Ταξίδια...

"Ο άνθρωπος δυσκολεύεται πολύ να επικεντρωθεί στο παρόν. Σκέφτεται πάντα τι έκανε, με ποιο τρόπο θα μπορούσε να το είχε κάνει καλύτερα, ποιες είναι οι συνέπειες των πράξεων του, γιατί δεν έκανε αυτό που έπρεπε. Ή τον απασχολεί το μέλλον, τι θα κάνει αύριο, τι μέτρα πρέπει να λάβει, ποιος κίνδυνος τον περιμένει στη γωνία, πως να αποφύγει αυτό που δε θέλει και πως να πετύχει αυτό που πάντα ονειρευόταν."

............................................................

"Τα μεγαλύτερα μαθήματα μου τα δίδαξαν εκείνα ακριβώς τα ταξίδια. Ή, μάλλον πάντα ταξίδευα σαν τρελός ήδη από τότε που ήμουν νέος. Το τελευταίο διάστημα όμως ήταν σαν να ζούσα σε αεροδρόμια και ξενοδοχεία, και η αίσθηση της περιπέτειας άρχισε να παραχωρεί τη θέση της σε μια βαθιά ανία. Όταν παραπονιόμουν ότι δεν μπορούσα να μείνω πολύ καιρό σε ένα συγκεκριμένο μέρος, οι άλλοι εκπλήσσονταν: "Μα είναι τόσο ωραίο να κάνεις ταξίδια! Κρίμα που δεν έχω κι εγώ λεφτά για να κάνω το ίδιο!". 

Το να ταξιδεύεις δεν είναι ποτέ θέμα χρημάτων, αλλά θάρρους. Πέρασα μεγάλο μέρος της ζωής μου γυρίζοντας τον κόσμο ως χίπης. Πόσα λεφτά να είχα τότε; Καθόλου. Με το ζόρι μου έφταναν για να πληρώνω τα εισητήρια. Ακόμα κι έτσι όμως πιστεύω πως εκείνα τα χρόνια ήταν από τα καλύτερα της νιότης μου: έτρωγα άσχημα, κοιμόμουν σε σιδηροδρομικούς σταθμούς, δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με τους γύρω μου γιατί δε μιλούσα τη γλώσσα του τόπου, ήμουν αναγκασμένος να εξαρτώμαι από τους άλλους μέχρι και για να βρω κάπου να μείνω τη νύχτα.

Έπειτα από πολύ καιρό στο δρόμο, ακούγοντας μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνεις, χρησιμοποιώντας ένα νόμισμα που δεν ξέρεις την αξία του, περπατώντας σε δρόμους από τους οποίους δεν έχεις ξαναπεράσει, ανακαλύπτεις ότι το παλιό σου Εγώ, όπως και όλα όσα έχεις μάθει, είναι εντελώς άχρηστα μπροστά σε αυτές τις καινούριες προκλήσεις κι αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι ότι, θαμμένο στο υποσυνείδητο σου, υπάρχει κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον, τολμηρό, ανοιχτό στον κόσμο  και σε νέες εμπειρίες.

Έρχεται όμως μια μέρα που λες Αρκετά!

Αρκετά! τα ταξίδια έχουν γίνει πια για μένα μονότονη ρουτίνα."

Άλεφ

Paulo Coelho