Ποιήσωμεν ανθρωπον

Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου, ένα παλιό βιβλίο "Ο λόγος του Θεού", της α' γυμνασίου του 1982....από το λίγο που το διάβασα είναι πολύ ωραίο και πραγματικά απορώ γιατί το αλλάξανε! 

Σ'ένα σημείο γράφει: "Ο Θεός δεν δημιούργησε τον άνθρωπο μόνο με το λόγο Του, όπως έκανε με τα αλλά κτίσματα. Πήρε πηλό από την γη και τον έπλασε ο ίδιος. Έτσι το ιδιαίτερο αυτό δημιούργημα Του υπερέχει από όλα τα αλλά. Έχει εγκέφαλο και πολύπλοκο νευρικό σύστημα. Το πρόσωπο του παρουσιάζει εξαιρετική αρμονία και χάρη. Είναι ο καθρέφτης της ψυχής του. Η χαρά, η λύπη, η ταραχή, η καλοσύνη κτλ. ζωγραφίζονται σ'αυτό.

Ένα άλλο πλεονέκτημα του είναι ο λόγος, η γλώσσα. Με αυτήν συνθέτει λέξεις και προτάσεις, εκφράζει νοήματα και συνεννοείται με τους άλλους ανθρώπους. Χωρίς αυτήν δεν θα μπορούσε να επικοινωνήσει με τους συνανθρώπους του και να δημιουργήσει πολιτισμό.

Εκείνο όμως που έχει μεγαλύτερη σπουδαιότητα και δίνει στον άνθρωπο ανυπολόγιστη αξία είναι η πνοή που φύσηξε μέσα του ο Θεός, δηλαδή η ψυχή. Είναι ένα δώρο που μόνο στον άνθρωπο δόθηκε και δείχνει την ιδιαίτερη εύνοια του Θεού σ'αυτόν. Έτσι ως ψυχοσωματικό δημιούργημα, ο άνθρωπος στέκεται στο μέσο της κτίσεως, ενώνει τον πνευματικό και τον υλικό κόσμο."