Αυτοί που τα κρατάνε όλα μέσα τους.....

Δεν τους αναγνωρίζεις εύκολα. Σχεδόν σε ξεγελάνε. Σε ξεγελάει το εκρηκτικό του χαρακτήρα τους, το κέφι που μονίμως τους συνοδεύει και το βροντερό τους γέλιο που κάνει τα κεφάλια να γυρνάνε προς τη μεριά τους, σ' όποιο μέρος κι αν βρίσκονται.

Είναι αυτοί που για τους εαυτούς τους είναι απαισιόδοξοι, αλλά κοινωνικοί κι εξωστρεφείς για όλους τους άλλους. Τη χαρά τους θα σ' αφήσουν να τη δεις, τη λύπη τους ποτέ. Δεν περιμένουν γενέθλια, Χριστούγεννα και καρναβάλια για να γιορτάσουν, ούτε να συμβεί κάτι συνταρακτικά όμορφο στη ζωή τους για να χαρούν.

Γιορτάζουν χωρίς λόγο κι αφορμή κάθε μέρα κι αισθάνονται τυχεροί κι ευγνώμονες, μέσα στην κάθε ατυχία τους, γιατί αναγνωρίζουν ότι οι στιγμές που βρίσκονται με τους φίλους τους και τους δικούς τους ανθρώπους είναι σύντομες και περνάνε. Προσπαθούν λοιπόν να φτιάχνουν οι ίδιοι τις καλές στιγμές και να μην αφήνουν τις συννεφιασμένες μέρες να τις επισκιάζουν.

Δε θα τους δεις ποτέ να μιζεριάζουν και να 'ναι κακόκεφοι κι αμίλητοι στην παρέα. Τις δύσκολες ώρες προτιμούν να τις περνάνε μόνοι τους. Νιώθουν ότι δε χρωστάνε οι άλλοι σε τίποτα ν' ανέχονται τη μαυρίλα και την αδιαθεσία τους, ούτε και θέλουν να γίνονται φορτικοί με τ' άλυτα, ενίοτε, θέματά τους.

Δεν το κάνουν, επειδή νιώθουν την υγιή υπερηφάνεια να μην επιζητούν τον οίκτο κανενός και να μη δημιουργούν ενοχές σ' όποιον, ενδεχομένως, τους έχει φταίξει. Αποφεύγουν την παγίδα να λυπηθούν οι ίδιοι τον εαυτό τους, πόσο μάλλον να προκαλέσουν στους άλλους τέτοια αισθήματα.

Επειδή λοιπόν γνωρίζουν πόσο τρωτοί κι εύθραυστοι είναι, τις μέρες εκείνες που ο πόνος τους χτυπάει την πόρτα, αποσύρονται, κλείνονται στον εαυτό τους, ακυρώνουν ραντεβού, εξαφανίζονται απ' όλους κι απ' όλα και ξεκινάνε να πολεμούν τον εαυτό τους. Αναγνωρίζουν πως η αυτοκαταστροφική τους διάθεση απέχει μόλις ένα συνθετικό απ' το να γίνει καταστροφική για τους άλλους, κι αυτό δεν το θέλουν. Διότι ακόμα και μέσα στον πόνο τους δε θα σκεφτούν τον εαυτό τους, αλλά τους άλλους και πώς θ' αποφύγουν να τους φέρουν σε δυσάρεστη θέση.

Όχι μόνο αποφεύγουν να κάνουν τους άλλους να νιώσουν άσχημα εξαιτίας τους, αλλά φροντίζουν, παραμερίζοντας σ' εκείνες τις φάσεις τα δικά τους, να γίνουν ευχάριστη συντροφιά, γιατί κατανοούν ότι μπορεί κάποιος απ' αυτούς να βρίσκεται στην ίδια θέση με τη δική τους. Ένα χαμόγελο, μια καλή κουβέντα, ένα αστείο κι η καλή διάθεση μπορεί να παίξουν καταλυτικό ρόλο στην ψυχολογία όλων. Κανείς δεν ξέρει πόση ανάγκη μπορεί να 'χει κάποιος για κάτι απ' αυτά κι αυτό είναι κάτι, που το γνωρίζουν πιο καλά απ' όλους οι λυπημένοι άνθρωποι, γι' αυτό με κάθε αφορμή και συνάντηση χαρίζουν το γέλιο τους απλόχερα.

Τα προσωπικά τους δε, τα κρατάνε όλα μέσα τους, γιατί προτιμούν να καταστρέψουν τον εαυτό τους παρά οποιονδήποτε άλλον. Γνωρίζουν καλά πως όταν τους πάρει η κάτω βόλτα γίνονται οι πιο δύστροποι, νευρωτικοί και καταθλιπτικοί τύποι. Σ' εκείνες τις φάσεις δεν τους χωράνε ούτε τα ίδια τους τα ρούχα, πόσο μάλλον οι άλλοι, γι' αυτό απομονώνονται συνειδητά μέχρι να περάσει η εκάστοτε μπόρα. Οι άλλοι δεν έχουν κανένα λόγο και καμιά συμμετοχή στις δύσκολες στιγμές τους. Οι άλλοι είναι παρόντες μόνο στα ευχάριστα, γιατί έτσι θέλουν να τους φαντάζονται, χαρούμενους κι όχι στα κάτω τους.

Είναι οι άνθρωποι που θα τους δεις στο τσακίρ κέφι, που θα τους θαυμάσεις για τη θετική ενέργεια και το μπρίο τους, όμως δε θα μάθεις ποτέ πως δέκα λεπτά πριν κλείσουν την πόρτα πίσω τους και σε συναντήσουν, σκούπιζαν τα δάκρυά τους. Ούτε πως μουσκεύουν κάθε βράδυ το μαξιλάρι τους και βολτάρουν μόνοι τους με τ' αυτοκίνητο, πατώντας λίγο παραπάνω το γκάζι. Προτιμούν μια αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, παρά να βλάψουν κάποιον με τα νεύρα τους. Επιλέγουν να θάψουν σιωπηλά τον πόνο τους, παρά να σε παρασύρουν στη θλίψη τους.

Κι απ' την άλλη, είναι οι ίδιοι για τους οποίους θ' ακούσεις τα χίλια μύρια για τη ζωή τους και θα απορήσεις πού βρίσκουν τη δύναμη να 'ναι με το χαμόγελο στα χείλη. Ίσως να παραξενευτείς τόσο που να σου φανεί όλο αυτό ψεύτικο ή υπερβολικό απ' τη μεριά τους.

Όμως εκείνοι ξέρουν καλά να κρύβονται, γιατί μπορούν και ξεχωρίζουν τις περιστάσεις. Κι η μόνη περίσταση που επιτρέπουν να φανούν οι αδυναμίες τους είναι όταν βρίσκονται με τον εαυτό τους ή με τους πολύ δικούς τους ανθρώπους. Αλλά ακόμα κι οι πιο κοντινοί τους θα ξέρουν επιλεκτικά και σε πιο λάιτ μορφή τα όσα τους κάνουν κι υποφέρουν.

Τα πιο ευαίσθητα άτομα σπάνια θα ξεσπάσουν και θ' αφεθούν, γιατί γνωρίζουν πόσο καταστροφικό θα 'ταν ένα τέτοιο ξέσπασμα σ' οποιονδήποτε πέραν απ' τον εαυτό τους. Είναι σαν να 'χει οπλίσει ένα χέρι μια ωρολογιακή βόμβα κι είναι έτοιμη να σκάσει. Απ' το να σκάσει και να διαλύσει τα πάντα, επιλέγουν τις λιγότερες δυνατόν απώλειες.

Επιλέγουν να σκάσει στους ίδιους, να περάσουν απ' όλα τα στάδια της διάλυσης μέχρι να μπορέσουν ν' ανασυνταχτούν. Η επανεκκίνηση γι' αυτούς είναι μια διαδικασία πολύ προσωπική, που έπεται της καταστροφής, αλλά απ' την άλλη προηγείται της δράσης και της δημιουργίας.

Επιμέλεια Κειμένου Νικολέτας Παπουτσή: Ιωάννα Κακούρη

Πηγή: εδώ