"Το Μονόγραμμα"

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Επειδή σ’ αγαπώ και στην αγάπη ξέρω 

Να μπαίνω σαν Πανσέληνος 

Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ’ αχανή 

σεντόνια 

Να μαδάω γιασεμιά -- κι έχω τη δύναμη 

Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω 

Μεσ’ από φεγγαρά περάσματα και κρυφές της θάλασσας 

στοές 

Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε 

Ακουστά σ’ έχουν τα κύματα 

Πώς χαιδεύεις, πώς φιλάς 

Πώς λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε" 

Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο 

Πάντα εμείς το φως κι η σκιά 

Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό 

πλεούμενο 

Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά 

Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά 

Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες 

Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει 

Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά 

που μεγαλώνει 

Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ 

Επειδή σ’ αγαπώ καί σ’ αγαπώ 

Πάντα εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία που το 

εξαργυρώνει: 

Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο 

Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά 

Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική 

Καμάρα τ’ ουρανού με τ’ άστρα 

Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή 

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο 

Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα 

Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου 

Να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι 

Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο 

Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς 

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου 

Να μιλώ για σένα και για μένα.

[Οδ. Ελύτης, Το Μονόγραμμα, Ίκαρος Αθήνα, 2008, σ.17-19]