Ήταν ένας νέος γύρω στα τριάντα, ντυμένος στα μαύρα, μακρυμάλλης. Καθόταν σ ένα βραχάκι στον αρσανά της Αγ.Άννας και έκλαιγε και έτρεμε σύγκορμος..
Τον πλησίασα με ενδιαφέρον, μήπως μπορούσα να του φανώ χρήσιμος.
-Σου συμβαίνει κάτι; τον ρώτησα.
-Δεν μπορώ να συνέλθω. Μου απαντάει. Δεν μπορώ να το πιστέψω.
-Θέλεις να μου πεις;
-Είχα έρθει στο Άγιο Όρος πριν 10 χρόνια και είχα επισκεφθεί και έναν γέροντα σε κελάκι εδώ, στην Αγ.Άννα. Πρόσφατα έχασα μιά αδελφή μου σε τροχαίο και ήρθα να παρηγορηθώ, να δώσω το όνομά της γιά ανάπαυσή της. Χτυπάω στο κελάκι του γέροντα, μου ανοίγει και με καλωσορίζει. -Σε θυμάμαι. Μου λέει. Είσαι ο Κώστας από το Σοχό. Προσεύχομαι γιά σένα και γιά τους δικούς σου. Γιά τους γονείς σου, γιά την αδελφή σου. Γιά την ανάπαυση των παπούδων σου. Και μου είπε όλα τα ονόματα που του είχα δώσει!. Δεν το πιστεύω. Του είπα να βάλει πιά την αδελφή μου στις ψυχές, μαζί με τους παπούδες. Παρηγορήθηκα όσο δε φαντάζεσαι. Αλλά ακόμη να το πιστέψω πώς είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι τόσο να προσεύχονται, τόσο να θυμούνται, τόσο να αγαπούν!..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχολίασε κι εσύ. . .ότι νομίζεις πως αξίζει!