Ευχή του γέροντα Παϊσίου σε εορτάζοντα μοναχό!

Ήταν του Αγίου Χριστοδούλου, 21 Οκτωβρίου.

Στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου γιόρταζε ο Γέροντας της Μονής και επειδή έφερα κι εγώ το όνομα του αγίου, γιόρταζα κι εγώ.

Οι πατέρες όλοι βρισκόντουσαν μέσα στο συνοδικό κι ευχόντουσαν στον ηγούμενο της Μονής. Εγώ με έναν αδελφό ήμασταν παραπλεύρως, στο κουζινάκι κι ετοιμάζαμε τα κεράσματα.

Εκείνο τον καιρό ο εγωισμός μου ήταν πολύ μεγάλος. Ήμουν νέος στη μοναχική ζωή κι είχα λογισμούς να γίνω καλύτερος και πιο ενάρετος από τον γέροντά μου. Φυσικά, δεν καταλάβαινα τους λογισμούς μου, αλλά επειδή δεν τους έλεγα και πουθενά, δεν μπορούσε κανείς να με βοηθήσει.

Ο Γέροντας Παΐσιος όμως, που μέσα του είχε πάντα ενεργό τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, πληροφορήθηκε από αυτήν, τους λογισμούς μου και με τον γεμάτο καλοσύνη και στοργή τρόπο του με έκανε να συναισθανθώ λίγη από την μεγάλη κατάντια μου.

Ενώ λοιπόν, εμείς ετοιμάζαμε τα κεράσματα, από τον διάδρομο ακούστηκε μια φασαρία. Κάποιοι αδελφοί ανέβαιναν βιαστικά για να αναγγείλουν ότι ερχόταν ο Γέροντας Παΐσιος. Άφησα τότε τα κεράσματα και βγήκα στην πόρτα της μικρής κουζίνας που έβλεπε στον διάδρομο. Όταν ο Γέροντας πλησίασε, έσκυψα να του βάλω μετάνοια και να ασπαστώ το χέρι του. Τότε ένας από τους πατέρες που τον ακολουθούσαν του είπε :

-Γέροντα, γιορτάζει σήμερα και ο πατήρ Χριστόδουλος.

Τότε με ρώτησε ο Γέροντας :

-Γιορτάζεις και συ σήμερα; Τι να σου ευχηθώ; Σου εύχομαι ο ηγούμενος της Μονής να γίνει σαν τον όσιο Χριστόδουλο τον εν Πάτμω και συ να γίνεις σαν τον ηγούμενο!

Χαμογελώντας κάπως, προχώρησε δύο – τρία βήματα προς το διάδρομο και αφού σταμάτησε γύρισε πάλι προς το μέρος μου και μου είπε μειδιώντας:

-Σου φτάνει αυτό;

Και μπήκε μέσα στο συνοδικό.

Από εκείνη τη στιγμή ο εγωισμός μου εκδηλώθηκε! Εσωτερικά άρχισα να παιδεύομαι από λογισμούς και να στενοχωρούμαι που ευχήθηκε στον ηγούμενο να γίνει σαν τον όσιο Χριστόδουλο και σε μένα μόνο (!) σαν τον ηγούμενο.

Με αυτόν τον ωραίο τρόπο όμως, μ’ έκανε ο Γέροντας να συναισθανθώ ότι με παίδευε ο εγωισμός μου. Χωρίς να το καταλαβαίνω. Κάποια στιγμή λοιπόν, είδα ότι η ευχή που έκανε ο Γέροντας για τον ηγούμενο και για μένα ήταν απολύτως η ίδια.

Σ’ εκείνο όμως που τελικά έμεινα ήταν ο πολύ διακριτικός και γεμάτος αγάπη τρόπος του Γέροντα, που με έκανε, έστω και αν δεν είχα διάθεση, να ταπεινωθώ και να αγωνίζομαι πλέον φιλότιμα, το κατά δύναμη, για να διώξω τον εγωισμό μου.