Είναι φιλία αυτό;;;

"Ο άντρας μου ήταν ο άντρας της ζωής μου, δεν ήταν άλλος, ήμουν εγώ. Ήμασταν ένα, δεν μοιραζόμασταν κάτι. Δεν μετρούσε λοιπόν. Εκτός από τον αγαπημένο μου σύζυγο χρειαζόμουν και φίλους. Πως να γίνει; Είναι φυσική ανάγκη οι φίλοι, οι σύντροφοι από παλιά που σε ξέρουν πάντα. Τους χρειαζόμουν και τους έψαχνα από παιδί, είχα αρκετούς φίλους νέα, αλλά χάνονταν.... Αραίωσαν δηλαδή όταν άρχισε να φαίνεται το σύνδρομο που σας έλεγα, η τύχη του Μίδα, που τον οδήγησε σε ασιτία, σε ξηρασία. Θυμάστε το μύθο; Είχε γεμίσει από χρυσάφι, ενώ δεν μπορούσε να πιάσει ένα ποτήρι νερό να σβήσει την δίψα του. Γίνονταν και το νερό και το ψωμί χρυσάφι, φτηνό, άχρηστο χρυσάφι άμα διψάς και πεινάς. Έμαθα να καταπίνω τις επιτυχίες μου, την ικανοποιήση, υπήρξαν σας λέω φορές που τα έκρυβα επιμελώς κάτι τέτοια, όλο και πιο συχνά τα έκρυβα για να μην μείνω εντελώς χωρίς παρέα. Για να μην στενοχωρήσω κάποιους. Είναι φιλία αυτό;"

Σιωπάς για να ακούγεσαι

Μάρω Βαμβουνάκη

Εκείνη με το διαφορετικό βλέμμα

Ο πόνος, έχει τον τρόπο του να σε αλλάζει. Σε κάνει να βλέπεις αλλιώς την ζωή και να κοιτάς κατάματα τους γύρω σου.

Κάπως έτσι λοιπόν, εκείνοι που συνάντησαν στη ζωή τους πολλές απώλειες, πολύ θάνατο, συνεπώς και μοναξιά, χωρίς να το θέλουν, έγιναν πιο ανθεκτικοί από εμάς. Διαφορετικοί.

Ξέρουν, πως η στιγμή μετράει, αυτή γεννάει την αμέτρητη ευτυχία, αυτή και τις ανηφοριές. Κάθε ώρα είναι τώρα, κάθε συναίσθημα απόλυτο και οφείλεις να το καταθέτεις πριν χαθεί μαζί σου.

Σκέφτονται καθημερινά πόσο εύθραυστη είναι η ζωή και είναι σχεδόν μονίμως αφηρημένοι. Σέβονται κάθε τι ζωντανό. Ζητούν συγγνώμη, λένε ευχαριστώ και πάντα μα πάντα, το εννοούν. Ισως αργούν στις αντιδράσεις τους, αλλά μη τους παρεξηγήσεις. Είναι που κουβαλάνε πολλά χαμόγελα και όνειρά στις τρύπιες τσέπες τους.

Εκείνοι, είναι ταπεινοί. Διόλου εγωιστές, δεν θέλουν να προσβάλουν κανέναν, ούτε και να ενοχλούν. Δεν μιλάνε πολύ, προτιμούν να παρατηρούν τον κόσμο γύρω τους. Ντρέπονται και γελούν σα μικρά παιδιά. Τους αγαπούν όλους, αλλά εμπιστεύονται ελάχιστους και δεν κάνουν κακό σε κανέναν.

Σήκωσαν πολλή πραγματικότητα στους ώμους τους και πλησιάζουν τον κόσμο με μια σκληρή ευαισθησία εξαιτίας αυτού του βάρους και μια ανεπιτήδευτη αυθεντικότητα. Παίρνουν πολύ προσωπικά τη βροχή, σαν τους ποιητές, για αυτό και δεν θα δεις ποτέ κανέναν τους να κρατά ομπρέλα...

Δεν κουβαλάνε θυμό μέσα τους, ούτε κακία. Μια θλίψη μόνο, μια βαθιά θλίψη που προτιμούν να την αφήνουν να κοιμάται και αχνοφαίνεται μόνο στα μάτια τους, όταν χαμογελούν ακαταλαβίστικα και ανεξήγητα για σένα και για μένα, που δεν φορέσαμε ποτέ τα παπούτσια τους...

Δεν θα παραδεχτούν ποτέ πως πονάνε, γιατί γνωρίζουν πως ο ανθρώπινος πόνος δεν μοιράζεται, ούτε και μετριέται. Ούτε και θα παλέψουν για να τους αποδεχτείς, αφού η ίδια η ζωή τούς επέλεξε για να ξεχωρίζουν. Ίσως να είναι απότομοι και νευρικοί, απαιτητικοί ακόμα, αν σ' αγαπούν. Μα όλες τους οι αντιδράσεις είναι γνήσιες, γιατί στέκονται δίπλα σου στα ίσα, χωρίς καβάτζες.

Αν συναντήσεις έναν τέτοιο άνθρωπό ποτέ, μην ψαχουλέψεις την ψυχή του, αποδέξου τον κι αγάπησέ τον αν μπορείς. Αλλιώς, άφησέ τον να συνεχίσει το δρόμο του...

Κείμενο: Ιφιγένεια Βήττα

Πηγή: εδώ

Μαμά μετατρέπει τις ζωγραφιές του γιου της σε λούτρινα!

Η Wendy Tsao είναι μια μητέρα ενός 4χρονου αγοριού που έχει καλλιτεχνικές ευαισθησίες. “Ο γιος μου ζωγραφίζει όλη μέρα στο σπίτι και στο σχολείο και μετά αναλύουμε τις εικόνες του. Αντί να κρατάω τα χαρτιά για καιρό, αποφάσισα να μετατρέψω τις ζωγραφιές του σε λούτρινα παιχνίδια”, λέει η ίδια.

“Είμαι καλλιτέχνις και εκτιμώ τη δημιουργικότητα σε όλους τους τομείς της ζωής, συμπεριλαμβανομένης της τέχνης για παιδιά. Οι ζωγραφιές κάθε παιδιού δηλώνουν τις μοναδικές τους δεξιότητες και είναι πάντα πρωτότυπες και ξεχωριστές όπως και τα ίδια τα παιδιά». Η ίδια παίρνει τη ζωγραφιά και στη συνέχεια φτιάχνει το κουκλάκι στα ίδια χρώματα και αντιγράφοντας ακριβώς το σχέδιο του παιδιού. Τα παιχνίδια της κάνουν θραύση στις αγορές της Ιαπωνίας και οι παραγγελίες πέφτουν βροχή!

Πηγή: perierga

Sometimes they come back

Οι άνθρωποι πάντα φεύγουν, αλλά μερικές φορές γυρίζουν πίσω.

Μερικές φορές επιστρέφουν, so what;
Έχεις ήδη χάσει ένα μεγάλο μέρος της ζωή τους....είναι ξένοι πλέον!
Είναι στιγμές που τα συναισθήματα παγώνουν...αγκαλιές που σε γέμιζαν είναι πλέον ένας τυπικός χαιρετισμός, μια ανάμνηση που ποτέ δεν θα ξαναγίνει ίδια.....
Οι περισσότεροι άνθρωποι αργά ή γρήγορα φεύγουν απ'την ζωή μας....είτε το θέλουμε, είτε όχι!
Και πραγματικά δεν ξέρω αν υπάρχει χώρος γυρνώντας...

Η ελευθερία των παιδιών

Για τους γονείς παρουσιάζει τεράστια δυσκολία να αντέξουν την ελευθερία των παιδιών τους όσο μεγαλώνουν, είναι όμως μονόδρομος. Τα παιδιά που γεννάμε θα γίνουν ανάπηρα αν τα ρημάξουν οι δικές μας, οι κουρασμένες μας ανασφάλειες. Έχει ρίσκο η ζωή, αλλά διαφορετικά δεν είναι ζωή, ούτε για μας ούτε για τα παιδιά μας. Και σε τούτο είναι τυχεροί, όσοι πιστεύουν αληθινά στον Θεό και στη Θεία Πρόνοια. Το έχω προσέξει. Πιστεύοντας στην αγάπη Του και στην προστασία Του, γίνονται πιο ανεξάρτητοι γονείς από εκείνους που τρέμουν την τυχαιότητα, τους κινδύνους ενός υλικού κόσμου ασκεπούς και αφημένου στην σύμπτωση.

Ο Γέρων Παΐσιος έλεγε στους γονείς να μη ζαλίζουν με προτροπές και συμβουλές τα παιδιά τους. Δεν πρόκειται, τους έλεγε, να σας ακούσουν, θα αντιδράσουν από εγωισμό. Ό,τι έχετε να πείτε στα παιδιά σας να το λέτε στον Θεό, έχει καλύτερο αποτέλεσμα.

Σιωπάς για να ακούγεσαι

Μάρω Βαμβουνάκη

Αγία Αικατερίνα

Αξιοζήλευτο δώρο του Θεού στη Μονή αποτελούν τα Ιερά Λείψανα της αγίας Αικατερίνης, τα οποία βρέθηκαν στο Παρεκκλήσιο της κορυφής του όρους που φέρει σήμερα το όνομά της. Γεννήθηκε στη Αλεξάνδρεια το 294 μ.Χ. από αριστοκρατική ειδωλολατρική οικογένεια και πήρε το όνομα Δωροθέα. Σπούδασε στις εθνικές σχολές της εποχής φιλοσοφία, ρητορική, ποίηση, μουσική, μαθηματικά, αστρονομία και ιατρική. Το απαράμιλλο σωματικό της κάλλος, η εκπληκτική της μόρφωση, η αριστοκρατική της καταγωγή και η αρετή με τη οποία ήταν στολισμένη, την έκαναν περιζήτητη νύφη. Αυτή όμως αρνιόταν κάθε παρόμοια πρόταση, έως ότου κάποιος Μοναχός της γνώρισε το αληθινό Νυμφίο των ψυχών, τον Ιησού Χριστό. Βαπτίσθηκε και ονομάσθηκε Αικατερίνα, που κατά μία εκδοχή σημαίνει Στεφανία ή Πολυστεφανία. 

Κατά τη διάρκεια των διωγμών του Αυτοκράτορα Μαξιμίνου, στις αρχές του 4ου αιώνα, ομολόγησε την πίστη της στον Ιησού Χριστό και δημοσίως κατηγόρησε τον Αυτοκράτορα για τις θυσίες του προς τα είδωλα. Εκείνος διέταξε πενήντα ρήτορες από όλη τη αυτοκρατορία να τη μεταπείσουν, αλλά αντιθέτως αυτοί πείσθηκαν από εκείνη, από τα ρητά των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, τα σχετικά με τον αληθινό Θεό, και επίστευσαν στον Ιησού Χριστό. Μετά από αυτό η Αγία βασανίσθηκε σκληρά, αλλά αντί να καμφθεί το ηθικό της κατόρθωσε με το ένθεο παράδειγμά της να προσελκύσει στη Χριστιανική πίστη τη σύζυγο του Αυτοκράτορα και άλλα μέλη της Αυτοκρατορικής Αυλής. 

Κατά την παράδοση, μετά από το αποκεφαλισμό της, άγγελοι παρέλαβαν το σώμα της και το μετέφεραν στην κορυφή του υψηλότερου όρους του Σινά, το οποίο σήμερα φέρει και το όνομά της. Ανάμεσα στον 8ο με 9ο αιώνα η ύπαρξη του αγίου λειψάνου αποκαλύφθηκε σε όνειρο Μοναχών της Μονής, οπότε και έγινε η ανακομιδή και η τοποθέτησή του στο Άγιο Βήμα του Καθολικού της Μονής, μέσα σε μία μαρμάρινη λάρνακα. Το μύρο που ανάβλυζε και ακόμη αναβλύζει από τη Αγία Κάρα της αγίας είναι ένα συνεχές θαύμα. Η ευλάβεια προς τη αγία Αικατερίνα και το όνομά της διαδόθηκε στη Δύση από τους Σταυροφόρους, και από τον 11ο αιώνα και μετά η Μονή του Θεοβαδίστου Όρους Σινά άρχισε να γίνεται γνωστή και ως Μονή της αγίας Αικατερίνης .

Πηγή: εδώ

Χρόνια πολλά στις Κατερίνες μας!

Σιωπή

Ο ελεύθερος αφήνει και τους άλλους ελεύθερους και ο πιστός σέβεται την απιστία εκείνου που συνομιλεί. Ασφαλώς και εκφράζουμε μια γνώμη, μια επιθυμία, ένα συναίσθημα, είναι αδύνατο για τον ισορροπημένο άνθρωπο να μην εκφράζει τον εαυτό του. Όμως ο καλύτερος τρόπος για να το μεταδώσουμε είναι να το ντύσουμε και με σιωπές. Η σιωπή υπογραμμίζει εκείνο που ήδη είπαμε, του δίνει κύρος, πεποίθηση, η σιωπή αποδεικνύει ότι το εννοούμε, κυρίως αφήνει χώρο στον άλλο να συλλογιστεί, η σιωπή έχει μεγάλη δυναμική. Άλλο συμβουλεύω, άλλο πιέζω. Άλλο διαφωτίζω, άλλο εξωθώ. Άλλο προτείνω, άλλο σε πιάνω απ'το λαιμό. Άλλο διατυπώνω και άλλο κάνω πλύση εγκεφάλου. Τα μπερδεύουμε αυτά τα αλλιώτικα και χάνουμε τις γνήσιες ωραίες επαφές.

Σιωπάς για να ακούγεσαι

Μάρω Βαμβουνάκη

Να δίνεις!

Με τέτοιο τρόπο να δίνετε, σαν να πρόκειται να τα πάρετε εσείς οι ίδιοι.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Music

"Η μουσική είναι η ζωή μου..!!"

Είναι απίστευτο το πως η μουσική έρχεται να δέσει με κάθε στιγμή, να σου χαρίσει αμέτρητες αναμνήσεις, να σε παρηγορήσει, να σου φτιάξει την διάθεση, να σε ηρεμήσει!!!

Φαντάζεσαι μια ζωή χωρίς μουσική;;;;

Εγώ όχι ;)

Τα Εισόδια της Θεοτόκου

Τη Μητέρα του Χριστού την αισθανόμαστε σαν τη δική μας μητέρα, γι’ αυτό την τιμούμε και τη γιορτάζουμε πολλές φορές το χρόνο.

Στις 8 Σεπτεμβρίου γιορτάζουμε τη γέννηση της Θεοτόκου, ύστερα τα Εισόδια της Θεοτόκου στο ναό, τρίτη είναι η γιορτή του Ευαγγελισμού στις 25 Μαρτίου και στις 15 Αυγούστου γιορτάζουμε την Κοίμηση της.

Στις 21 Νοεμβρίου γιορτάζουμε τα Εισόδια της Θεοτόκου. Πατέρας της Παναγιάς μας ήταν ο Ιωακείμ και μητέρα της η Άννα. Μέχρι τα βαθιά τους γεράματα δεν είχαν αποκτήσει παιδί. Υποσχέθηκαν λοιπόν, στο Θεό, πως αν τους χαρίσει ένα παιδάκι, μόλις γίνει τριών ετών θα το αφιερώσουν στο ναό Του.

Το κοριτσάκι που απέκτησαν οι ευσεβείς αυτοί άνθρωποι το ονόμασαν Μαρία. Όταν έγινε τριών ετών, οι γονείς της την οδήγησαν στην εκκλησία. Αυτή η είσοδος της Μαρίας στο ναό ονομάστηκε «Εισόδια της Θεοτόκου».

Την υποδέχτηκε ο Αρχιερέας Ζαχαρίας, ο οποίος την οδήγησε στο ιερό του Ναού, στα Άγια των Αγίων. Δώδεκα χρόνια έμεινε η Παναγία μας στο ναό.

Η Παναγία είναι η μόνη γυναίκα σ’ όλο τον κόσμο που συγκέντρωνε όλες τις αρετές, ήταν δηλαδή «κεχαριτωμένη». Αυτήν την κεχαριτωμένη και καθαρή από αμαρτίες παιδούλα, διάλεξε ο Θεός και την αξίωσε να γεννήσει το Σωτήρα του κόσμου, το Χριστό μας.

Πηγή: εδώ

Συμφωνείς;

Χρόνος

"Ο χρόνος έχει ένα υπέροχο τρόπο να σου δείχνει τι πραγματικά έχει σημασία"

You're Not You ~ Δεν είσαι εσύ (2014)

Σήμερα θα σας μιλήσω για μια ταινία που είδα χθες και μου άρεσε πολύ!!!

Η ταινία αφορά μια γυναίκα, την Kate που κατά την διάρκεια της ζωής της απέκτησε μια ασθένεια (ALS) η οποία παρέλυε το σώμα της. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χρειάζεται συνεχώς κάποιον άνθρωπο για να την βοηθάει σε ότι κάνει.

Και τότε γνώρισε την Bec μια κοπέλα με δυνατή προσωπικότητα που ωστόσο δεν έχει κάποια συγκεκριμένη γνώση, αλλά είναι γεμάτη ενέργεια και πρόθυμη να βοηθήσει

αρχίζει να δένεται με την Kate και σιγά σιγά αλλάζει τόσο την ζωή της Kate όσο και την δική της.

Παρακάτω τα λόγια είναι από μια σκηνή της ταινίας που μου άρεσε ιδιαιτέρως!

"-Ποτέ δεν το έκανα αυτό. Το τίποτα.

-Πιστεύω ότι αυτό είναι το λάθος με την ζωή μου. Δεν ήξερα ότι αυτό που κάνω τώρα είναι τίποτα.

-Ξέρω ότι του έχεις εμπιστοσύνη κιόλας. Αλλά δεν σου είπε ούτε για ένα από τα πειραματικά φάρμακα που χρησιμοποιούνται τώρα.

-Μην το κάνεις αυτό.

-Τι;

-Αυτό που όλοι οι άλλοι κάνουν. Να υποκρίνεσαι.

-Ξέρω ότι δεν έχω το δικαίωμα να μιλάω. Γιατί δεν είμαι αυτή που έχει αυτή την αρρώστια, αλλά σε παρακαλώ μην τα παρατάς.

-Αυτή είναι η ουσία. Ότι δεν καταλαβαίνεις ότι το έχεις παρατήσει μέχρι να είναι αργά. Όπως η μουσική. Δεν σταμάτησα ξαφνικά. Ξεκίνησα να παίζω όλo και λιγότερο, μέχρι που δεν έπαιζα πια. Κι απλά δεν ταίριαζε με τίποτα.

-Τον Evan-τίποτα εννοείς;

-Έχεις ποτέ παρατήσει κάτι μεγάλο;

-Εκτός από την ζωή, τα τραγούδια, το σχολείο, το να ευχαριστείς τους γονείς σου, την αγάπη;

 Όχι όχι όχι. Δεν έχω ιδέα για ποιο πράγμα μιλάς."

Ελπίζω να σας αρέσει....καλή προβολή!

Οι άνθρωποι που σ' αγαπάνε!

Οι άνθρωποι που σ' αγαπάνε, ποτέ δεν σε ξεχνάνε...
Ποτέ δεν σου γυρίζουν την πλάτη...Ακόμη κι αν τους πληγώσεις, ακόμη κι αν φύγεις από κοντά τους....
Πάντα σε περιμένουν...να σ' αγκαλιάσουν και να γιατρέψουν τις πληγές σου...
Πάντα είναι κοντά σου...όχι μόνο στις καλές στιγμές...
Δεν αρκούνται να σε παρηγορούν, αλλά προσπαθούν να προλάβουν το κάθε δάκρυ σου...Χαίρονται με τη χαρά σου και λυπούνται με τη λύπη σου...
Γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής σου...

Πηγή: διαδίκτυο

Οι εξοχές της Θεσσαλονίκης

Σας προειδοποιώ η σημερινή ανάρτηση θα είναι μεγάλη και αφορά την περιοχή της Θεσσαλονίκης.........με αφορμή το open house που πραγματοποιείτε στην Θεσσαλονίκη χθες και σήμερα αποφάσισα να σας ξεναγήσω στας εξοχάς της παλιάς πόλης! (για αρχή....ίσως επεκταθώ και σε κάποια άλλα που είδα)

Ξεκινώντας ας πούμε λίγα ιστορικά στοιχεία

Τέλη του 19ου αιώνα και αρχές του 20ου αιώνα. Η Θεσσαλονίκη, το σημαντικό κέντρο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στα Βαλκάνια, είναι "μωσαϊκό" εθνοτήτων και θρησκειών, κατοικείται από Εβραίους, Ντονμέδες, Έλληνες, Ευρωπαίους, Μουσουλμάνους, Βούλγαρους, Φραγκολεβαντίνους. Πολλοί απ’ αυτούς αναπτύσσουν εμπορική και επιχειρηματική δραστηριότητα και είναι πολύ ευκατάστατοι, «πλουσιόκοσμος», όπως γράφει ο Ανδρέας Καρκαβίτσας.

Η πόλη εκτείνεται μέχρι τα τείχη στα ανατολικά, εκεί που βρίσκεται ακόμη και σήμερα το Σιντριβάνι, στη συμβολή των οδών Εθνικής Αμύνης και Εγνατίας. Το τείχος φτάνει μέχρι τον Λευκό Πύργο στη θάλασσα. Η περιοχή έξω από τα τείχη ήταν γνωστή ως «Εξοχές», καθώς εκεί υπήρχαν κυρίως καλλιεργήσιμες εκτάσεις και κήποι, που σταδιακά άρχισαν να οικοπεδοποιούνται.

Ο αριθμός των κτισμάτων ωστόσο ήταν πολύ περιορισμένος (τουλάχιστον μέχρι το 1880 περίπου). Με την κατεδάφιση του τείχους αλλά και λόγω της πυρκαγιάς, το 1890, σταδιακά η πόλη επεκτείνεται προς την περιοχή. Η οδός Χαμιντιέ ήταν ο δρόμος που ξεκινούσε σχεδόν από το ύψος που βρίσκεται το κτίριο της Παλιάς Φιλοσοφικής και κατέβαινε μέχρι τον Λευκό Πύργο (σημερινή Εθνικής Αμύνης) και χαράχτηκε μετά την κατεδάφιση των τειχών.

Με τη θεσμοθέτηση του τραμ (1892), ο εξοχικός μέχρι τότε χαρακτήρας της συνοικίας σταδιακά γίνεται μόνιμος. Ιδρύονται σχολεία, εκκλησίες και νοσοκομεία. Σταδιακά πληθαίνουν οι κατοικίες στην περιοχή, μερικές από τις οποίες ήταν πυργόσχημες. Για τον λόγο αυτό το μέρος λεγόταν αλλιώς περιοχή των «Πύργων». Όπως γράφει ο Ανδρέας Καρκαβίτσας

«…οι Πύργοι της Καλαμαριάς. Είναι προς τα δεξιά της πόλεως, μια ώρα μακριά, στην ακρογιαλιά. Είναι το καλοκαιρινό αναπαυτήριο όλου του πλουσιόκοσμου της Θεσσαλονίκης. Εκεί λουτρά, εκεί κήποι μεγάλοι, χτίρια με ρυθμό ευρωπαϊκό και ανατολίτικο μαζί, ξενοδοχεία αναπαυτικά, καφενεία αναπαυτικότερα…» (Α. Καρκαβίτσας, Θεσσαλονίκη. Διήγημα, 2004).

Η πόλη επεκτείνεται προς τα ανατολικά, από τον Λευκό Πύργο ως τη Βίλα Αλλατίνι. Η περιοχή αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς. Εύπορες οικογένειες επιλέγουν να εγκατασταθούν εκεί, κοντά στη θάλασσα. Μεγαλοαστοί κάτοικοι της πόλης, βιομήχανοι, καπνέμποροι, επιχειρηματίες, τραπεζίτες, δαπανούν έως και 30-40.000 λίρες για τις πολυτελείς κατοικίες τους.

Σε αντίθεση με το κέντρο της πόλης, εκεί δεν υπήρχε διαχωρισμός χριστιανικών, εβραϊκών και μουσουλμανικών κατοικιών. Τα κριτήρια ήταν καθαρά οικονομικά και κοινωνικά. Κάποιος που διέθετε χρήματα μπορούσε να επιλέξει μια θέση στη συνοικία, κατά προτίμηση στον κεντρικό δρόμο της λεωφόρου, για την πολυτελή του κατοικία.

Στην ευρύτερη περιοχή χτίζονται μεγαλοπρεπέστατες και πολυτελείς κατοικίες. Οι παραλιακές επαύλεις διέθεταν μάλιστα μικρές ιδιωτικές προβλήτες για τα μπάνια του καλοκαιριού. Χτίζονται όμως και πιο ταπεινές κατοικίες από λιγότερο εύπορους κατοίκους. Πολλοί από τους κατοίκους της περιοχής είχαν μικρές βάρκες που χρησιμοποιούσαν για να μετακιηθούν στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, να αγοράσουν είδη καθημερινής χρήσης και είδη πολυτελείας και κατόπιν να επιστρέψουν στις επαύλεις τους.

Τα σχέδια των περισσοτέρων αρχοντικών της περιοχής αναλαμβάνουν οι πιο γνωστοί από του αρχιτέκτονες της εποχής εκείνης, όπως ο V. Poselli, ο P. Arrigoni, ο Ξ. Παιονίδης. Το αρχιτεκτονικό τους ύφος κατεξοχήν εκλεκτικιστικό, συνδύαζε όμως και στοιχεία νεοκλασικά, αναγεννησιακά, μπαρόκ και Art Nouveau. Οι επαύλεις χτίζονταν σε μεγάλα οικόπεδα και περιβάλλονταν από κατάφυτους κήπους, κάποιοι από τους οποίους έφθαναν ως τη θάλασσα.

«Υψηρεφή και πολυτελή μέγαρα, κομψότατα και βαρυδάπανα έργα της νεωτέρας αρχιτεκτονικής και κήποι μεγάλοι, κατάφυτοι και δροσερώτατοι, κείνται ένθεν και ένθεν της ευρυτάτης οδού. Ωραία πεζοδρόμια, περικαλλυνόμενα υπό αειθαλών δενδροστοιχιών κοσμούσιν αυτήν και τέρπουσι τους διαβάτας. Τα μέγαρα αυτά ανήκουν εις βαθύπλουτους Τούρκους, Εβραίους, Ευρωπαίους, Ελληνας και άλλους...

Τα πεζοδρόμια και η λεωφόρος εν γένει γέμουσι κόσμου ποικίλου, όστις μετά των λεωφορείων, των αμαξών και ίππων, αποτελεί δαιδάλειον πανόραμα. Εκάστη φυλή, τάξις, ηλικία και γένος, εκάστη γλώσσα, εκάστη ιδιορρυθμία και καλαισθησία έχουν εκεί τους αντιπροσώπους των. Εν τη πανσπερμία εκείνη λαλούνται όλαι αι γλώσσαι της γης, διότι εις την Θεσσαλονίκην δύνασθε να εύρητε όλας τας φυλάς του κόσμου, πλην της Κινεζικής. Αληθής κοινωνικός κυκεών!».

Απόσπασμα από το ημερολόγιο του Σκώκου (Αθήνα 1894) Κ. Βαρβουνιώτη 

Κύριος οδικός άξονας, ήταν η λιθόστρωτη, ιστορική λεωφόρος των Εξοχών ή λεωφόρος των "Πύργων" ή των "Παραθαλασσίων Σπιτιών" (σημερινή οδός Βασιλίσσης Όλγας και η συνέχειά της προς το κέντρο της πόλης). Η αρχή της λεωφόρου "Εξοχών" ήταν μπροστά από το Λευκό Πύργο. Η οδός συνέχιζε ανατολικά ως το τέρμα του τραμ (ιππήλατου στην αρχή), μέχρι το "Ντεπό" (Depot). 

Από την περίοδο του Μεσοπολέμου αλλά και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου, οι περισσότεροι εύποροι Εβραίοι και Μουσουλμάνοι ιδιοκτήτες, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πόλη και μοιραία η περιοχή των Εξοχών άρχισε να χάνει σιγά-σιγά τη λάμψη της. Τότε άρχισε η αντικατάσταση της ιδιωτικής χρήσης από τη στέγαση δημόσιων χρήσεων για πολλούς από τους "Πύργους" των Εξοχών.

Επιπλέον κατά τις δεκαετίες 1960 και 1970 στην περιοχή ξεκίνησε ανοικοδόμηση πολυώροφων πολυκατοικιών με αποτέλεσμα να έχουν απομείνει σήμερα 20 από τα περίπου 500 οικήματα των Εξοχών. Λιγοστά παραμένουν ιδιωτικές κατοικίες. Κάποια άλλα είναι ερειπωμένα και έχουν αφεθεί στο έλεος του χρόνου.

Από τα σωζόμενα αρχοντικά το πιο παλαιό υπολογίζεται ότι είναι το κτίριο που στεγάζει το Πολιτιστικό Κέντρο της Εθνικής Τράπεζας (Βασ. Όλγας 108) και το διπλανό του, το «κόκκινο σπίτι» το Chateau mon bonheur (Πύργος η ευτυχία μου).

Η λεωφόρος των Εξοχών ή των Πύργων που υμνήθηκε από συγγραφείς και περιηγητές δεν υπάρχει πια. Χάθηκε πίσω από τον εκσυγχρονισμό της πόλης. Η σημερινή Βασιλίσσης Όλγας έχει πολυώροφες πολυκατοικίες. Αριστερά και δεξιά ωστόσο, κρυμμένες πίσω από ψηλές καγκελόπορτες και κατάφυτους κήπους, ξεπροβάλλουν βίλες μιας άλλης εποχής. Άλλες εντυπωσιακά αναστηλωμένες και άλλες με εμφανή τα σημάδια του χρόνου πάνω τους.

Ακολουθούν φωτογραφίες από τα κτίρια που έχουν απομείνει πλέον.........!

"Διατηρητέο στην Βασ. Όλγας"

"Βίλλα Αλλατίνη"

"Βίλα Ζαρντινίδη (πρώην Morpurgo) "

"Συνοικία Ουζιέλ"

"Κάζα Μπιάνκα ή Βίλα Φερνάντεζ"

"Βίλλα Μορντώχ (πρώην Δημοτική Πινακοθήκη) "

"Οικία Σιάγα (πρώην Βίλα Χατζηλαζάρου)"

"Κόκκινος Πύργος – Πύργος η Ευτυχία μου"

"Βίλα Μεχμέτ Καπαντζή - ΜΙΕΤ "

"Βίλα Αχμέτ & Γιουσούφ Καπαντζή (Κτίριο ΝΑΤΟ) "

"Βίλλα Γιάκο Μοδιάνο (Λαογραφικό Μουσείο)"

"(Πρώην) Ορφανοτροφείο Μέλισσα"

"Βίλα Χαφίζ Μπέη – Σχολή Τυφλών"

"Οικία Σάλεμ (ή Βίλα Τζεμποργά)"

"Βίλα Μιχαηλίδη"

"Γενί Τζαμί (Παλαιό Αρχαιολογικό Μουσείο)"

"Βίλα Χατζημήσεφ - 1ο Γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης"

"Οικία Κ. Μήττα"

"Παλιά Φιλοσοφική Σχολή Α.Π.Θ."

Ελπίζω να απολαύσατε την βόλτα...συγγνώμη που σας κούρασα....εγώ χθες επισκέφθηκα την Βίλλα Μορντώχ, την Βίλλα Μπιάνκα και το Γενί τζαμί....πραγματικά η πόλη μας έχει πολλούς θησαυρούς :))))

Καλή σας μέρα :)))

Πηγή: εδώ

Καλό στάδιο!

Σήμερα ξεκινάει η νηστεία των Χριστουγέννων!

Ἡ νηστεία κατὰ τὴν ὑπόδειξη τοῦ Κυρίου μας ἔχει νόημα, ὅταν συνδυάζεται μὲ προσευχὴ καὶ ἐλεημοσύνη. Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, ἡ Ἐκκλησία μὲ τὴν ἔναρξη τῆς νηστείας μᾶς προσκαλεῖ σὲ ἐντονότερη λειτουργικὴ ζωή καὶ ἀγαθοεργία.

Ἔτσι, ἡ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση προβλέπει γιὰ τὴν περίοδο αὐτὴ τὴν καθημερινὴ -ἂν οἱ συνθῆκες τὸ ἐπιτρέπουν- τέλεση τῆς θείας λειτουργίας, τὴν τέλεση δηλαδὴ σαρανταλείτουργου.

Ἡ τέλεση τοῦ σαρανταλείτουργου ἀποτελεῖ πολὺ μεγάλη εὐλογία. Εἶναι μιὰ θαυμάσια εὐκαιρία γιὰ βίωση τὴς μυστηριακῆς καὶ λατρευτικῆς ζωῆς, γιὰ ἐπαφὴ μὲ τὸν πλοῦτο τῆς ὑμνολογίας καὶ τῆς ἀκροάσεως τῶν θείων Γραφῶν, γιὰ συχνότερη θεία κοινωνία, γιὰ συχνότερη συγκρότηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας.

Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος μᾶς λέει: «Σπουδάζετε πυκνότερον συνέρχεσθαι εἰς εὐχαριστίαν θεοῦ καὶ εἰς δόξαν. Ὅταν γὰρ πυκνῶς ἐπὶ τὸ αὐτὸ γίνεσθε, καθαιροῦνται οἱ δυνάμεις τοῦ σατανᾶ καὶ λύεται ὁ ὄλεθρος αὐτοῦ», δηλαδὴ «Προσπαθεῖστε μὲ σπουδὴ νὰ ἔρχεσθε ὅλοι μαζί στὴ Σύναξη τῆς Θείας Εὐχαριστίας (Θεία Λειτουργία), γιὰ νὰ εὐχαριστεῖτε τὸν Θεὸ καὶ νὰ Τὸν δοξολογεῖτε. Διότι ὅταν συχνά ἔρχεσθε στὴ Σύναξη τῆς Θείας Εὐχαριστίας (Θεία Λειτουργία), συντρίβονται οι δυνάμεις του σατανᾶ καί λύεται κάθε ὀλέθρια ἐνέργεια του».

Ἡ δύναμη τῆς Θείας Λειτουργίας δὲν εἶναι μαγική. Εἶναι ἡ δύναμη τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἑνότητας ἐν Χριστῷ. Ἡ Θεία Λειτουργία μᾶς μαθαίνει νὰ συγχωροῦμε, νὰ ἀγαποῦμε καὶ νὰ εἴμαστε ἑνωμένοι μὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους.

Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε προσφέρουμε τὰ Δῶρα μας στὸ Θεό, τὸν Ἄρτο καὶ τὸν Οἶνο, προσευχόμενοι γιὰ ζῶντες καὶ κεκοιμημένους ἀδελφούς μας. Ἡ μνημόνευση τῶν ὀνομάτων τῶν ζώντων καὶ κεκοιμημένων προσώπων (ἀνάγνωση τῶν «Διπτύχων») εἶναι ἔργο πολὺ σημαντικὸ καὶ ἱερό, ποὺ θεσμοθετήθηκε ἀπὸ τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους καὶ ἐπιτελεῖται ἀδιάλειπτα μέσα στοὺς αἰῶνες.

Πηγή: εδώ

Ζήσε στο σήμερα, το τώρα!

“Γι’ αυτό είναι πολύ μεγάλο μυστικό να λες ”Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με”, εννοείται τώρα, δεν λέει κάποτε. Βοηθήστε το νου σας με την προσευχή σας. Να αποσύρεστε λίγο και να λέτε τώρα να δοξάσω το Θεό για το παρόν αυτής της στιγμής.”

Πηγή: Ζωντανό ιστόλόγιο