Πόσο όμορφα θα ήταν...

Λένε πως ένα χαμόγελο ξεθωριάζει μονάχα όταν ξεχάσουμε τον λόγο ύπαρξης του.

Πόσο όμορφο θα είναι 

να μπορούμε να επαναφέρουμε εκείνες τις στιγμές που μας φέρνουν το χαμόγελο ξανά, 

να μη φοβόμαστε πως αύριο μπορεί να είναι και χειρότερα, 

να ελπίζουμε για τη ζωή που θέλουμε να έχουμε,

να προσπαθούμε παραπάνω έστω κι αν είναι για το λιγότερο,

να αγαπάμε πιο πολύ αντί να μας κυριεύει η καχυποψία για το κάθετι,

να βάζουμε μπροστά τη λογική μας όταν το συναίσθημα μας φέρνει απόγνωση,

να μη ντρεπόμαστε να πούμε "καλημέρα" σε αγνώστους γιατί μπορεί να μας κοιτάξουν "κάπως",

να ακούμε συχνά εκείνη την ακαθόριστη μουσική από το μουσικό κουτί που μας χάρισαν σαν παιδιά,

να ευχαριστούμε που υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος να πιστεύει σ εμάς,

να επιλέγουμε να ζούμε αντί να αφήνουμε να μας επιτρέπουν να ζούμε.

Πόσο όμορφα θα ήταν...