Marilyn

Αν μπορείς να κάνεις μια κοπέλα να γελάσει, 

μπορείς να την κάνεις να κάνει οτιδήποτε.

Marilyn Monroe

Η όψη των πραγμάτων

Η όψη των πραγμάτων αλλάζει ανάλογα με τα συναισθήματά μας. 

Κι έτσι...βλέπουμε στους άλλους μαγεία και ομορφιά,

ενώ στην πραγματικότητα, 

η μαγεία και η ομορφιά βρίσκονται μέσα μας.

-Χαλίλ Γκιμπράν-

Τις αδιάφορες να φοβάσαι

Να γελάς!!

"Δεν σταματάς να γελάς επειδή γερνάς. 

Γερνάς επειδή σταματάς να γελάς."

Michael Pritchard

Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς

"Κύριε φώτισε μου το σκότος!"

Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. δ’

Ὀρθοδοξίας ὁ φωστήρ, 

Ἐκκλησίας τὸ στήριγμα καὶ διδάσκαλε, 

τῶν Μοναστῶν ἡ καλλονή, 

τῶν θεολόγων ὑπέρμαχος ἀπροσμάχητος, 

Γρηγόριε θαυματουργέ, 

Θεσσαλονίκης τὸ καύχημα, 

κῆρυξ τῆς χάριτος, 

ἱκέτευε διὰ παντός, 

σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Να θυμάσαι:

Η ζωή είναι ωραία, αρκεί να την ζεις με ανθρώπους που αγαπάς!

Καλημέρααααα :)

Ζήτω η 25η Μαρτίου!!!!!

“Οι Εύζωνες κατέχουν την μοναδική τιμή από όλο τον Ελληνικό Στρατό να παραμένουν όλο το 24ωρο άγρυπνοι φρουροί στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, εις ένδειξη ευγνωμοσύνης προς όλους τους νεκρούς ήρωες.

Θυμίζουν σε όλον τον κόσμο ότι η μεγαλοσύνη στα Έθνη δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και το αίμα.”

Κωστής Παλαμάς.

Δυο χρόνια πριν λοιπόν.

45 μέρες προετοιμασίας. 45 μέρες να μην παίζει βλέμμα, να είσαι ακίνητος εώς κ 4 ώρες.

Ξύρισμα κόντρα 4 φορές την μέρα, να μην υπάρχει χνούδι, μόνο αίμα να τρέχει στο ταλαιπωρημένο δέρμα.

Η αγωνία κ το άγχος μεγάλο. Η μεγάλη στιγμή. Αυτό που για τόσο καιρό δεν είχες άποψη.

Και έρχεται η ώρα να βάλεις τον Ντουλαμά, την φορεσιά του Παύλου Μελά. Το κόκκινο Φάριο που συμβολίζει το αίμα που χύθηκε στους αγώνες τον προγόνων μας. Να χτενίσεις την Φούντα, το μαύρο δάκρυ των συγγενών που έχασαν τους δικούς τους. Το Τσαρούχι που φορώντας το ένιωθες το κάθε καρφί να σε τρυπάει τα πόδια.

Ώσπου να έρθει η ώρα στο εποπτείο. Εκεί που πλέον το μόνο που άκουγες ήταν ο χτύπος της καρδιάς σου.

Το παράγγελμα:

-Εφ´όπλου, λόγχη. Προσοχή.

-Επ ώμου, αρμ.

Σπας το όπλο στον μελανιασμένο ώμο και καταλαβαίνεις ότι πλέον δεν πονάς.

Γιατί δεν είσαι εσύ, αλλά είσαι κάποιος άλλος.

Σπας τα πόδια σου στον τσαρουχόδρομο, εκεί που πριν από λίγο απαγορευόταν να πατήσεις και δεν νιώθεις την κούραση.

Γιατί δεν είσαι εσύ, αλλά είσαι κάποιος άλλος.

Κατεβαίνεις την Ηρώδου Αττικού, αμίλητος, αλλά ο κόσμος ξέρει ότι είσαι εκεί, σε ακούει γιατί χτυπάς τα τσαρούχια και παίρνουν φωτιά.

Ως που έρχεται η στιγμή να σταθείς ακίνητος έξω από το Προεδρικό Μέγαρο, να τιμήσεις την Προεδρία της Δημοκρατίας και αυτούς που αγωνίστηκαν για να είσαι εσύ σήμερα ελεύθερος.

Το παράγγελμα:

-Παρουσιάστε, αρμ.

-Επ, ώμου αρμ.

Γιατί εκείνη την στιγμή δεν ήσουν θνητός αλλά αθάνατος.

Τα μάτια ανοιχτά, να μην κλείνουν, και το δάκρυ να τρέχει πάνω στον Ντουλαμά που περήφανα φοράς.

Ο κόσμος περνάει και σε κοιτάει αλλά δεν αντιδράς, δεν παίζεις βλέμμα ούτε κουνιέσαι, σε μιλάνε, σε κοιτάζουν, σε θαυμάζουν για αυτό που μόνο λίγοι κάνουν.

Το παιδάκι που νόμιζε ότι χάλασες κ ότι σου τελείωσαν οι μπαταρίες και εκεί πάει να σου ξεφύγει ένα γέλιο αλλά όχι, το πνίγεις όπως έμαθες τόσο καιρό να κάνεις.

Ο συγχρονισμός με το ζευγάρι σου έχει πλέον τελειοποιηθεί και βρίσκεστε σε κάθε βήμα, ώσπου ακούς και άλλα τσαρούχια και καταλαβαίνεις ότι έρχεται η ώρα της λύτρωσης, δεν καταλαβαίνεις πως πέρασε η ώρα ή αν είχε κρύο, όλα γίνονται πολύ γρήγορα.

Ανεβαίνεις την ανηφόρα και μπαίνεις στο εποπτείο, μέχρι να ακούσεις το παράγγελμα:

-Παρά πόδα, αρμ.

-Εις θήκη, λόγχη, προσοχή.

-Κλείνατε επί δέξια.

-Τους ζυγούς λύσατε, μαρς.

Και τότε καταλαβαίνεις την αξία των όσων έκανες, γίνεσαι ξανά θνητός και το μόνο που σε πειράζει είναι ότι σε θαύμασαν τόσα άτομα, φωτογραφήθηκες με τόσα άγνωστα άτομα αλλά δεν ήταν εκεί κάποιος δικός σου άνθρωπος να θαυμάσει όλα όσα ένιωσες και όλα όσα θα θυμάσαι για ΠΑΝΤΑ, γιατί….

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΕΥΖΩΝ, ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΕΥΖΩΝ.

Τάδε έφη Εύζων Δεκανέας S.G. 12

Πηγή: εδώ

Διαφορετικές στιγμές

"Δεν υπάρχουν διαφορετικές μέρες.

Υπάρχουν μόνο διαφορετικές στιγμές 

που αλλάζουν τις μέρες..."

Claudio Brunelli

Πως το εξηγείς;

Αφήνεις κάποιον, για τον ίδιο λόγο που σε τράβηξε την πρώτη φορά!

Έμπνευση

"Η γυναίκα που μας εμπνέει μεγάλες ιδέες,

συχνά η ίδια μας εμποδίζει να τις ολοκληρώσουμε!"

Αλέξανδρος Δουμάς

Γίνε η έκπληξη της ζωής σου!

Κάποιοι έχουν αντοχές στα δύσκολα, κάποιοι θα το βάλουν στα πόδια…

Άνοιξε τα παράθυρα κι άσε τον αέρα να μπει….

Άσε τον ήλιο να ζεστάνει και… άσε το μέτρημα για το τέλος!

Δεν ξέρεις ποτέ ποιος θα είναι η έκπληξη στη ζωή σου…

Άσε το μέτρημα γι’αργότερα!

Κι όσοι σε πρόδωσαν κι όσοι σ’αγάπησαν… εκεί θα είναι!

Άσε το μέτρημα και βγες… πρώτη μέρα της άνοιξης..

Και την άνοιξη δεν θα στην χαρίσει κανείς!

Μόνος σου θα την φτιάξεις… είναι μια έκπληξη αυτή η ζωή..

Και κυρίως… Δεν ξέρεις ποτέ θα γίνεις ΕΣΥ η έκπληξη της ζωής σου!

Πηγή: εδώ

Κυριακή της Ορθοδοξίας

Η Κυριακή της Ορθοδοξίας είναι μια ξεχωριστή, διότι παρά το κατανυκτικό κλίμα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, εορτάζει λαμπρά η Ορθοδοξία.

Την Κυριακή της Ορθοδοξίας εορτάζουμε την ανάμνηση του κορυφαίου γεγονότος της εκκλησιαστικής μας ιστορίας, της αναστηλώσεως των ιερών εικόνων, το οποίο επισυνέβη το 843 μ.Χ. στο Βυζάντιο, χάρις στην αποφασιστική συμβολή της βασιλίσσης και μετέπειτα αγίας Θεοδώρας, συζύγου του αυτοκράτορα Θεοφίλου (840 – 843 μ.Χ.).

Αναφερόμαστε στη μεγάλη εικονομαχική έριδα, η οποία συντάραξε κυριολεκτικά την Εκκλησία μας για περισσότερα από εκατό χρόνια.

Το 726 μ.Χ. ο αυτοκράτωρ Λέων ο Γ’ ο Ίσαυρος (717 – 741 μ.Χ.) αποφάσισε να επιφέρει στο κράτος ριζικές μεταρρυθμίσεις. Μια από αυτές ήταν η απαγόρευση προσκύνησης των ιερών εικόνων, επειδή, παίρνοντας αφορμή από ορισμένα ακραία φαινόμενα εικονολατρίας, πίστευε πως η χριστιανική πίστη παρέκλινε στην ειδωλολατρία. Στην ουσία όμως εξέφραζε δικές του ανεικονικές απόψεις, οι οποίες ήταν βαθύτατα επηρεασμένες από την ανεικονική ιουδαϊκή και ισλαμική πίστη.

Η αναταραχή ήταν αφάνταστη. Η αυτοκρατορία χωρίστηκε σε δύο φοβερά αντιμαχόμενες ομάδες, τους εικονομάχους και τους εικονολάτρες. Οι διώξεις φοβερές. Μεγάλες πατερικές μορφές ανάλαβαν να υπερασπίσουν την ορθόδοξη πίστη. Στα 787 μ.Χ. συγκλήθηκε η Ζ’ Οικουμενική Σύνοδος, η οποία διατύπωσε με ακρίβεια την οφειλόμενη τιμή στις ιερές εικόνες. Σε αυτή επίσης διευκρινίστηκαν και άλλα δυσνόητα σημεία της χριστιανικής πίστεως, έτσι ώστε να έχουμε πλήρη αποκρυστάλλωση του ορθοδόξου δόγματος και να ομιλούμε για θρίαμβο της Ορθοδοξίας μας.

Η εικόνα στην Ορθοδοξία μας δεν αποτελεί αντικείμενο λατρείας, αλλά λειτουργεί αποκλειστικά ως μέσον τιμής του εικονιζόμενου προσώπου. Ακόμα και ο Χριστός μπορεί να εικονισθεί, διότι έγινε άνθρωπος. Μάλιστα όποιος αρνείται τον εικονισμό του Χριστού αρνείται ουσιαστικά την ανθρώπινη φύση Του! Οι μεγάλοι Πατέρες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας μας, που αναδείχθηκαν μέσα από τη λαίλαπα της εικονομαχίας, διατύπωσαν το ορθόδοξο δόγμα με προσοχή και ευλάβεια.

Η προσκύνηση της ιερής εικόνας του Χριστού και των άλλων ιερών προσώπων του Χριστιανισμού δεν είναι ειδωλολατρία, όπως κατηγορούνταν από τους εικονομάχους, διότι η τιμή δεν απευθύνεται στην ύλη, αλλά στο εικονιζόμενο πρόσωπο, καθότι «η της εικόνος τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει» (Μ.Βασίλειος P . G . 32,149) και «Προσκυνούμεν δε ταις εικόσιν ου τη ύλη προσφέροντες την προσκύνησιν, αλλά δι΄αυτών τοις εν αυταίς εικονιζομένοις» (Ι. Δαμασκ. P . G .94 1356). Η ευλογία και η χάρη που λαμβάνει ο πιστός από την προσκύνηση των ιερών εικόνων δίνεται από το ζωντανό ιερό πρόσωπο και όχι από την ύλη της εικόνας.

Η εικόνα έχει τεράστια ποιμαντική χρησιμότητα. Μια εικόνα, σύμφωνα με γλωσσική έκφραση, αξίζει περισσότερο από χίλιες λέξεις. Αυτό σημαίνει ότι μέσω της εκκλησιαστικής εικονογραφίας οι πιστοί βοηθούνται να αναχθούν στις υψηλές πνευματικές θεωρίες και στο θείον.

Βεβαίως η ηρεμία δεν αποκαταστάθηκε, διότι εξακολουθούσαν να βασιλεύουν εικονομάχοι αυτοκράτορες. Στα 843 η ευσεβής αυτοκράτειρα Θεοδώρα, επίτροπος του ανήλικου γιου της Μιχαήλ του Γ΄, έθεσε τέρμα στην εικονομαχική έριδα και συνετέλεσε στο θρίαμβο της Ορθοδοξίας.

Οι Πατέρες όρισαν να εορτάζεται ο θρίαμβος του ορθοδόξου δόγματος την πρώτη Κυριακή των Νηστειών για να δείξει στους πιστούς πως ο πνευματικός μας αγώνας θα πρέπει να συνδυάζεται με την ορθή πίστη για να είναι πραγματικά αποτελεσματικός. Νηστεία και ασκητική ζωή έχουν και άλλες αιρέσεις ή θρησκείες, και μάλιστα με πολύ αυστηρότερους κανόνες άσκησης. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να σωθούν και να ενωθούν με το Θεό. Η σωτηρία είναι συνώνυμη με την αλήθεια, αντίθετα η πλάνη και το ψεύδος οδηγούν σε αδιέξοδα και εν τέλει στην απώλεια.

Πηγή: εδώ

Ανάμνηση Θαύματος κολλύβων Αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος

Ο Ιουλιανός ο παραβάτης, γνωρίζοντας ότι οι χριστιανοί καθαρίζονται με τη νηστεία στη πρώτη εβδομάδα της αγίας Σαρακοστής - γι' αυτό την λέμε καθαρά εβδομάδα - θέλησε να τους μολύνει. Διέταξε λοιπόν, κρυφά, όλες οι τροφές στην αγορά να ραντισθούν με αίματα ειδωλολατρικών θυσιών.

Όμως με Θεία ενέργεια, φάνηκε στον ύπνο του τότε Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως Ευδόξίου, ο μάρτυρας Θεόδωρος και φανέρωσε το πράγμα. Παρήγγειλε να ενημερωθούν όλοι οι χριστιανοί, να μην αγοράσουν καθόλου τρόφιμα από την αγορά και για να αναπληρώσουν την τροφή να βράσουν σιτάρι και να φάνε τα λεγόμενα κόλλυβα, όπως τα έλεγαν στα Ευχάϊτα. Ετσι και έγινε και ματαιώθηκε ο σκοπός του ειδωλολάτρη αυτοκράτορα. Και το Σάββατο τότε, ο ευσεβής λαός που διαφυλάχθηκε αμόλυντος στην καθαρά εβδομάδα, απέδωσε ευχαριστίες στον μάρτυρα.

Από τότε γύρω στα μέσα του Δ΄ αιώνα, η Εκκλησία τελεί κάθε έτος την ανάμνηση αυτού του γεγονότος σε δόξα Θεού και τιμή του μάρτυρα αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος.

Πηγή: εδώ

Πόσο αγαπάει η Παναγία μας τους Χαιρετισμούς

Το έτος 620 οι Πέρσες από την Ανατολή και οι Άβαροι από την Δύση ήρθαν με πολυάριθμο στρατό και επολιόρκησαν την Κωνσταντινούπολη, ενώ απουσίαζε ο βασιλιάς Ηράκλειος.

Ξαφνικά φοβερός ανεμοστρόβιλος συνέτριψε τα πλοία, τα δε πτώματα εξέβρασε μπροστά στο Ναό των Βλαχερνών, που τιμάται επ' ονόματι της Θεοτόκου. Έτσι ο λαός πήρε θάρρος και νίκησαν τους βαρβάρους.

Το βράδυ συγκεντρώθηκαν όλοι στο Ναό της Θεοτόκου των Βλαχερνών και κανένας τους δεν εκάθισε και όλη την νύχτα απέδωσαν εις την Θεοτόκον, τον ευχαριστήριο ύμνο, που ονομάστηκε Ακάθιστος. Τους δε οίκους της Θεοτόκου ή Χαιρετισμούς, άλλοι λένε ότι τους εποίησε ο Πατριάρχης Σέργιος της Κωνσταντινουπόλεως τότε και άλλοι ο Γεώργιος ο Πισίδης, χαρτοφύλαξ της Μεγάλης Εκκλησίας.

Οι Χαιρετισμοί είναι ο υψηλότερος, ο οσιότερος και θεοπρεπέστερος Ύμνος προς την Υπεραγία Θεοτόκο και πολύ ευχαριστείται με την ανάγνωση τούτων και παρέχει τη Χάρη και την Βοήθεια της σε εκείνους, που τους αναγιγνώσκουν, καθώς και η ίδια το είπε σε πολλούς αγίους:

«όστις Με χαιρετίζει μίαν φοράν την ημέραν με τους Χαιρετισμούς, τους οποίους πολύ αγαπώ, θα τον προστατεύω, θα τον διαφυλάττω από παν κακόν, θα τον επιβλέπω καθ' όλην την ζωή του και εν εκείνη την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας, θα τον υπερασπισθώ ενώπιον του Υιού μου».

Μετά από αυτά, θα πρέπει όλοι μας από σήμερα να αναγιγνώσκουμε τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας όσες περισσότερες φορές μπορούμε την ημέρα και σε κάθε περίσταση θλίψεως και ανάγκης καθότι «πολλά ισχύει δέησις Μητρός πρός ευμενείαν Δεπότου».

Πηγή: εδώ

Πτώση ή Πτήση;;

  Έχω χαθεί λιγάκι τελευταία το ξέρω......και η αλήθεια είναι πως δεν έχω καμιά καλή δικαιολογία!

 Βασικά έχω χάσει λιγάκι τον εαυτό μου, όχι ότι τον είχα βρει και ποτέ...αλλά όσο να πεις συνεργαζόμασταν καλύτερα :P

  Είμαι από τους ανθρώπους που δύσκολα ενθουσιάζονται....τον τελευταίο καιρό λοιπόν τα πράγματα πάνε χειρότερα. Η ζωή περνάει μπροστά μου κι εγώ έχω καταντήσει θεατής της. 

 Σε γενικές γραμμές συνηθίζω να αφήνω τα πάντα στην τύχη τους. Νομίζω όμως πως τώρα τελευταία κάτι πάει λάθος.

  Ακόμα και το blog έχει καταντήσει μια συνήθεια για μένα...παλιότερα χαιρόμουν να ασχολούμαι μ'αυτό και τώρα απλά έχω καταντήσει να βάζω απλώς μια ανάρτηση και να μην έχω όρεξη ούτε στα σχόλια να απαντήσω....

  Σκέφτηκα πολλές φορές να το παρατήσω, κάτι όμως με κρατάει και δεν το κάνω...

 Ένα διάστημα ήταν το μόνο που με έκανε να χαμογελάσω και το μόνο μέσω με το οποίο πραγματικά επικοινωνούσα.....και είναι λιγάκι περίεργο μιας και δεν ξέρω σχεδόν κανένα προσωπικά...

  Η αλήθεια είναι πως όσο αισιόδοξη είμαι για τους άλλους, τόσο απαισιόδοξη γίνομαι στον εαυτό μου!

  Θα θελα να μοιραστώ μαζί σου αυτά που το κεφαλάκι μου σκέφτεται τόσο καιρό....κι όμως δεν βρίσκω τις λέξεις να σου τα περιγράψω. Πάντα πίστευα πως τα προβλήματα μου είναι αδιάφορα στους άλλους...δεν είναι δα και τόσο σημαντικά....κι αν το δεις αντικειμενικά όντως δεν είναι...γιατί λοιπόν εγώ συνεχίζω να ασχολούμαι;;

  Πάντα ήμουν ρεαλίστρια και λογική....και ίσως αυτό είναι που έχει αρχίσει και με εκνευρίζει τόσο πάνω μου..........με τόσο κυνισμό που με διακατέχει πλέον, τίποτα δεν έχει νόημα!

 Ζηλεύω λιγάκι την κοπέλα στην φωτογραφία...θα θελα πολύ να βρίσκομαι στην θέση της.......ακούγοντας μουσική, κοιτώντας από ψηλά τον κόσμο, σχεδιάζοντας ένα καινούριο αύριο!
  Μια καινούρια πτήση....μπας και γλιτώσω την πτώση ;)

Καλό ξημέρωμα!

Να αγαπάς!

"Ο καθένας έχει έναν μόνο τρόπο να αγαπάει: 

τον δικό του."

Jorge bucay "ο δρόμος της ευτυχίας"

Κανένας δεν γεννήθηκε ρατσιστής!

Καθαρά Δευτέρα!

  Θυμάμαι τότε....είχαμε ξυπνήσει απ'το πρωί και ετοιμαζόμασταν για το πέταγμα του αετού.   Μαζευτήκαμε όλα τα ξαδέρφια μαζί και ξεκινήσαμε για το εργοστάσιο. 

 Ήταν μια περιοχή εγκαταλελειμμένη, κοντά στα σπίτια μας...και κάθε Καθαρά Δευτέρα μαζευόντασουν άτομα για να πετάξουν χαρταετό, μιας και είχε πολύ ελεύθερο χώρο..

   Είχε λίγο αεράκι και ήταν ιδανικός ο καιρός!

  Αρχίσαμε σύντομα να ετοιμάζουμε τον δικό μας αετό για την πτήση του.....τον είχαμε φτιάξει στο σχολείο μαζί με την δασκάλα από εφημερίδες, του είχαμε βάλει χρώμα και είχε μια μεγάλη ουρά, με αποκόμματα απ'τις εφημερίδες. Ο καθένας είχε τον δικό του χαρταετό και πολύ σπάγκο για να καταφέρει να πάει ψηλά ο χαρταετός!!

  Με την βοήθεια των μεγάλων, αφού μας έδωσαν οδηγίες...αρχίσαμε να τρέχουμε και σιγά σιγά βλέπαμε τον χαρταετό μια να ανεβαίνει προς τα πάνω και μια να κάνει βουτιά στο κενό....

   Μετά από αρκετό τρέξιμο καταφέρναμε να τον ισορροπήσουμε για λίγο, μέχρι που κάποια στιγμή είχαμε ανεβάσει όλοι τους χαρταετούς ψηλά και τους χαζεύαμε από κάτω!!!

   Στο τέλος αφού είχαμε κουραστεί από το τρέξιμο καθόμασταν όλοι κάτω...μαζί με τις οικογένειες μας και τρώγαμε λαγάνα και χαλβά!

Και κάπως έτσι ξεκινούσε η Σαρακοστή με πολύ αγώνα και νηστεία :)

Καλό Στάδιο!

Αλήθεια εσύ πως περνούσες/περνάς την Καθαρά Δευτέρα;

Η Κυριακή της Συγχωρήσεως

Μια συμφωνία κάνει στο σημερινό ιερό Ευαγγέλιο ο Κύριος με όλους τους πιστούς. Εάν συγχωρούμε τους ανθρώπους για τα αμαρτήματα που μας έχουν κάνει, μας λέει, και ο ουράνιος Πατέρας μας θα συγχωρήσει και τα δικά μας αμαρτήματα. Εάν όμως δεν τους συγχωρούμε, τότε ούτε ο Πατέρας μας θα συγχωρήσει τις αμαρτίες μας.

Γιατί όμως ο Κύριος κάνει αυτήν την απαράβατη συνθήκη; Γιατί θέτει τη δική μας συγχωρητικότητα ως προϋπόθεση της δικής μας συγχωρήσεως και σωτηρίας; Γιατί αρνείται να μας βάλει στον Παράδεισο, εάν εμείς δεν συγχωρούμε όσους μας αδίκησαν;

Διότι θέλει να μας δείξει πόσο μεγάλη αρετή είναι η συγχωρητικότητα· αρετή η οποία μας εξομοιώνει με τον Θεό, ο Οποίος είναι πολυέλεος, συγχωρεί καθημερινά τα αμέτρητα αμαρτήματά μας. Ζητά λοιπόν από εμάς να Του μοιάσουμε, να κάνουμε ό,τι κάνει διαρκώς Εκείνος. Όπως Εκείνος συγχωρεί καθημερινά όλους μας και συγχώρησε επάνω στο Σταυρό του ακόμη και τους σταυρωτές του, ζητεί να ακολουθήσουμε κι εμείς το δικό του παράδειγμα. Να συγχωρούμε τα αμαρτήματα των άλλων. Όσο μεγάλα κι αν μας φαίνονται, όσο κι αν μας έχουν πικράνει. Κατανοώντας μάλιστα ότι αυτά στην πραγματικότητα είναι πολύ μικρά και ασήμαντα, αν συγκριθούν με τις τόσο πολλές δικές μας αμαρτίες προς τον Θεό.

Μια συμφωνία κάνει στο σημερινό ιερό Ευαγγέλιο ο Κύριος με όλους τους πιστούς. Εάν συγχωρούμε τους ανθρώπους για τα αμαρτήματα που μας έχουν κάνει, μας λέει, και ο ουράνιος Πατέρας μας θα συγχωρήσει και τα δικά μας αμαρτήματα. Εάν όμως δεν τους συγχωρούμε, τότε ούτε ο Πατέρας μας θα συγχωρήσει τις αμαρτίες μας.

Γιατί όμως ο Κύριος κάνει αυτήν την απαράβατη συνθήκη; Γιατί θέτει τη δική μας συγχωρητικότητα ως προϋπόθεση της δικής μας συγχωρήσεως και σωτηρίας; Γιατί αρνείται να μας βάλει στον Παράδεισο, εάν εμείς δεν συγχωρούμε όσους μας αδίκησαν;

Διότι θέλει να μας δείξει πόσο μεγάλη αρετή είναι η συγχωρητικότητα· αρετή η οποία μας εξομοιώνει με τον Θεό, ο Οποίος είναι πολυέλεος, συγχωρεί καθημερινά τα αμέτρητα αμαρτήματά μας. Ζητά λοιπόν από εμάς να Του μοιάσουμε, να κάνουμε ό,τι κάνει διαρκώς Εκείνος. Όπως Εκείνος συγχωρεί καθημερινά όλους μας και συγχώρησε επάνω στο Σταυρό του ακόμη και τους σταυρωτές του, ζητεί να ακολουθήσουμε κι εμείς το δικό του παράδειγμα. Να συγχωρούμε τα αμαρτήματα των άλλων. Όσο μεγάλα κι αν μας φαίνονται, όσο κι αν μας έχουν πικράνει. Κατανοώντας μάλιστα ότι αυτά στην πραγματικότητα είναι πολύ μικρά και ασήμαντα, αν συγκριθούν με τις τόσο πολλές δικές μας αμαρτίες προς τον Θεό.

Ο Κύριος ζητεί επιπλέον ως όρο της σωτηρίας μας τη συγχωρητικότητα, διότι χωρίς αυτήν δεν μπορούμε να ζήσουμε ούτε σ’ αυτή τη ζωή. Χωρίς συγχωρητικότητα η ζωή μας γίνεται κόλαση, αφαιρεί την ειρήνη από μέσα μας, κάνει τη ζωή μας ένα δράμα.

Τέλος ο Κύριος μας ζητεί να συγχωρούμε, διότι εάν εδώ στη γη δεν μπορούμε να συγχωρέσουμε τους αδελφούς μας, δηλαδή να τους χωρέσουμε στην καρδιά μας, τι θα κάνουμε στην άλλη ζωή; Πώς θα αντέχουμε εκεί ο ένας τον άλλον; Θα έχουμε κακία και μνησικακία και μέσα στον Παράδεισο; Αλλά τότε θα γίνει ο Παράδεισος κόλαση! Μας λέει λοιπόν ο Θεός: Εάν θέλετε να χωρέσετε στον Παράδεισο, πρέπει να χωρέσετε τους αδελφούς σας και στην καρδιά σας. Να τους συγχωρείτε και να τους αγαπάτε.

Πηγή: εδώ

****

Το απόγευμα της Κυριακής της Τυροφάγου τελείται ο Κατανυκτικός Εσπερινός της Συγνώμης. Κατανυκτικός λέγεται, διότι ψάλλονται κατανυκτικά τροπάρια από το Τριώδιο, που το περιεχόμενό τους διαποτίζεται από βαθιά συναίσθηση της αμαρτωλότητας, πένθος, συντριβή, μετάνοια και θερμή ικεσία για άφεση αμαρτιών.

Εσπερινός Συγνώμης λέγεται, αυτός μόνον, από τους κατανυκτικούς, διότι στο τέλος της ακολουθίας ο λαός ασπάζεται το Ευαγγέλιο ζητώντας από τον Ιερέα συγγνώμη και στη συνέχεια και μεταξύ τους, ώστε συχωρεμένοι να αρχίσουν τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Πρόκειται για μια ωραία συνήθεια, που διατηρείται σε πολλές Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος

Ένα άλλο χαρακτηριστικό των Εσπερινών αυτών είναι ότι μετά την Είσοδο και το «Εσπέρας Προκείμενον», αλλάζει ο διάκοσμος της Αγίας Τραπέζης και η στολή του Ιερέως. Από πασχαλινή, λόγω της Κυριακής, γίνεται πένθιμη, λόγω της Τεσσαρακοστής (αλλάζουν τα λευκά με πορφυρά - έφ' όσον τον Χριστό δεν Τον πενθούμε ως άνθρωπο, άλλ' ως Βασιλέα Θεό).

Καλή Σαρακοστή!

Το Μέγα και Αγγελικό Σχήμα των Μοναχών

Ο μοναχός μιμείται σε μεγάλο βαθμό τον ίδιον τον Ιησούν Χριστόν. Μιμείται την ταπείνωση του Χριστού που «έλαβε δούλου μορφήν». Μιμείται την υπακοή του Χριστού στο Θεό Πατέρα αλλά και τους γονείς του. Μιμείται τη φτώχεια του Χριστού, ο οποίος δεν είχε που να κλίνει το κεφάλι του, φορούσε απλή ενδυμασία, έτρωγε λιτά, ζούσε απέρριτα, αποσυρόταν σε έρημα μέρη και προσευχόταν, νήστευε, και όλα αυτά για να δείξει, όπως γράφει ο Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης, τους τρόπους της αναχωρήσεως και ησυχίας. «Ζούσε παρθενικά και υπέμεινε πολλές θλίψεις και συκοφαντίες. Τέλος παραδιδόταν, σταυρωνόταν, παραιτείτο μέχρι θανάτου από το οικείο θέλημα της σαρκός, έως ότου παράθεσε το θείο πνεύμα του στα χέρια του Πατρός του. Όλα αυτά βέβαια έγιναν από το Θεό Λόγο για χάρι της ανακλήσεως των ανθρώπων, και παράλληλα διδάσκουν την υπακοή μέχρι θανάτου και τη σταυρωμένη πολιτεία του σχήματος σ’ αυτούς που επιθυμούν να τον μιμηθούν»[29].

Οι υποσχέσεις που δίδει ο υποψήφιος μοναχός δίνονται στον ίδιο τον Χριστό. Μάρτυρες δεν είναι μόνο οι παρόντες αδελφοί, αλλά και οι αοράτως παριστάμενοι άγγελοι. Κατά τη Δευτέρα Παρουσία θα εξεταστεί η τήρηση όσων ομολόγησε, όχι τα λόγια που ομολόγησε. Στις σύντομες ερωτήσεις του ιερέα αναφέρονται οι βασικές αρετές που πρέπει να αποκτήσει ο μοναχός (αποταγή- υπομονή -υπακοή- παρθενία). Στη δεύτερη κατήχηση κάπως εκτενέστερα αλλά και πάλιν επιγραμματικά επεξηγείται το πνεύμα του ορθοδόξου μοναχισμού (υφηγούμαι σοι την τελειοτάτην ζωήν). Ο μοναχός δεν έχει ανάγκη να του επεξηγηθούν περισσότερο οι αρετές και η «τελειοτάτη ζωή» που θα ακολουθήσει, γιατί στα πατερικά κείμενα, που μελετά, περιέχεται λεπτομερής ανάλυση.

Η κατήχηση αναφέρει τί πρέπει να αγαπά και τί πρέπει να αποφεύγει ο μοναχός. Βασική αρετή του η «αποταγή», τοπική και τροπική. Η αποταγή αρχίζει με την κλήση. Η κλήση διαχωρίζει εκείνον στον οποίον απευθύνεται και τον κάνει ξένο ανάμεσα στους δικούς του. Ακούει το «έξελθε εκ της γής σου και εκ της συγγενείας σου και εκ του οίκου του πατρός σου και δεύρο εις την γήν, ήν αν σοι δείξω». Εγκαταλείπει τον κόσμο, και τον τρόπο ζωής του κόσμου. Ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης αναφέρεται στις τρεις αποταγές του μοναχού. Πρώτη, «πραγμάτων, ανθρώπων και γονέων». Δεύτερη, «εκκοπή του θελήματος του». Τρίτη, « αποταγή της κενοδοξίας». Η αποταγή είναι μια συνεχής σταυρική πορεία (σταυρούσθαι) ένας συνεχής θάνατος (θανάτου επαγγελία). Ο μοναχός είναι εθελούσια «ξένος» και μέσα στο μοναστήρι του. Μοιάζει με κάποιον ο οποίος βρίσκεται σε ξένη χώρα και δεν γνωρίζει τη γλώσσα των κατοίκων της, «αλλόγλωσσος εν ετερογλώσσοις».

Πρέπει να αγαπήσει τη ζωή της φιλοπονίας, του κόπου, συνεχώς να βιάζει τον εαυτό του, γιατί οι αγώνες οι πνευματικοί που θα ακολουθήσουν, για να αποκτήσει τις αρετές που αναφέρει ο Κύριος στους μακαρισμούς , είναι δύσκολοι. Η χαρά του μοναχού δεν είναι κοσμικής φύσεως. «Στο εξής αρχίζουν γι’ αυτόν άλλες χαρές, τέτοιες που πραγματικά εγκρίνει ο Θεός, μεταξύ των οποίων βέβαια σπουδαιότερη θεωρείται η συνεχής προσήλωση και αφιέρωση σ’ αυτόν. Μέσα από αυτήν την αφιέρωση θα νοιώσει πραγματικά ευφροσύνη, ενώ θα λογαριάζει ως τιμή του οτιδήποτε τιμά και δοξάζει τον ίδιο το Θεό. Οι τιμές και η δόξα είναι, όπως γνωρίζουμε, αποτέλεσμα μόχθου πολλού, ώστε και ο μοναχός θα πρέπει να περιμένει ότι μόνο μέσα από το μόχθο και τον αγώνα προς χάρη του Θεού θα επιτύχει να δοξαστεί πραγματικά»[30]. Γι’ αυτό επιδιώκει τις θλίψεις σηκώνοντας το σταυρό του Χριστού και με πίστη περιμένει την «ανάπαυση» του από τον Κύριο.

Μακρυά από τους θορύβους του κόσμου ο μοναχός επιδιώκει να λατρεύσει «αγγελικώς» το Θεό. Θέλει να «λαλεί αρεμβάστως» όχι μόνο όταν βρίσκεται στο ναό, αλλά πάντοτε και παντού. «Αυτό είναι και το κυριώτερο χρέος των μοναχών, η προσευχή, με την οποίαν και αυτοί γίνονται πύρ από τον πόθο και το ζήλο, και αναδεικνύονται θεόμορφοι, μέτοχοι του φωτός του μέλλοντος αιώνος».

Επισημαίνονται στη συνέχεια οι κίνδυνοι-παγίδες που πρέπει να αποφύγει ο μοναχός. Πρέπει να προσέξει να μην υποχωρήσει και ξεχάσει τις υποσχέσεις του, να μή γυρίσει πίσω στην κοσμική ζωή, να μή ξεκόψει από τον πνευματικό του πατέρα και την αδελφότητα, να μή χάσει το φόβο του Θεού και περιφρονήσει τις εντολές του, να μην πέσει στη παγίδα ότι αρκετά αγωνίσθηκε κατά του διαβόλου μέχρι τώρα και ραθυμήσει. Εάν έχει πίστη, αγάπη, υπακοή και ταπείνωση στο Γέροντα του οι αόρατες δυνάμεις του εχθρού δεν θα έχουν καμιά εξουσία πάνω του.

Η κατήχηση παραθέτει συγκεκριμμένες κακίες, αποτέλεσμα της φιλαυτίας, που πρέπει να αποφεύγει ο μοναχός και που αν δεν προσέξει θα χάσει τη χάρη του Θεού και θα γίνει αιχμάλωτος του εχθρού. «Εκκλίνει από του κακού». Ταυτόχρονα «ποιεί το αγαθόν», προσπαθεί δηλαδή να αποκτήσει τις αρετές των αγίων. Αναφέρονται αυτές και ιδιαίτερα η καθαρή εξομολόγηση όλων των «κρυπτών της καρδίας».

Η κατήχηση τελειώνει με την επαναβεβαίωση από το μοναχό ότι με τη δύναμη του Θεού και τη χάρη του Χριστού θα ζήσει τηρώντας όλες τις υποσχέσεις που έδωσε.

Μετά την κατήχηση ακολουθούν τρεις ευχές προς το Θεόν. Η πρώτη παρουσιάζει το κύριο χαρακτηριστικό του Θεού, την αγάπη. Οι εκφράσεις θυμίζουν την παραβολή του Ασώτου. Είναι πανοικτίρμων, πολυέλεος και ανοίγει τη μεγάλη αγκαλιά της ανεξιχνίαστης αγαθότητας του σε όποιον τον πλησιάζει με θερμή αγάπη και πόθο. Αυτός θα γίνει βοηθός και υπερασπιστής, χορηγός δυνάμεως, συναγωνιστής, φύλακας μέρα και νύχτα, γλυκύτητα, ευφροσύνη και παρηγοριά με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και στο τέλος θα αξιώσει το μοναχό να κληρονομήσει τη Βασιλεία των Ουρανών για να βρίσκεται μαζί με τους αγίους και οσίους Πατέρες και τους μοναχούς της συνοδίας τους.

Η δεύτερη και τρίτη ευχή είναι ικεσίες προς τον Θεό να ενδυναμώσει και να ευλογήσει τον μοναχόν παρέχοντας σ’ αυτόν την πανοπλίαν του Αγίου Πνεύματος για να πολεμήσει τους άσαρκους και αόρατους εχθρούς. Πρέπει ο μοναχός να ενδυθεί τον νέον άνθρωπον, αφού αποβάλει τον παλαιόν. Αυτή η αλλοίωση θα γίνει μόνο με τη βοήθεια του Θεού. Οι ευχές δείχνουν το στόχο που επιδιώκει ο μοναχός. Την ασθένεια του θα θεραπεύει η θεία Χάρις, η οποία θα αναπληρώνει και τα ελλείποντα. Ο Απ. Παύλος θα αναφερθεί, στο αποστολικό ανάγνωσμα, στην ένδυση της πανοπλίας του Θεού για την αντιμετώπιση των μεθοδειών του διαβόλου.

Περισσότερα μπορείς να διαβάσεις εδώ

Το παν στον άνθρωπο είναι η θέληση

Η θέληση είναι το σπουδαιότερο στοιχείο της ελευθερίας του ανθρώπου.

Το παν στον άνθρωπο είναι η θέληση. Η θέληση είναι το σπουδαιότερο στοιχείο της ελευθερίας του ανθρώπου. Δεν μπορεί φυσικά μόνη της να επιτύχει. Εκλέγει όμως και αποφασίζει.

Αυτή προκαλεί τη θεία επέμβαση, την οποία ο Θεός δεν πραγματοποιεί εάν δεν προηγηθεί η ελεύθερη εκλογή της προσωπικότητας. Διατήρησε ο δημιουργός την κυριότητα και ελευθερία του ανθρώπου και μετά την αποκοπή και την πτώση του απ αυτόν.

Οσοι θέλουν να επιστρέψουν στους κόλπους της θείας παναγάπης, την οποία μας χάρισε με την παρουσία του ο Χριστός, πρέπει να αποδείξουν έμπρακτα ποιά είναι η θέλησή τους. Με την υπακοή και υποταγή στο θείο θέλημα, επεμβαίνει η θεία Χάρη, την οποία επικαλούμαστε, και τότε «τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί».

Οποιοσδήποτε άνθρωπος θέλει πραγματικά να σωθεί, δεν τον εμποδίζει ούτε ο καιρός, ούτε ο τόπος, ούτε το επάγγελμα. Φτάνει να αφήσει το δικό του θέλημα στην υπακοή τον θείου θελήματος. Πρέπει όμως να γνωρίζουν, όσοι θέλουν να ακολουθήσουν την πορεία της μετάνοιας, ότι στην αρχή θα κοπιάσουν αρκετά. Όχι τόσο εναντίον των πονηρών πνευμάτων, που είναι πάντοτε αντίθετα και εχθρικά. Ούτε και κατά της αιχμαλωσίας των παθών που επικράτησαν, αλλά ιδιαίτερα θα αγωνιστούν εναντίον της πονηρής και κακής συνήθειας, που γίνεται τυραννική, ιδίως στους αυταρχικούς τύπους και υποτελείς της εγωιστικής έπαρσης, που στους καιρούς μας περισσεύει.

Γέροντος Ιωσήφ του Βατοπαιδινού

Someone..

"Sometimes I think we all feel guilty for being happy, and as soon as we catch ourselves acting like everything is okay, someone remembers it's not."-

-- Sarah Ockler, Twenty Boy Summer

" Μερικές φορές νομίζω ότι όλοι αισθανόμαστε ένοχοι που είμαστε ευτυχισμένοι, και όσο πιο σύντομα πιάσουμε τους εαυτούς μας να συμπεριφέρονται σαν να είναι όλα καλά, κάποιος θυμάται ότι δεν είναι."

Αυτοί που τα κρατάνε όλα μέσα τους.....

Δεν τους αναγνωρίζεις εύκολα. Σχεδόν σε ξεγελάνε. Σε ξεγελάει το εκρηκτικό του χαρακτήρα τους, το κέφι που μονίμως τους συνοδεύει και το βροντερό τους γέλιο που κάνει τα κεφάλια να γυρνάνε προς τη μεριά τους, σ' όποιο μέρος κι αν βρίσκονται.

Είναι αυτοί που για τους εαυτούς τους είναι απαισιόδοξοι, αλλά κοινωνικοί κι εξωστρεφείς για όλους τους άλλους. Τη χαρά τους θα σ' αφήσουν να τη δεις, τη λύπη τους ποτέ. Δεν περιμένουν γενέθλια, Χριστούγεννα και καρναβάλια για να γιορτάσουν, ούτε να συμβεί κάτι συνταρακτικά όμορφο στη ζωή τους για να χαρούν.

Γιορτάζουν χωρίς λόγο κι αφορμή κάθε μέρα κι αισθάνονται τυχεροί κι ευγνώμονες, μέσα στην κάθε ατυχία τους, γιατί αναγνωρίζουν ότι οι στιγμές που βρίσκονται με τους φίλους τους και τους δικούς τους ανθρώπους είναι σύντομες και περνάνε. Προσπαθούν λοιπόν να φτιάχνουν οι ίδιοι τις καλές στιγμές και να μην αφήνουν τις συννεφιασμένες μέρες να τις επισκιάζουν.

Δε θα τους δεις ποτέ να μιζεριάζουν και να 'ναι κακόκεφοι κι αμίλητοι στην παρέα. Τις δύσκολες ώρες προτιμούν να τις περνάνε μόνοι τους. Νιώθουν ότι δε χρωστάνε οι άλλοι σε τίποτα ν' ανέχονται τη μαυρίλα και την αδιαθεσία τους, ούτε και θέλουν να γίνονται φορτικοί με τ' άλυτα, ενίοτε, θέματά τους.

Δεν το κάνουν, επειδή νιώθουν την υγιή υπερηφάνεια να μην επιζητούν τον οίκτο κανενός και να μη δημιουργούν ενοχές σ' όποιον, ενδεχομένως, τους έχει φταίξει. Αποφεύγουν την παγίδα να λυπηθούν οι ίδιοι τον εαυτό τους, πόσο μάλλον να προκαλέσουν στους άλλους τέτοια αισθήματα.

Επειδή λοιπόν γνωρίζουν πόσο τρωτοί κι εύθραυστοι είναι, τις μέρες εκείνες που ο πόνος τους χτυπάει την πόρτα, αποσύρονται, κλείνονται στον εαυτό τους, ακυρώνουν ραντεβού, εξαφανίζονται απ' όλους κι απ' όλα και ξεκινάνε να πολεμούν τον εαυτό τους. Αναγνωρίζουν πως η αυτοκαταστροφική τους διάθεση απέχει μόλις ένα συνθετικό απ' το να γίνει καταστροφική για τους άλλους, κι αυτό δεν το θέλουν. Διότι ακόμα και μέσα στον πόνο τους δε θα σκεφτούν τον εαυτό τους, αλλά τους άλλους και πώς θ' αποφύγουν να τους φέρουν σε δυσάρεστη θέση.

Όχι μόνο αποφεύγουν να κάνουν τους άλλους να νιώσουν άσχημα εξαιτίας τους, αλλά φροντίζουν, παραμερίζοντας σ' εκείνες τις φάσεις τα δικά τους, να γίνουν ευχάριστη συντροφιά, γιατί κατανοούν ότι μπορεί κάποιος απ' αυτούς να βρίσκεται στην ίδια θέση με τη δική τους. Ένα χαμόγελο, μια καλή κουβέντα, ένα αστείο κι η καλή διάθεση μπορεί να παίξουν καταλυτικό ρόλο στην ψυχολογία όλων. Κανείς δεν ξέρει πόση ανάγκη μπορεί να 'χει κάποιος για κάτι απ' αυτά κι αυτό είναι κάτι, που το γνωρίζουν πιο καλά απ' όλους οι λυπημένοι άνθρωποι, γι' αυτό με κάθε αφορμή και συνάντηση χαρίζουν το γέλιο τους απλόχερα.

Τα προσωπικά τους δε, τα κρατάνε όλα μέσα τους, γιατί προτιμούν να καταστρέψουν τον εαυτό τους παρά οποιονδήποτε άλλον. Γνωρίζουν καλά πως όταν τους πάρει η κάτω βόλτα γίνονται οι πιο δύστροποι, νευρωτικοί και καταθλιπτικοί τύποι. Σ' εκείνες τις φάσεις δεν τους χωράνε ούτε τα ίδια τους τα ρούχα, πόσο μάλλον οι άλλοι, γι' αυτό απομονώνονται συνειδητά μέχρι να περάσει η εκάστοτε μπόρα. Οι άλλοι δεν έχουν κανένα λόγο και καμιά συμμετοχή στις δύσκολες στιγμές τους. Οι άλλοι είναι παρόντες μόνο στα ευχάριστα, γιατί έτσι θέλουν να τους φαντάζονται, χαρούμενους κι όχι στα κάτω τους.

Είναι οι άνθρωποι που θα τους δεις στο τσακίρ κέφι, που θα τους θαυμάσεις για τη θετική ενέργεια και το μπρίο τους, όμως δε θα μάθεις ποτέ πως δέκα λεπτά πριν κλείσουν την πόρτα πίσω τους και σε συναντήσουν, σκούπιζαν τα δάκρυά τους. Ούτε πως μουσκεύουν κάθε βράδυ το μαξιλάρι τους και βολτάρουν μόνοι τους με τ' αυτοκίνητο, πατώντας λίγο παραπάνω το γκάζι. Προτιμούν μια αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, παρά να βλάψουν κάποιον με τα νεύρα τους. Επιλέγουν να θάψουν σιωπηλά τον πόνο τους, παρά να σε παρασύρουν στη θλίψη τους.

Κι απ' την άλλη, είναι οι ίδιοι για τους οποίους θ' ακούσεις τα χίλια μύρια για τη ζωή τους και θα απορήσεις πού βρίσκουν τη δύναμη να 'ναι με το χαμόγελο στα χείλη. Ίσως να παραξενευτείς τόσο που να σου φανεί όλο αυτό ψεύτικο ή υπερβολικό απ' τη μεριά τους.

Όμως εκείνοι ξέρουν καλά να κρύβονται, γιατί μπορούν και ξεχωρίζουν τις περιστάσεις. Κι η μόνη περίσταση που επιτρέπουν να φανούν οι αδυναμίες τους είναι όταν βρίσκονται με τον εαυτό τους ή με τους πολύ δικούς τους ανθρώπους. Αλλά ακόμα κι οι πιο κοντινοί τους θα ξέρουν επιλεκτικά και σε πιο λάιτ μορφή τα όσα τους κάνουν κι υποφέρουν.

Τα πιο ευαίσθητα άτομα σπάνια θα ξεσπάσουν και θ' αφεθούν, γιατί γνωρίζουν πόσο καταστροφικό θα 'ταν ένα τέτοιο ξέσπασμα σ' οποιονδήποτε πέραν απ' τον εαυτό τους. Είναι σαν να 'χει οπλίσει ένα χέρι μια ωρολογιακή βόμβα κι είναι έτοιμη να σκάσει. Απ' το να σκάσει και να διαλύσει τα πάντα, επιλέγουν τις λιγότερες δυνατόν απώλειες.

Επιλέγουν να σκάσει στους ίδιους, να περάσουν απ' όλα τα στάδια της διάλυσης μέχρι να μπορέσουν ν' ανασυνταχτούν. Η επανεκκίνηση γι' αυτούς είναι μια διαδικασία πολύ προσωπική, που έπεται της καταστροφής, αλλά απ' την άλλη προηγείται της δράσης και της δημιουργίας.

Επιμέλεια Κειμένου Νικολέτας Παπουτσή: Ιωάννα Κακούρη

Πηγή: εδώ

Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας

Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (International Women's Day) γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου, σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Η πρώτη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε το 1909 με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ και υιοθετήθηκε δύο χρόνια αργότερα από τη Σοσιαλιστική Διεθνή.

Μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία, η φεμινίστρια Αλεξάνδρα Κολοντάι έπεισε τον Λένιν να καθιερώσει την 8η Μαρτίου ως επίσημη αργία. Γρήγορα, όμως, η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας έχασε το πολιτικό της υπόβαθρο και εορτάζεται ως έκφραση συμπαθείας των ανδρών προς τις γυναίκες, με προσφορά λουλουδιών και δώρων.

Η άνοδος του φεμινιστικού κινήματος στη Δύση τη δεκαετία του '60 αναζωογόνησε τη Διεθνή Ημέρα της Γυναίκας, που από το 1975 διεξάγεται υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, με αιχμή του δόρατος την ανάδειξη των γυναικείων προβλημάτων και δικαιωμάτων.

ΠΗΓΗ: εδώ

*αν έχεις χρόνο δες κι αυτό

Να θυμάσαι:

"Όλα εξαρτώνται από την οπτική που τα βλέπεις!

Κι όλα έχουν την σημασία που τους δίνεις!"

Καλό ξημέρωμα :)

Κυριακή των Απόκρεω

Η τρίτη Κυριακή του Τριωδίου είναι αφιερωμένη στο πιο φοβερό γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, στη μέλλουσα Κρίση. Η ενθύμηση της φοβερής μελλούσης Κρίσεως στην αρχή του Τριωδίου είναι απαραίτητη, διότι απώτερος σκοπός του όλου πνευματικού αγώνα μας είναι να βρεθούμε εκ δεξιών του Δεσπότη Χριστού, κατά τη μεγάλη Kρίση. Αυτό είναι αποτυπωμένο κάλλιστα στην υπέροχη υμνωδία της ημέρας. Οι άγιοι υμνογράφοι συνέθεσαν διδακτικότατα τροπάρια, τα οποία προτρέπουν τους πιστούς να συναισθανθούν την επερχόμενη βεβαία και φοβερή Κρίση. Σε ένα από αυτά ψάλλουμε: «Την φοβεράν της κτίσεως, και αρρήτου σου δόξης, ημέραν ενθυμούμενος, φρίττω, Κύριε, όλως και τρέμων φόβω κραυγάζω΄ Επί γης όταν έλθης, κρίναι, Χριστέ, τα σύμπαντα, ο Θεός μετά δόξης, τότε οικτρόν, από πάσης ρύσαί με τιμωρίας, εκ δεξιών σου, Δέσποτα, αξιώσας με στήναι».

Κοντάκιον

Ἦχος α’.

Ὅταν ἔλθης ὁ Θεός, ἐπὶ γῆς μετὰ δόξης, καὶ τρέμωσι τὰ σύμπαντα· ποταμὸς δὲ τοῦ πυρὸς πρὸ τοῦ Βήματος ἕλκῃ, καὶ βίβλοι ἀνοίγωνται, καὶ τὰ κρυπτὰ δημοσιεύωνται· τότε ῥῦσαί με, ἐκ τοῦ πυρὸς τοῦ ἀσβέστου, καὶ ἀξίωσον, ἐκ δεξιῶν σου με στῆναι, Κριτὰ δικαιότατε.

Να μην τα παρατάς....!

"Να ακολουθείς το δρόμο της ψυχής σου!
Όσοι ξεκινούν φτάνουν κάπου, μόνο οι ναυαγοί περιμένουν!"

Καλό σουκού :)

Θα το ανακαλύψεις μόνη σου....

"Nobody can teach me who I am. You can describe parts of me, 

but who I am - and what I need - is something I have to find out myself."

_ Chinua Achebe

"Κανείς δεν μπορεί να μου διδάξει ποια είμαι. Μπορεί να περιγράψει κομμάτια μου,

αλλά ποια είμαι - και τι χρειάζομαι - είναι κάτι που πρέπει να το ανακαλύψω μόνη μου"

too many...

Υποσχέσου στον εαυτό σου...

- Να βλέπεις το κάθε τι από την ευχάριστη πλευρά του και να επιδιώκεις την πραγματοποίηση των στόχων σου.

- Να ενθουσιάζεσαι για την επιτυχία των άλλων, όσο ακριβώς ενθουσιάζεσαι για τη δική σου.

- Να μην επηρεάζεσαι από τα λάθη του παρελθόντος και να επιμένεις στις μεγαλύτερες επιτεύξεις του μέλλοντος.

- Να έχεις χαρούμενη όψη πάντοτε και να χαρίζεις ένα χαμόγελο σε όσους συναντάς.

- Να αφιερώνεις τόσο πολύ χρόνο για την καλυτέρευση του εαυτού σου, ώστε να μη σου μένει καθόλου χρόνος για να επικρίνεις τους άλλους.

- Να μην σε ανησυχούν τα μικροπράγματα. Να είσαι ανώτερος στο θυμό σου, πολύ δυνατός στο φόβο και πολύ ευτυχής, ώστε να μην επιτρέπεις στις δυσκολίες να σταθούν εμπόδιο στη πορεία σου.

Τα τελευταία 20κάτι χρόνια!

Όλα ξεκίνησαν πριν από 26 χρόνια περίπου, ένα τέταρτο μετά τις 12....
Τότε όλα ήταν πολύ όμορφα....και χωρίς να το καταλάβω οι μέρες περνούσαν, τα χρόνια έφευγαν....
Άρχισε το σχολείο με φίλους που ακόμη έχω δίπλα μου.......
Στην συνέχεια στην ζωή μου μπήκε η κατασκήνωση με γερές φιλίες που κρατούν καλά!!
Δεν άργησε να φανεί και το Πανεπιστήμιο, κι άλλοι άνθρωποι προστέθηκαν στην ζωή μου...τελειώνοντας βέβαια έχασα κάποιους από αυτούς, αλλά κι αυτό μες το παιχνίδι είναι....
Κάπου εκεί άρχισα και το blogging....δειλά -δειλά στην αρχή μα με στέρεα θεμέλια δημιούργησα κι άλλες φιλίες...
Μετά αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα στη ζωή μου, κι εκεί ήταν που γνώρισα ανθρώπους που δεν είχαν καμιά σχέση μ'εμένα κι όμως είναι απ'τους πιο αγαπημένους μου....κάπως έτσι έμαθα να θαυμάζω το διαφορετικό!
Ύστερα από καιρό άρχισα το ιεκ, κι άλλοι άνθρωποι προστέθηκαν στον κύκλο της ζωής μου....
Και το ταξίδι αυτό συνεχίζετε....

Είναι ωραίο τελικά να γνωρίζεις καινούριους ανθρώπους......και να τους βάζεις στην ζωή σου!!!
Ο χρόνος περνά και χάνεται κι εγώ δεν κατάλαβα πότε πέρασε κι αυτός ο χρόνος....ευτυχώς  έχω να θυμάμαι πολλές ωραίες στιγμές με αγαπημένους μου ανθρώπους!!!
Σας ευχαριστώ όλους για όσα μου έχετε χαρίσει :)))

Καλό μήνα!