό τηλέφωνο εφευρέθηκε το 1922 και φυσικά όταν το κατασκεύαζαν δεν μπορούσαν να φανταστούν τι διαστάσεις θα έπαιρνε η εξέλιξη της τεχνολογίας. Στη σύγχρονη πλέον εποχή οι συσκευές κινητών τηλεφώνων δεν έχουν ουδεμία σχέση με τις τότε. Τα μεγάλα και βαριά κινητά έχουν αντικατασταθεί με λεπτά, πανάλαφρα κομψοτεχνήματα. Οι απαιτήσεις των καταναλωτών όλο κι αυξάνονται, καθώς μια συσκευή καλείται να παρέχει περισσότερες δυνατότητες από μια κλήση. Εφαρμογές διαδικτύου που προσφέρουν κοινωνική δικτύωση, ενημέρωση, ψυχαγωγία καθώς κι εκπαίδευση. Το κινητό τηλέφωνο πλέον έχει μετατραπεί σ' ένα σύγχρονο gadget, που φυσικά δε θα μπορούσε να έλειπε απ' αυτό η λήψη φωτογραφιών.

Ετυμολογικά η λέξη φωτογραφία είναι σύνθετη και προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις φως και γραφή. Μέσω της εικόνας μπορούν ν' αποτυπωθούν χιλιάδες συναισθήματα, χωρίς να βγάλεις άχνα. Πώς έλεγαν οι παλιοί μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις; Κάτι τέτοιο ισχύει για 'κείνους που φωτογραφίζουν τα πάντα.

Οι φωτογραφίες κρύβουν μια μαγική ιδιότητα. Είναι 'κείνες που μπορούν να σου φέρουν εικόνες στο μυαλό που κι εσύ ο ίδιος είχες ξεχάσει ή τέλος πάντων θα 'θελες να 'χες ξεχάσει. Βλέποντας μια παλιά φωτογραφία, σου δίνεται η ικανότητα να γυρίσεις το χρόνο πίσω και ν' αναβιώσεις ξανά την ευτυχία. Γιατί την ευτυχία; Μα γιατί η ευτυχία είναι στιγμές κι όσοι έχουν μέσα τους το μικρόβιο να βρίσκονται πίσω απ' το φακό το γνωρίζουν πολύ καλά. Γι' αυτό φροντίζουν να μη χάνουν καμία στιγμή και συνήθως κυκλοφορούν με μια φωτογραφική μηχανή ανά χείρας, ακόμη και στις διακοπές.

Τις περισσότερες φορές δεν τους παίρνεις πρέφα όταν σε τραβάνε. Είναι οι καλύτεροι φίλοι για να ποστάρεις τις αυθόρμητες φωτογραφίες σου στα social media, μόνο που για έναν ανεξήγητο λόγο, είναι πράγματι της στιγμής. Εκείνης της στιγμής, που εσύ είσαι στα καλύτερά σου, που γελάς με την ψυχή σου. Όταν δεν κουβαλούν τη μηχανή μαζί τους, το κινητό τηλέφωνο γίνεται τ' όπλο τους. Είναι οι σπαστικοί της παρέας, καθώς μόλις το μάτι τους πιάσει κάτι ενδιαφέρον, έχουν ήδη σταματήσει για να το φωτογραφίσουν.

Η ικανοποίηση τους, δε, όταν κάποιος φίλος τους ζητά φωτογραφίες που 'χουν βγάλει δεν περιγράφεται. Τα άτομα που 'χουν το σαράκι μέσα τους στο ν' αποθανατίζουν τα πάντα δεν είναι αργόσχολα, καθώς ούτε το κάνουν μόνο από χόμπι. Είναι εκείνοι που δεν τους αρέσει να λένε πολλά, αλλά σκέφτονται πολλά και πολύ. Το χαρακτηριστικό είναι η τρομερή παρατηρητικότητά τους, η έλξη τους στη διαφορετικότητα.

Την ώρα που το τραίνο ξεπροβάλλει μέσα απ' το τούνελ, έχουν ήδη φροντίσει να πάρουν τη σωστή γωνία για να το αποτυπώσουν. Ο λόγος; Γιατί έχουν ήδη σκεφτεί πως τα τραίνα είναι γεμάτα, μα οι επιβάτες άδειοι. Ο John Fowles έλεγε: «Οταν ζωγραφίζεις κάτι, ζωντανεύει κι όταν φωτογραφίζεις κάτι πεθαίνει». Πράγματι έτσι είναι, μόνο που τίποτα δεν μπορεί να πεθάνει όσο βρίσκεται μέσα μας, πόσο μάλλον όταν υπάρχει αποτυπωμένο. Μια φωτογραφία μπορεί να σ' αφυπνίσει, ν' αλλάξει τον τρόπο σκέψης σου.

Προσοχή, η τέχνη του φακού δεν είναι για επιφανειακούς, δήθεν ρεαλιστές και κυνικούς. Είναι για καλά κρυμμένους ρομαντικούς, για 'κείνους που 'χουν το χάρισμα να διεισδύουν σε μια εικόνα, για κάποιους, με τρελή φαντασία. Κάπου έχω ακούσει το εξής: «Να φωτογραφίζεις σημαίνει να βάζεις στην ίδια ευθεία, το μυαλό, το μάτι και το χέρι». Οπότε, την επόμενη φορά που θα δεις κάποιον να βγάζει φωτογραφία, φρόντισε να παρατηρήσεις πολύ καλά τι βγάζει. Πού ξέρεις, μπορεί να καταφέρεις να μπεις στον κόσμο του, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα.

Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Καλλιοντζή: Ιωάννα Κακούρη

Πηγή: εδώ

Μια Κυριακή... (Family stories)

Μ'αρέσουν οι Κυριακές...ειδικά κάποιες Κυριακές σαν την σημερινή που μαζευόμαστε όλη η οικογένεια και εκκλησιαζόμαστε σε κάποιο κοντινό μοναστήρι...
....τα πλάνα ξεκινούν από βραδύς και η απόφαση παίρνεται δημοκρατικά, δηλαδή πάμε όπου θέλω...χαχαχαχα

Μ'αρέσουν περισσότερο τα μοναστήρια, παρά οι απρόσωπες εκκλησίες...Εκεί οι μελωδίες είναι πιο ήρεμες, ο κόσμος πιο λίγος, μια κατάνυξη και μια ηρεμία κυριαρχούν στο χώρο...

Η οικογένεια μαζεύετε και πάλι κάτω από την ευλογία Του!
Μαζί και ο αγαπημένος μου παππούκας, που ποτέ δεν λέει όχι σε μια βόλτα!!!!

Φυσικά μετά ακολουθεί καθιερωμένο καφεδάκι...με συζητήσεις απ' τα παλιά χρόνια του παππούκα, σ'αυτές τις συζητήσεις σχεδόν πάντα κάπου μέσα στην ιστορία παρεμβάλλονται και οι αντάρτες......
και σχέδια για το μέλλον, για μας τα παιδιά δηλαδή..τι θα κάνουμε στην ζωή μας...(αχ και να ξερά!)
μαζί με τις ανησυχίες της μαμάς για το φαγητό και του μπαμπά για το πρόγραμμα της ημέρας ;)

Πάει πέρασε κι αυτή η μέρα...!

Καλή συνέχεια σε ότι κάνετε...

Αυτή ήταν μια απόπειρα για τις οικογενειακές ιστορίες της Αριστέας μας!

Family stories

Κάνοντας κλικ εδώ, μπορείς να βρεις και τις υπόλοιπες...

PENCIL VS CAMERA

Το πρωί ψάχνοντας διάφορα προγράμματα επεξεργασίας εικόνων έπεσα πάνω στον Ben Heine...

....και ενθουσιάστηκα με την δουλειά του..!

Είναι ένας Βέλγος καλλιτέχνης και συνδυάζει το σκίτσο με την φωτογραφία...

...απολαύστε ένα δείγμα της δουλειάς του ;)

"Ήταν και θα είναι για πάντα η βασίλισσα μου. Απλά μου λείπει τόσο η αγκαλιά της..."

Ένας φοιτητής κάθονταν στην καφετέρια της πανεπιστημιούπολης και μελετούσε όταν πρόσεξε δύο ηλικιωμένους άνδρες να πλησιάζουν και να κάθονται σε ένα κοντινό του τραπέζι. Τότε ο ένας από τους ηλικιωμένους άρχισε να μιλά για τη σύζυγό του. Όταν τελείωσε την φράση του, ρώτησε τον άλλο άντρα να του μιλήσει για την δική του γυναίκα. Διαβάστε τη απάντηση του όπως ακριβώς την μετέφερε ο φοιτητής..

«Ήμουν 21 χρονών όταν την γνώρισα. Μόλις την είδα να μπαίνει στην αίθουσα το κατάλαβα. Δεν χρειάστηκε καν να ρωτήσω ποια είναι. Σκέφτηκα «αυτή είναι η γυναίκα μου» ! Τα υπόλοιπα όλα είναι ιστορία.

Αυτή η γυναίκα ήταν το κάτι άλλο. Κάθε μέρα, έλειπα για 12 ώρες στη δουλειά και όταν γυρνούσα στο σπίτι υπήρχε πάντα φαγητό στο τραπέζι να με περιμένει. Όταν τα παιδιά έπεφταν για ύπνο, ήμασταν τόσο κουρασμένοι που πηγαίναμε κατευθείαν στο κρεβάτι και κρατιόμασταν αγκαλιασμένοι σφιχτά για λίγη ώρα, πριν κοιμηθούμε.

Ήταν από τις λίγες στιγμές της ημέρας που την ένιωθα τόσο κοντά μου, έστω και για τόσο λίγο. Αυτά τα λίγα λεπτά μου έδιναν τη δύναμη να συνεχίσω να δουλεύω για να εξασφαλίσω ένα καλύτερο μέλλον στα παιδιά μου. Της έλεγα ότι όσο ήταν αυτή εκεί να τη σφίγγω στην αγκαλιά μου, θα ήμουν για πάντα μια χαρά. Ήταν η βασίλισσα της ζωής μου. Ήταν αυτή που με βοήθησε να γίνω ο άνθρωπος που είμαι σήμερα. Ευγενικός με τους ανθρώπους και καλός πατέρας. Μπορείς να ρωτήσεις τα παιδιά μου για αυτό.

Μερικοί άνθρωποι ξέρουν πως να το κάνουν αυτό. Κάποιοι άνθρωποι ξέρουν πως να σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.

Ήρθε κάποια μέρα όμως που αρρώστησε. Στην αρχή δεν ανησύχησα, άλλωστε όλοι κάποτε αρρωσταίνουμε. Αλλά οι γιατροί φαίνονταν να πιστεύουν ότι δεν ήταν κάτι απλό. Έμοιαζαν να ανησυχούν και όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια είχαν δίκιο.

Όταν μας είπαν τα άσχημα νέα, η γυναίκα μου με ρώτησε αν θα ήθελα να παντρευτώ κάποια άλλη όταν πεθάνει. Ανησυχούσε. Δεν ήθελε να μείνω μόνος μου και να στεναχωριέμαι. Αλλά δεν μπορούσα ούτε καν να με φανταστώ με άλλη.

Μου φαίνονταν απίστευτο. Όταν της το είπα, γύρισε, με κοίταξε και μου είπε:

«Αφού σε ξέρω καλά. Είσαι το είδος του ανθρώπου που χρειάζεται μια γυναίκα στο πλευρό του. Δεν θα μπορούσες ποτέ να είσαι χαρούμενος μόνος σου»

Το αρνήθηκα, ξανά και ξανά και ξανά..

Μετά από ένα χρόνο που πάλευε με τη αρρώστια της, όλα είχαν αλλάξει στο σπίτι. Δεν υπήρχε πια φαγητό στο τραπέζι όταν γυρνούσα σπίτι από τη δουλειά. Η γυναίκα μου περνούσε τη μέρα της στο κρεβάτι και με περίμενε να επιστρέψω το βράδυ για να την σηκώσω και να την μεταφέρω στο τραπέζι.

Κάθονταν στην καρέκλα και με κοίταζε με εκείνα τα μεγάλα πράσινα μάτια της την ώρα που μαγείρευα κάτι για να φάμε. Μου έδινε οδηγίες χαμογελαστή και με μάλωνε αν έκανα κάτι λάθος, αν έριχνα περισσότερο αλάτι από όσο έπρεπε.

Ήταν οι πιο όμορφες στιγμές της ημέρας μου! Απλά ήμασταν ευτυχισμένοι που μπορούσαμε να δούμε ο ένας τον άλλο.

Στις πολύ άσχημες ημέρες της, δεν μπορούσε να φάει μόνη της και έπρεπε να την ταΐσω. Δεν το ήθελε, έκλαιγε και ζητούσε συγνώμη. Την μάλωνα. Αφού το ήξερε, ότι και να γίνει θα είμαι πάντα εκεί δίπλα της. Ήταν ο άνθρωπος μου και ήμουν ο άνθρωπος της. Μέχρι το τέλος.

Τα πράγματα σιγά σιγά όμως χειροτέρεψαν. Έφτασε η μέρα που δεν μπορούσε να κάνει τίποτα μόνη της ενώ έπρεπε να παίρνει τα φάρμακα της κάθε 4 ώρες.

Σταμάτησα από την δουλειά για να μπορώ να είμαι συνέχεια δίπλα της και να την φροντίζω. Όταν την τάιζα, την έβαζα να ξαπλώσει στο κρεβάτι, έπεφτα και εγώ δίπλα της και την έσφιγγα στην αγκαλιά μου. Όπως παλιά. Τότε, αυτή ήταν η πιο όμορφη στιγμή της ημέρας μου»

Υπήρξε μια μακρά σιωπή που κανείς από όλους όσους άκουγαν κρυφά τη διήγηση του άντρα, δεν τόλμησε να διακόψει. Ο ηλικιωμένος με κάποιο τρόπο βρήκε τη δύναμη να συνεχίσει…

«Αλλά πόσα μπορεί να αντέξει το ανθρώπινο σώμα. Χρειάστηκαν δυο ολόκληρα χρόνια για να μπορέσει η αρρώστια να λυγίσει την γυναίκα μου. Αλλά τελικά τα κατάφερε.

Το είχα δει να έρχεται. Το ίδιο και εκείνη. Ξέραμε και οι δυο μας ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να επανέλθει αλλά και πάλι. Ήταν σαν τη μια μέρα να την σφίγγω δυνατά στην αγκαλιά μου και την επόμενη να έχει φύγει.

Στην αρχή με σκότωσε αλλά σε λίγο καιρό κατάλαβα ότι είναι καλύτερα εκεί που βρίσκεται τώρα. Δεν χρειάζεται πια να παίρνει αυτά τα τρομακτικά φάρμακα και δεν χρειάζεται πια να τρώει τα άθλια φαγητά μου.

Εκείνη είναι καλύτερα. Εγώ όμως δεν ξέρω τι να κάνω χωρίς αυτή. Για παράδειγμα δεν ξέρω τι να κάνω τα πράγματα της, τα ρούχα της. Δεν μπορώ να τα πετάξω. Δεν θέλω να το κάνω. Όλα τα ρούχα της είναι ακόμα στην ντουλάπα και παντού υπάρχουν οι φωτογραφίες της. Η πλευρά της στο κρεβάτι είναι ακριβώς όπως την άφησε. Θέλω να πιστεύω ότι είναι ακόμα εδώ. Οι κόρες μου μου λένε να πουλήσω το σπίτι και να πάω σε ένα άλλο, αλλά πέρασα τη ζωή μου σε αυτό το σπίτι μαζί της. Είναι ακόμα το σπίτι μας, τουλάχιστον όσο ζω ακόμη σε αυτό»

Επικράτησε για μερικά λεπτά και πάλι σιωπή. Ο φοιτητής δεν είχε ακούσει ποτέ κάποιον άνθρωπο να μιλάει για κάποιον άλλον με τόσο απόλυτο σεβασμό και θαυμασμό. Ήταν φανερό ότι πραγματικά αγαπούσε και λάτρευε τη γυναίκα του και αυτό δεν επρόκειτο να αλλάξει τόσο εύκολα.

Ο άλλος ηλικιωμένος έσπασε τη σιωπή: «Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο δύσκολο πρέπει να σου ήταν να την φροντίζεις όλη μέρα. Να δίνεις τα πάντα για αυτή»

Ο φοιτητής ορκίστηκε ότι ήταν η πρώτη φορά που είδε τον ηλικιωμένο με την τραγική ιστορία να χαμογελάει πλατιά:

«Καθόλου δύσκολο. Ήταν προνόμιο μου να μπορώ να μπορώ να την φροντίσω για όσο το έκανα. Ήταν ο άνθρωπος της ζωής μου και θα το έκανα ξανά και ξανά αν χρειαζόταν. Ήταν και θα είναι για πάντα η βασίλισσα μου. Απλά μου λείπει τόσο η αγκαλιά της..»

Πηγή: εδώ

!!!......Θάσος.....!!!

Όπως καταλάβατε αυτό το καλοκαίρι ήμουν στην γύρα και το συγκεκριμένο ταξίδι ξεκίνησε απ'την Κεραμωτή, στην Καβάλα...

με προορισμό την όμορφη Θάσο... ;)

"Πευκάρι"

Μια απόπειρα για βραδινή έξοδο...που τελικά ατύχησε...χαχαχαχα

"Τρυπητή"

"Σαλιάρα"

Προσκύνημα στην Μονή του Αρχάγγελου!

Μια βόλτα στα γραφικά χωριουδάκια του Θεολόγου...!!

"Λιμενάρια"

Απολαμβάνοντας όμορφα ηλιοβασιλέματα...σχεδιάζοντας το μέλλον!!!

"Αστρίς"

Κι άλλο ένα προσκύνημα στην Κοίμηση της Θεοτόκου!

Για το τέλος μας έμεινα η Χώρα, ο Λιμένας...με τα μικρομάγαζα και τα σοκάκια..

Πάει κι αυτό πέρασε..κι ήταν τόσο όμορφο!!

Όλα για μια Θεσσαλονίκη γίνονται....

Μια πόλη, μια γοητεία, μια μαγεία θα τολμούσα να πω. Ποιος δεν θέλει τις ατελείωτες βόλτες στην παραλιακή, τη μέρα με έναν καφέ ή έναν χυμό στο χέρι και το βράδυ με πατατάκια, λουκουμάδες, καλαμπόκια, popcorn (..πείνασα). Τι καλύτερο από μια απλή, καθημερινή βόλτα με φίλους, σχέση, οικογένεια ακόμα και μόνος. Βλέπεις τον κόσμο, τις συμπεριφορές του, μιλάς με αγνώστους, γνωρίζεις άτομα, γελάς, κλαις, τρέχεις, κάνεις γυμναστική, δε νιώθεις μόνος σε αυτή την πόλη. Είναι ωραίο να κάθεσαι στα βραχάκια στον Λευκό είτε στις ομπρέλες είτε ακόμα και στο λιμάνι. Πηγαίνεις στα Κάστρα και αγναντεύεις την θέα της πόλης, τριγυρνάς σε σκοτεινά σοκάκια που στο τέρμα τους ξεπροβάλλουν μικρά μαγαζάκια γεμάτα κρασί. Τόσα πολλά και συγχρόνως τόσο θολά που πρέπει να επιλέξεις.Θες βουνό; τρέχεις στο Πανόραμα (αχ αυτά τα τρίγωνα…πεινάω), θες θάλασσα; τρέχεις στον Θερμαϊκό (ξεπερνάς ακόμα και την δυσοσμία..).

Γενικώς σε αυτή την πόλη τρέχεις. Κατέβα στο κέντρο μία Τρίτη πρωί. Θα αντικρίσεις φοιτητές πανικόβλητους να διασχίζουν τους δρόμους με μανία, άλλοι για σχολές άλλοι για καφέδες (το today της καμάρας γεμίζει από τις 8… για να μην αναφερθώ στο mikel..). Άνθρωποι πηγαίνουν στις δουλειές τους, άλλοι με αμάξια, άλλοι με μηχανάκια, με τα πόδια (το φοιτητικό πεζό..), με λεωφορεία (σαν τον ΟΑΣΘ δεν έχει…. ΠΟΥ ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΜΕΤΡΌ ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ) ακόμα και με ποδήλατα. Ησυχία δεν βρίσκεις ποτέ. Αλλά ως φοιτητής τι να την κάνεις την ησυχία; Το καλύτερο, βέβαια, είναι το βράδυ. Οι βραδινές βόλτες είναι ίσως αυτό που αξίζει περισσότερο στην συγκεκριμένη πόλη. Αμάξια και φώτα παντού. Στυλ ρουχισμού για όλα τα γούστα και μαγαζιά επίσης. Ατελείωτο περπάτημα μέχρι Λαδάδικα, Βαλαωρίτου, Αριστοτέλους, Λιμάνι (για εμάς που μένουμε Ανατολικά και ως συνήθως χάνουμε τα τελευταία λεωφορεία..) .

Σε μία τέτοια πόλη ζεις χαρές, λύπες, συγκινήσεις, θυμό. Όλα τόσο θαυμαστά πλασμένα που αντέχεις το κάθε τι. Ίσως να φταίει η πόλη, ίσως απλά ο φιλόξενος κόσμος, ίσως και το κλίμα.. Όπου όμως και να πας πάντα θα θυμάσαι πως έμεινες σε αυτή την πόλη και θα νοσταλγείς εκείνα τα χρόνια. Γιατί; Επειδή εκεί αγάπησες, ερωτεύτηκες, θύμωσες, ξέσπασες, αγκάλιασες, φίλησες, απογοητεύτηκες, έπεσες και φυσικά όλα αυτά με κάποια ανταπόκριση (ή και όχι). Έχετε, άραγε, ακούσει αυτό το «Όλα για μια Θεσσαλονίκη γίνονται » ;

Αν όχι τι περιμένετε;

γράφει η Μαρια Καραβασιλη

Πηγή: εδώ

Αγάπη παντοτινή και αιώνια!

Πηγή: εδώ

Τα μάτια σου...

"Τα μάτια σου.....πρώτη φορά στην ζωή μου παρατηρώ με τόση προσοχή κάποιον στα μάτια....

Μπορώ να σε διαβάσω μέσα απ' αυτά. Σε νιώθω. Κάθε φορά που κοιτώ τα μάτια σου, μου μαρτυρούν τα αισθήματα σου. Προδίδουν κάθε σου κίνηση.

Κι αυτό το χαμόγελο.....το αγαπώ το χαμόγελο σου...Ομορφαίνει μέχρι και τις σκέψεις μου.

Έτσι κι εκείνο το απόγευμα...

Δεν μπορώ να βρω τα λόγια που θέλω για να περιγράψω όλα όσα με έκανες να νιώσω!

Μ'αρέσουν πολύ οι βόλτες μου μαζί σου, να σε κοιτάζω στην σιωπή, αφήνοντας τον ήλιο να χαϊδεύει το πρόσωπο σου...

Αυτό το καλοκαίρι ήταν ξεχωριστό από τα άλλα....εσύ το έκανες ξεχωριστό με την παρουσία σου!

Ένας έρωτας που ζει το πρώτο του καλοκαίρι....

Ένας έρωτας που υπόσχεται μια ζωή...

Ένας έρωτας που μου δίνει νόημα στην ζωή...."

Μια ιστορία....

Θα έχετε παρατηρήσει τελευταία κάποιες αλλαγές στο blog μου..
Κυριαρχεί μια χαλαρότητα και διάθεση για αλλαγή...
Μερίδιο ευθύνης στην όλη κατάσταση έχει φυσικά ο τρόπος ζωής μου,
που έχει αλλάξει αρκετά...
Τα νέα δεδομένα του blog λοιπόν....είναι πως θα παραμείνει ανοιχτό μεν
αλλά οι αναρτήσεις ίσως να μην είναι καθημερινές,
ίσως και να είναι...
Όλα θα εξαρτώνται από τον χρόνο και την διάθεση της κάθε ημέρας!
Από την έμπνευση που θα βρίσκω μέσα στην κάθε μέρα...

Και μια καινούρια στήλη του blog αποτελεί και η φωτογραφία παραπάνω...
την βρήκα τυχαία στο διαδίκτυο και σκέφτηκα πως
είναι μια καλή ευκαιρία να βελτιώσω τον λόγο μου,
και να κρατήσω όμορφες αναμνήσεις.
Όποιος θέλει να φτιάξει τις δικές του ιστορίες,
θα χαρώ πολύ να τις διαβάσω!
(*άσχετο αλλά σε κάτι τέτοιες εμπνεύσεις μου λείπει πολύ το χρυσάφι μου, γνωστή και ως mayumi, είχε πολύ ωραίο γραπτό λόγο)

Αυτά από μένα....καλό ξημέρωμα!

Κάνοντας κλικ μπορείς να δεις τις δικές μου ιστορίες...

!!!..........Κέρκυρα........Σύβοτα.....!!!

Φέτος ο προορισμός ήταν Κέρκυρα!!!

Και το ταξίδι ξεκίνησε οδικώς από την όμορφη Θεσσαλονικούλα!!!

Μετά από αρκετή ώρα....φτάσαμε στην Ηγουμενίτσα και με την βοήθεια του πλοίου...

....φτάσαμε στην όμορφη Κέρκυρα!

Αφού τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο, είπαμε να χαλαρώσουμε σε μια κοντινή παραλία...

"Άγιος Ιωάννης Περιστερών"

Το βραδάκι πήγαμε να εξερευνήσουμε τα καντούνια της Παλιάς Πόλης!

και ανακαλύψαμε την Μητρόπολη, την Αγία Θεοδώρα

Η επόμενη μέρα ξεκίνησε με εξερεύνηση στο παλάτι της "Σίσσυς"

με τα υπέροχα πορτραίτα 

τους τεράστιους καθρέφτες

τα υπεράριθμα αγάλματα στην αυλή

με τα οποία παίξαμε...χιχιχιχι

Σειρά μετά είχε μια βουτιά στην θάλασσα....

"Παλαιοκαστρίτσα"

Κι άλλη μια...

"Άγιος Γεώργιος Πάγοι"

Και φυσικά τουρτίτσα (από άμμο φέτος), πόσο μπροστά...χαχαχαχα

για το κορίτσι μας που γιόρταζε!!!

Η μέρα έκλεισε με μια μπυρίτσα στο κανόνι...χαζεύοντας τα αεροπλανάκια που πετούσαν κάθε λίγο!

Η επόμενη μέρα ξεκίνησε ανακλύπτοντας το παλιό φρούριο...

και η θέα από πάνω ήταν εκπληκτική!!!!

Μέσα υπήρχε και μια εκκλησία του Αγίου Γεωργίου

Η βόλτα συνεχίστηκε στα καντούνια...

....με τις όμορφες άμαξες!

Το μεσημεράκι είπαμε να ανακαλύψουμε το κανάλι του έρωτα...

"Canal d'amour"

...και το απογευματάκι απολαμβάναμε τις Μπενίτσες ;)

"Μπενίτσες"

Το βραδάκι μας βρήκε να τριγυρνάμε πάλι στα καντούνια...

Και να απολαμβάνουμε τις καντάδες τους...

Η επόμενη μέρα ξεκίνησε με την Παναγία των Βλαχερνών

και το Ποντικονήσι....

Μετά την Εκκλησία...σειρά είχε μια γρήγορη ξενάγηση στο Αρχαιολογικό Μουσείο Παλαιόπολης ή αλλιώς "Mon Repo"

το οποίο είχε τεράστια αυλή και υπέροχη θέα!

Το πρώτο μπανάκι ήταν κάπου εδώ...που τελικά δεν μας ενθουσίασε και ιδιαίτερα

"Κασσιόπη"

ενώ το δεύτερο ήταν κάπου εδώ...

"Μπαρμπάτι"

Και καταλήξαμε όπως πάντα στην Κέρκυρα by night..

Την τελευταία μέρα αφήσαμε νωρίς το δωμάτιο...και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής..

κάπου το χάσαμε όμως...ας πούμε....και καταλήξαμε 

.....................................Σύβοτα..........................................

Σε μια πολύ ιδιαίτερη παραλία ;)

στην οποία περνούσες μέσα από την θάλασσα με τα πράγματα και μετά καθόσουν στο απέναντι νησάκι

Το μεσημεράκι μας βρήκε να τρώμε στο λιμανάκι της περιοχής

Και το βραδάκι είχαμε ήδη επιστρέψει στην Θεσσαλονικούλα!!!!

Φιλεναδίτσες μου σας ευχαριστώ πολύ για τις στιγμές που μου χαρίζετε :)