Κολλήματα του μυαλού!

Σκέψεις πολλές τριγυρίζουν τελευταία το μυαλό μου...

Μνήμες από ανθρώπους που με πλήγωσαν στο παρελθόν, κάνουν την εμφάνιση τους.

   Πρώτα ήσουν εσύ που ζητούσες την βοήθεια μου κάθε φορά που την χρειαζόσουν κι εγώ ήμουν εκεί γιατί νόμιζα ότι ήσουν φίλη μου....στις βόλτες, στα διαβάσματα, σε όλα μαζί. Μέχρι που κάποια στιγμή σου τέλειωσε, γιατί νόμιζες πως βρήκες τον άνθρωπο σου και δεν χωρούσα πλέον στην ζωή σου. Γιατί πάντα τα δικά σου προβλήματα ήταν τα σημαντικά και πότε δεν σε ενδιέφερε τι νιώθω εγώ. Σου έδωσα χρόνο, όσο χρόνο ήθελες κι όταν χώρισες ήρθες πάλι σε μένα κι εγώ ήμουν εκεί. Πραγματικά χαίρομαι που πλέον έχεις φτιάξει μια όμορφη οικογένεια, αν και ακόμη δεν μπορείς να με νιώσεις. Ο χρόνος μου απέδειξε πως ακόμη κι αν σε αγαπώ, δεν έχεις κερδίσει την εμπιστοσύνη μου...γι'αυτό και δεν μπορώ να σου μιλήσω.

   Και στην πορεία γνώρισα εσένα. Μια καινούρια φίλη που αρχικά με είχες κερδίσει, μου άρεσε πολύ να μιλάω μαζί σου. Με βοηθούσες σε ότι πρόβλημα είχα και ήσουν εκεί όταν σε ήθελα, κι εγώ απ'την μεριά μου πάντα πρόθυμη σε ότι χρειαζόσουν. Νόμιζα πως είχα βρει μια φίλη, μα κάτι μέσα μου ήξερε πως αυτό δεν ήταν αλήθεια. Και δυστυχώς δεν είχα άδικο. Μια παρεξήγηση ήταν ικανή να σε βγάλει απ'την ζωή μου. Με ένα τρόπο που δύσκολα ξεχνάει κάποιος. Κλόνισες περισσότερο απ'όλους την εμπιστοσύνη μου κι όχι μονάχα στο πρόσωπο σου, αλλά σε όλους. Έζησα στιγμές που δεν ήθελα να μοιραστώ με κανένα....με απομόνωσες τόσο που στην ουσία με πάγωσες. Κάθε συναίσθημα μου για σένα πάγωσε καθώς έκλαιγα σε κείνη την γωνιά του σπιτιού, κουλουριασμένη στο πάτωμα. Για καιρό έψαχνα μια λογική απάντηση, μέχρι που κατάλαβα πως δεν υπάρχει. Μετά από καιρό μου μίλησες σαν να μην είχε συμβεί τίποτα....μα εγώ δεν νιώθω πια κι εσύ το κατάλαβες!

   Στο μεταξύ γνώρισα πολύ κόσμο, ο αυτοέλεγχος μου, μου επιτρέπει να είμαι ευγενική και καλή ακροάτρια, οπότε εύκολα προσαρμόζομαι σε παρέα.....όλοι ψάχνουν για ένα κοινό να τους ακούει, πόσο μάλλον αν δεν σε ζαλίζει με τα δικά του κι αυτό έκανα για αρκετό καιρό....κανείς δεν μάθαινε για μένα, σε κανένα δεν εμπιστευόμουν τα συναισθήματα μου.

    Και τότε ήταν που μπήκες εσύ στην ζωή μου και άλλαξες την κοσμοθεωρία μου. Δεν μου συστήθηκες ποτέ κι όμως μπήκες αμέσως στην παρέα μου....με ένα τρόπο μπήκες και στην ζωή μου, χωρίς ποτέ να καταλάβω το πως και το γιατί. Στα μάτια σου υπήρχε ένα μυστήριο, έκρυβες πόνο κι ίσως αυτό να ήταν που με τραβούσε τόσο κοντά σου. Ήσουν πάντοτε ειλικρινής απέναντι μου κι έτσι κέρδισες την εμπιστοσύνη μου, μετά από πολύ κόπο. Με κάθε σου λέξη με επηρέαζες, είχες ένα περίεργο τρόπο να επιδράς πάνω μου. Κι όταν άρχισες να μου γίνεσαι απαραίτητος, αποφάσισες πως δεν έχεις πλέον χρόνο να περνάς μαζί μου. Με πληγώνει, όμως στο επιτρέπω γιατί ξέρω ότι είσαι χαρούμενος και μόνο αυτό θέλω για τους ανθρώπους που αγαπώ! Ξέρω πως όποτε σου ζητήσω βοήθεια θα είσαι εκεί, όπως το ίδιο ξέρεις κι εσύ για μένα, όμως μου λείπεις λιγάκι...

   Σκέφτομαι πως ένα μερίδιο ευθύνης για την συμπεριφορά των άλλων απέναντι μου το έχω κι εγώ, αφού τους επιτρέπω να μου φέρονται μ'αυτό τον τρόπο. Θέλω όμως όταν κάποιος είναι δίπλα μου να είναι γιατί εκείνος το θέλει, να ξέρω πως πραγματικά τον ενδιαφέρω και πως είναι δική του επιλογή.

Ευτυχώς έχω και φίλους που ήταν, είναι 

κι ελπίζω να συνεχίσουν να είναι στην ζωή μου και να με αντέχουν!

Λόγια που θέλαν να βγουν στην επιφάνεια..

Σκέψεις που τριγυρίζουν στο μυαλό μου...

Άνθρωποι που με κάναν αυτό που είμαι...

Λέξεις που πληγώνουν...

Μνήμες που θα υπάρχουν πάντα μέσα μου...

Καλό ξημέρωμα και να με συγχωρείς!