Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Πόνος

 
Διάβασα κάπου πως "ο άνθρωπος γίνεται καλύτερος όταν του αφαιρούν ένα ένα αυτά που έχει."
Δεν ακούγεται πολύ σκληρό και ταυτόχρονα τόσο αληθινό;
Γιατί ο δρόμος της προσωπικής ολοκλήρωσης να περνάει μέσα από τα μονοπάτια του πόνου;
Ίσως γιατί πρέπει να πέσεις πρώτα, για να σηκωθείς.
Ίσως γιατί πολλές φορές ξεχνάς να κοιτάξεις τον ήλιο, να πεις "ΟΚ υπάρχουν και χειρότερα."
Μήπως τελικά μαθαίνεις να ζεις όταν μάθεις να πέφτεις;

6 σχόλια:

  1. Έτσι ακριβώς είναι....Μέσα από το σκοτάδι εκτιμάμε το φως και μέσα από τη θλίψη τη χαρά!
    Καλή σου μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συμφωνώ με το κείμενο σου καλή μου, αλλά και με την Αριστέα.Μέσα απ΄ το θάνατο εκτιμάς τη ζωή!Χαρούμενη καλημέρα!:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτόματα μου'ρθε στο μυαλό, καλή μου φίλη, ένα περιστατικό:
    Ένας γνωστός μου έπαθε κάποια ανίατη ασθένειεια. Στα καλά καθούμενα! Και εντελώς γαλήνιος μου λέει: "τώρα συνειδητοποιώ τι είχα και τι έχασα".

    Ίσως (και) γι'αυτό θα πρέπει η προσευχή μας να'ναι και ευχαριστιακή-δοξολογητική!

    Καλό απόγευμα να'χεις, γεμάτο ομορφιά ψυχής και υγεία :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι κρίμα όταν συνειδητοποιούμε τόσο αργά αυτά που έχουμε. . .πρέπει να εκμεταλλευόμαστε τα χαρίσματα μας και να ευχαριστούμε συνεχώς τον Θεό γι' αυτά!
      Καλό σου απόγευμα. . .

      Διαγραφή

Σχολίασε κι εσύ. . .ότι νομίζεις πως αξίζει!