Εμείς οι εκ φύσεως μελαγχολικοί

Εμείς οι σκοτεινοί αισιόδοξοι γοητευόμαστε από το είδος εκείνο του ρομαντισμού που κρύβει μέσα του μια βαριά, περιεκτική μελαγχολία. Μια μελαγχολία σκοτεινή, μυστήρια και εύγλωττη σε όσους έχουν τις κεραίες τους τεντωμένες απέναντι στα πιο μύχια συναισθήματα του ανθρώπου. Σ’ εκείνα που φωλιάζουν συνήθως στο υποσυνείδητο, παίζοντας κρυφτούλι ακόμη και με τον κάτοχό τους.

Το σκοτάδι αντιπροσωπεύει για εμάς το άγνωστο, ανεξερεύνητο και ριψοκίνδυνο κομμάτι της ζωής. Μοιάζει πιο γεμάτο, πιο πολύπλοκο και συνδυάζει πολλές διαφορετικές πτυχές της ανθρώπινης υπόστασης. Σ’ αυτό κρύβονται όλα τα μυστικά της ψυχής, όλα τα ανομολόγητα πάθη μας, όλοι οι φόβοι μα και οι πιο έντονες φιλοδοξίες μας. Κάτω από το πέπλο του σκοταδιού όλα είναι δυνατά. Μπορούν να ερωτοτροπήσουν τα πιο αντιφατικά συναισθήματα, μπορεί η τρέλα να ενωθεί με τη διαύγεια και όλα αυτά μαζί να γεννήσουν την ίδια την έμπνευση.

Το σκοτάδι είναι πολυεπίπεδο. Ενίοτε και παραπλανητικό. Σε κάνει παίκτη, όμως για να το δαμάσεις δε χρειάζεσαι στρατηγική, ούτε μαθηματική λογική. Χρειάζεσαι πάθος κι ένστικτο. Σου προσφέρει πολλές ευκαιρίες να γνωριστείς με τον εαυτό σου σε βάθος, με μοναδικό όρο να είσαι ικανός να αντέξεις όλα όσα θα σου αποκαλυφθούν. Είναι ίντριγκα το να πρέπει να κινηθείς ανάμεσα στις πιο δυνατές συγκινήσεις και στις πιο βίαιες φοβίες σου.

Κάθε φορά που παρασύρεσαι στην σαγηνευτική του δίνη, πέφτεις σ’ έκσταση και φλερτάρεις με την ίδια τη δημιουργία. Κανείς δεν κατάφερε να γεννήσει ιδέες και τέχνη χωρίς να παλέψει πρώτα με τους δαίμονές του. Κανείς δεν εμπνεύστηκε από όσα του δόθηκαν στο πιάτο, καθαρά, ξάστερα, δίχως εκπλήξεις και κάτω κείμενα.

Στο σκοτάδι τρίβεσαι. Μεγαλύνει η ψυχή και το πνεύμα σου, συμφιλιώνεσαι με τον «κακό» σου εαυτό, εκπαιδεύεσαι να τον ελέγχεις υπέρ σου, χωρίς να γίνεται καταστρεπτικός, ούτε για σένα, ούτε για τους γύρω σου. Τα βάζεις με διαβόλους, τζογάρεις με θεούς, μαθαίνεις και από τις νίκες και από τις ήττες σου κι έτσι βγαίνεις πάντα λίγο πιο δυνατός από πριν.

Στο σκοτάδι καλείσαι να κάνεις τα άβατα βατά, τ’ αδύνατα δυνατά. Να νιώσεις τις δυσκολίες στο πετσί σου, χωρίς να σε πάρουν μαζί τους στον πάτο κι έτσι πιο γεμάτος από ποτέ, να βγεις στην επιφάνεια αναγεννημένος.

Οι ιδέες θέλουν έμπνευση, η έμπνευση εμπειρίες και οι εμπειρίες τόλμη. Τι να σου κάνει μια ζωούλα απόλυτα τακτοποιημένη στην επιφάνεια των πραγμάτων όπου όλα κυλούν ήρεμα κι ελεγχόμενα υπό τη σκέπη μιας αποστειρωμένης ασφάλειας; Τι άλλο να ανακαλύψεις στα ήδη φανερά, στα τόσο σαφή, συγκεκριμένα και ξεκάθαρα; Πώς να ισχυριστείς ότι ανήκεις όντως τελικά στους πεισματάρηδες αισιόδοξους της ζωής αν δεν έχεις παλέψει με το σκοτάδι και τους δαίμονές σου;

Η δυναμική του φωτός κάνει θαύματα στα χέρια όσων ξέρουν πώς και πού να τη διοχετεύσουν. Σε όσους την κέρδισαν με το σπαθί τους περνώντας αλώβητοι από την ίδια την κόλαση, γεννώντας από τη φωτιά καινούργια κομμάτια της προσωπικότητάς τους.

Είναι πλάνη να πιστεύει κανείς πως όσοι αγαπούν το σκοτάδι είναι παραιτημένοι απ’ τη ζωή και το φως. Μόνο όσοι δε φοβούνται το σκοτάδι τους είναι σε θέση να δημιουργήσουν και ν’ αγαπήσουν στ’ αλήθεια τη ζωή. Δεν μπορείς να εκτιμήσεις, ούτε καν να δεις το φως, αν δεν υπάρχει σκοτάδι. Παραιτημένος είναι ο επαναπαυμένος, αυτός που εθελοτυφλεί απέναντι σε όσα τον στοιχειώνουν και το παίζει και καλά χαρούμενος, ενώ στην ουσία είναι απλώς ρηχός ή φοβιτσιάρης.

Εμείς οι σκοτεινοί αισιόδοξοι είμαστε δισυπόστατοι, η ίδια μας η ουσία είναι ο έρωτας του σκοταδιού με το φως. Παραδέχομαι πως όλα αυτά μας κάνουν ενίοτε αρκετά κυκλοθυμικούς χωρίς όμως να μας λυγίζουν.

Μας εμπνέει το μαύρο, πιστεύουμε στο λευκό και λειτουργούμε στο κόκκινο. Συνήθως περιπλανιόμαστε κι εκεί κι εδώ, ζούμε παράλληλα σε διάφορους κόσμους κι έτσι μας βγαίνει τ’ όνομα εύκολα και ίσως όχι άδικα. Αλλοπρόσαλλοι, αγγελοκρουσμένοι, εκκεντρικοί, αφηρημένοι, στον κόσμο τους, τρελοί καλλιτέχνες, συναισθηματικά ανώριμοι, γραφικοί, αντικοινωνικοί και η λίστα των επιθέτων για εμάς δεν έχει τέλος.

Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι που γοητεύονται απ’ όλα αυτά γι’ αυτό κι επιδιώκουν να μας γνωρίσουν κι ας μην είμαστε εύκολοι άνθρωποι στο σύνολό μας. Εσάς, να ξέρετε, σας αγαπάμε λιγάκι παραπάνω γιατί είστε πρόθυμοι να μας καταλάβετε.

Γράφει η Έλλη Πράντζου

Πηγή: Εδώ