Πάνω σε μια σελίδα ποτισμένη
στο κενό ξεχείνονται οι λέξεις....
αναμνήσεις σέρνονται πάνω στο
κορμι σαν πονεμενα χαδια....
φαντάσματα που κουβαλάν στο σήμερα
κάτι από το χθες...
κάτι από όλα αυτά που σε έκανε να θες να ζήσεις....
Δυο λέξεις αγάπης ξέφυγαν από τα χείλη...
κι έμειναν μεταίωρες στο κενό...
ψυχή παγιδευμένη ανάμεσα στους δυο κόσμους...
Ενας άγνωστος δίπλα σου χαζεύει τα αστέρια....
με ενα άγγιγμα τόσο οικείο...
κοιταει τις ελπιδες του να τρεμοσβηνουν....
φαναράκια, τα κεράκια τους αρχισαν να λιωνουν....
δεν εμεινε ομως θεληση να τα αναψει....
Ενας μπρουτζινος καβαλαρης σπαει με το
ποδοβολητο του την σιωπη....
οποιο δρομο κι αν διαλεξεις σε ακολουθει....
βροντωντας τα σιδερικα του μεσα στην νυχτα....
μονο αυτη η στιγμη μενει...
αιωνες παγωμενη....
διψασμενη σαν φιλι....
αγρια σαν την βροχη μου μαστιγωνει το τζαμι....
νεκρη σαν αναμνηση που
μονο καποια μνημη μπορει να επαναφερει....
περιμενει το πρωτο φως της αυγης για
να ξεθωριασει σαν παλια φωτογραφια....

μεχρι ο μπρουτζινος καβαλαρης να σταματησει το ποδοβολητο του....

"Μπρούτζινος Ιππέας"

Αλεξάντερ Πούσκιν