Διάβασα κάπου πως "ο άνθρωπος γίνεται καλύτερος όταν του αφαιρούν ένα ένα αυτά που έχει."
Δεν ακούγεται πολύ σκληρό και ταυτόχρονα τόσο αληθινό;
Γιατί ο δρόμος της προσωπικής ολοκλήρωσης να περνάει μέσα από τα μονοπάτια του πόνου;
Ίσως γιατί πρέπει να πέσεις πρώτα, για να σηκωθείς.
Ίσως γιατί πολλές φορές ξεχνάς να κοιτάξεις τον ήλιο, να πεις "ΟΚ υπάρχουν και χειρότερα."
Μήπως τελικά μαθαίνεις να ζεις όταν μάθεις να πέφτεις;
Δεν ακούγεται πολύ σκληρό και ταυτόχρονα τόσο αληθινό;
Γιατί ο δρόμος της προσωπικής ολοκλήρωσης να περνάει μέσα από τα μονοπάτια του πόνου;
Ίσως γιατί πρέπει να πέσεις πρώτα, για να σηκωθείς.
Ίσως γιατί πολλές φορές ξεχνάς να κοιτάξεις τον ήλιο, να πεις "ΟΚ υπάρχουν και χειρότερα."
Μήπως τελικά μαθαίνεις να ζεις όταν μάθεις να πέφτεις;
Έτσι ακριβώς είναι....Μέσα από το σκοτάδι εκτιμάμε το φως και μέσα από τη θλίψη τη χαρά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σου μέρα!
Το Θέμα βέβαια είναι να την ανακαλύψουμε....!
ΔιαγραφήΣυμφωνώ με το κείμενο σου καλή μου, αλλά και με την Αριστέα.Μέσα απ΄ το θάνατο εκτιμάς τη ζωή!Χαρούμενη καλημέρα!:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλπίζω να την εκτιμήσουμε σωστά!!!!
ΔιαγραφήΑυτόματα μου'ρθε στο μυαλό, καλή μου φίλη, ένα περιστατικό:
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνας γνωστός μου έπαθε κάποια ανίατη ασθένειεια. Στα καλά καθούμενα! Και εντελώς γαλήνιος μου λέει: "τώρα συνειδητοποιώ τι είχα και τι έχασα".
Ίσως (και) γι'αυτό θα πρέπει η προσευχή μας να'ναι και ευχαριστιακή-δοξολογητική!
Καλό απόγευμα να'χεις, γεμάτο ομορφιά ψυχής και υγεία :)
Είναι κρίμα όταν συνειδητοποιούμε τόσο αργά αυτά που έχουμε. . .πρέπει να εκμεταλλευόμαστε τα χαρίσματα μας και να ευχαριστούμε συνεχώς τον Θεό γι' αυτά!
ΔιαγραφήΚαλό σου απόγευμα. . .