Ιστορίες της μέρας: "Μια απίθανη βόλτα με το τρένο"

Μια καινούρια ιδέα της Μαρίας μας προτείνει να γράψουμε Ιστορίες πρωινές, μεσημεριανές, απογευματινές, ιστορίες γεμάτες φως. Ότι μπορεί να γίνει πριν η νύχτα αλλάξει την διάθεση των ανθρώπων και επηρεάσει την κρίση τους.

"Οι αχτίδες του ήλιου την βρήκαν ακουμπισμένη στο παράθυρο του τρένου...!
Τρελαινόταν να χαζεύει το τοπίο στο παράθυρο και της άρεσε πολύ όταν ο ήλιος χάιδευε τα μάτια της!
Περισσότερο της άρεσε όταν στο τοπίο κυρίαρχη θέση έπαιρνε η θάλασσα.....τότε ήταν που έβγαζε την φωτογραφική της και προσπαθούσε να απαθανατίσει την στιγμή, να προλάβει να παγώσει το χρόνο κι έτσι να μείνει για πάντα στην μνήμη της.
Ήταν το καινούριο της χόμπι, εδώ και καιρό είχε αρχίσει να τραβά φωτογραφίες σε ότι της κινούσε την περιέργεια και το ενδιαφέρον, κάθε φορά  κάτι καινούριο μαγνήτιζε το βλέμμα της κι αυτό αμέσως το παγίδευε ο φακός...ήταν κάτι σαν παιχνίδι γι'αυτήν.
Αυτό προσπάθησε να κάνει και σ'αυτό το ταξίδι της...όταν είδε στο παράθυρο της, την θάλασσα με τον λαμπερό διάδρομο του ήλιου πάνω της και τα καραβάκια σκόρπια εδώ κι εκεί, δεν μπόρεσε να αντισταθεί κι έτσι άρχισε να εστιάζει και να τραβά όσο καλύτερα και πιο σταθερά μπορούσε!
Όταν ευχαριστήθηκε από την λήψη της, άφησε στην άκρη την φωτογραφική κι αφέθηκε να χαζεύει το τοπίο...εκτός απ'τον φακό ήθελε να κρατήσει και στην μνήμη της όσο πιο καθαρά γινόταν την στιγμή. Μετά από λίγο άρχισε να περιεργάζεται τον κόσμο γύρω της και τότε συνειδητοποίησε πως το τρένο δεν είχε και πάρα πολλούς επιβάτες. Είχε την τύχη να κάθεται μόνη της στο κουπέ κι έτσι είχε αφήσει τα πράγματα της στην δίπλα θέση.
Ανοίγοντας την τσάντα της για να πάρει το κινητό της, είδε πως είχε πάρει κι ένα βιβλίο μαζί της...και ξεχνώντας τελείως το τηλέφωνο ξεκίνησε να διαβάζει κάποιες "απίθανες ιστορίες". Τόσο την είχαν συνεπάρει τα λόγια του βιβλίου που το πρόσωπο της έπαιρνε ανάλογους μορφασμούς σε κάθε τι που διάβαζε. Ήταν πολλές μεμονωμένες ιστορίες με διαφορετικό νόημα η κάθε μια και το μόνο κοινό τους ήταν η πόλη στην οποία διαδραματίζονταν οι σκηνές...αυτή η αγαπημένη της πόλη! Στο τέλος κάθε ιστορίας κρατούσε την αγαπημένη της σκηνή και προσπαθούσε να την κάνει εικόνα, κάνοντας ένα πρόχειρο σκίτσο στο λευκό της σελίδας......προσθέτοντας δικά της χαρακτηριστικά και κάνοντας μοναδική την εικόνα στο μυαλό της.
Η όλη της στάση κίνησε το ενδιαφέρον ενός νεαρού που καθόταν στο απέναντι κουπέ. Το χαμόγελο της κάθε φορά που διάβαζε κάτι αστείο ή ίσως ρομαντικό, η περιέργεια της για την συνέχεια και η επιμονή της καθώς σχεδίαζε...πατώντας τις ίδιες γραμμές πολλές φορές ώστε να δώσει βάθος στην εικόνα τον έκαναν να ασχοληθεί μαζί της.
Άρχισε να την περιεργάζεται και να θέλει να την γνωρίσει.....την έβλεπε να κάθεται σταυροπόδι, δίπλα στο παράθυρο, τα μαλλιά της έπεφταν μπροστά στα μάτια της κι αυτή με βιαστικές κινήσεις τα έδιωχνε πιο κει, ο ήλιος φώτιζε το σχέδιο της και τα χέρια της πήγαιναν συνεχώς πάνω-κάτω, δημιουργώντας κάποια σχήματα στο χαρτί.
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε ήταν να την φωτογραφήσει, ήθελε με κάποιο τρόπο να την έχει, έτσι κάνοντας ένα κλικ με το κινητό του είχε ήδη πετύχει αυτό που ήθελε. Με την διαφορά πως είχε κάνει αισθητή την παρουσία του.
Τώρα τον είχε προσέξει κι εκείνη και με το βλέμμα της, ζητούσε κάποιες εξηγήσεις...
Αμέσως της έδειξε την φωτογραφία κι εκείνη χαμογέλασε....πάντα της άρεσαν τέτοιες φωτογραφίες, ειδικά τώρα που ήταν η πρωταγωνίστρια στην φωτογράφιση :)
Είχε σταθεί στην κατάλληλη γωνία και έμοιαζε με φωτογραφία από παραμύθι. Απ' το προσωπικό της παραμύθι που μόλις τώρα ξεκινούσε. Του ζήτησε να της στείλει την φωτογραφία στο facebook...
Άφησε το βιβλίο της στην άκρη και άρχισε να μιλά με τον νεαρό.
Ξεκίνησαν με τις γνωστές και λιγάκι αμήχανες ερωτήσεις...συστήθηκαν, είπαν από που έρχονται και που πηγαίνουν και μετά ξεκίνησαν να μιλούν για τα όνειρα τους και το τι ήταν αυτό που ήθελαν, τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν και κάπου εκεί καθώς μετρούσαν τα κοινά στοιχεία και τις διαφορές που τους ένωναν το τρένο πλησίαζε στον προορισμό του. Κι οι δυο τους θα ξαγίνονταν ξένοι και θα επέστρεφαν στις ζωές τους...
Βγαίνοντας από το τρένο την ώρα που θα χώριζαν οι δρόμοι τους, ο ήλιος βασίλευε και οι τελευταίες ακτίνες της μέρας είχαν χρωματίσει με τα πιο όμορφα χρώματα τον ουρανό. Καθώς απομακρύνονταν η κοπέλα δεν άντεξε και εμφάνισε και πάλι την φωτογραφική της, τραβώντας τον μια φωτογραφία...Περπατούσε ανάμεσα στα αστικά με τα χέρια στις τσέπες και το βλέμμα του την αναζητούσε, χαρίζοντας της ένα τελευταίο χαμόγελο....σκέφτηκε πως θα ήταν άλλη μια εικόνα στην συλλογή της, από μια όμορφη στιγμή της μέρας. Μια στιγμή άξια να γίνει ανάμνηση!
Καθώς μπήκε στο αστικό με κατεύθυνση το σπίτι της, θυμήθηκε το κινητό της και πως το είχε τελείως ξεχάσει όλη την ημέρα......Μετάνιωσε λιγάκι που δεν αντάλλαξε κινητό με τον νεαρό, της είχε φανεί τόσο συμπαθής θα ήταν κρίμα να μην τον ξαναδεί.
Φτάνοντας σπίτι, τακτοποίησε τα πράγματα της και πήγε κατευθείαν στον υπολογιστή της, πρώτη της δουλεία πάντα ήταν να περάσει της φωτογραφίες της ημέρας στον υπολογιστή και να σώσει στον σκληρό δίσκο αυτές που της άρεσαν περισσότερο! Τελευταία φωτογραφία ήταν η δική του...κοιτούσε την οθόνη χαμογελώντας την στιγμή που ακούστηκε ένα ήχος από το fb....
Ήταν ο νεαρός που της είχε στείλει αίτημα φιλίας και ήταν αυτός που ζητούσε τώρα την φωτογραφία του...αυτήν που τράβηξε λίγο πριν χωριστούν ;)

Και κάπου εδώ η ιστορία τελειώνει...ελπίζω να μην σας κούρασα, ούτε εγώ δεν μπορώ να πιστέψω ότι βγήκε τόσο μεγάλη. Είναι μια φανταστική ιστορία με μικρές δόσεις αλήθειας...!

Καλημέρααα ❤