Τετάρτη 9 Μαρτίου 2016

Αυτοί που τα κρατάνε όλα μέσα τους.....

Δεν τους αναγνωρίζεις εύκολα. Σχεδόν σε ξεγελάνε. Σε ξεγελάει το εκρηκτικό του χαρακτήρα τους, το κέφι που μονίμως τους συνοδεύει και το βροντερό τους γέλιο που κάνει τα κεφάλια να γυρνάνε προς τη μεριά τους, σ' όποιο μέρος κι αν βρίσκονται.

Είναι αυτοί που για τους εαυτούς τους είναι απαισιόδοξοι, αλλά κοινωνικοί κι εξωστρεφείς για όλους τους άλλους. Τη χαρά τους θα σ' αφήσουν να τη δεις, τη λύπη τους ποτέ. Δεν περιμένουν γενέθλια, Χριστούγεννα και καρναβάλια για να γιορτάσουν, ούτε να συμβεί κάτι συνταρακτικά όμορφο στη ζωή τους για να χαρούν.

Γιορτάζουν χωρίς λόγο κι αφορμή κάθε μέρα κι αισθάνονται τυχεροί κι ευγνώμονες, μέσα στην κάθε ατυχία τους, γιατί αναγνωρίζουν ότι οι στιγμές που βρίσκονται με τους φίλους τους και τους δικούς τους ανθρώπους είναι σύντομες και περνάνε. Προσπαθούν λοιπόν να φτιάχνουν οι ίδιοι τις καλές στιγμές και να μην αφήνουν τις συννεφιασμένες μέρες να τις επισκιάζουν.

Δε θα τους δεις ποτέ να μιζεριάζουν και να 'ναι κακόκεφοι κι αμίλητοι στην παρέα. Τις δύσκολες ώρες προτιμούν να τις περνάνε μόνοι τους. Νιώθουν ότι δε χρωστάνε οι άλλοι σε τίποτα ν' ανέχονται τη μαυρίλα και την αδιαθεσία τους, ούτε και θέλουν να γίνονται φορτικοί με τ' άλυτα, ενίοτε, θέματά τους.

Δεν το κάνουν, επειδή νιώθουν την υγιή υπερηφάνεια να μην επιζητούν τον οίκτο κανενός και να μη δημιουργούν ενοχές σ' όποιον, ενδεχομένως, τους έχει φταίξει. Αποφεύγουν την παγίδα να λυπηθούν οι ίδιοι τον εαυτό τους, πόσο μάλλον να προκαλέσουν στους άλλους τέτοια αισθήματα.

Επειδή λοιπόν γνωρίζουν πόσο τρωτοί κι εύθραυστοι είναι, τις μέρες εκείνες που ο πόνος τους χτυπάει την πόρτα, αποσύρονται, κλείνονται στον εαυτό τους, ακυρώνουν ραντεβού, εξαφανίζονται απ' όλους κι απ' όλα και ξεκινάνε να πολεμούν τον εαυτό τους. Αναγνωρίζουν πως η αυτοκαταστροφική τους διάθεση απέχει μόλις ένα συνθετικό απ' το να γίνει καταστροφική για τους άλλους, κι αυτό δεν το θέλουν. Διότι ακόμα και μέσα στον πόνο τους δε θα σκεφτούν τον εαυτό τους, αλλά τους άλλους και πώς θ' αποφύγουν να τους φέρουν σε δυσάρεστη θέση.

Όχι μόνο αποφεύγουν να κάνουν τους άλλους να νιώσουν άσχημα εξαιτίας τους, αλλά φροντίζουν, παραμερίζοντας σ' εκείνες τις φάσεις τα δικά τους, να γίνουν ευχάριστη συντροφιά, γιατί κατανοούν ότι μπορεί κάποιος απ' αυτούς να βρίσκεται στην ίδια θέση με τη δική τους. Ένα χαμόγελο, μια καλή κουβέντα, ένα αστείο κι η καλή διάθεση μπορεί να παίξουν καταλυτικό ρόλο στην ψυχολογία όλων. Κανείς δεν ξέρει πόση ανάγκη μπορεί να 'χει κάποιος για κάτι απ' αυτά κι αυτό είναι κάτι, που το γνωρίζουν πιο καλά απ' όλους οι λυπημένοι άνθρωποι, γι' αυτό με κάθε αφορμή και συνάντηση χαρίζουν το γέλιο τους απλόχερα.

Τα προσωπικά τους δε, τα κρατάνε όλα μέσα τους, γιατί προτιμούν να καταστρέψουν τον εαυτό τους παρά οποιονδήποτε άλλον. Γνωρίζουν καλά πως όταν τους πάρει η κάτω βόλτα γίνονται οι πιο δύστροποι, νευρωτικοί και καταθλιπτικοί τύποι. Σ' εκείνες τις φάσεις δεν τους χωράνε ούτε τα ίδια τους τα ρούχα, πόσο μάλλον οι άλλοι, γι' αυτό απομονώνονται συνειδητά μέχρι να περάσει η εκάστοτε μπόρα. Οι άλλοι δεν έχουν κανένα λόγο και καμιά συμμετοχή στις δύσκολες στιγμές τους. Οι άλλοι είναι παρόντες μόνο στα ευχάριστα, γιατί έτσι θέλουν να τους φαντάζονται, χαρούμενους κι όχι στα κάτω τους.

Είναι οι άνθρωποι που θα τους δεις στο τσακίρ κέφι, που θα τους θαυμάσεις για τη θετική ενέργεια και το μπρίο τους, όμως δε θα μάθεις ποτέ πως δέκα λεπτά πριν κλείσουν την πόρτα πίσω τους και σε συναντήσουν, σκούπιζαν τα δάκρυά τους. Ούτε πως μουσκεύουν κάθε βράδυ το μαξιλάρι τους και βολτάρουν μόνοι τους με τ' αυτοκίνητο, πατώντας λίγο παραπάνω το γκάζι. Προτιμούν μια αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, παρά να βλάψουν κάποιον με τα νεύρα τους. Επιλέγουν να θάψουν σιωπηλά τον πόνο τους, παρά να σε παρασύρουν στη θλίψη τους.

Κι απ' την άλλη, είναι οι ίδιοι για τους οποίους θ' ακούσεις τα χίλια μύρια για τη ζωή τους και θα απορήσεις πού βρίσκουν τη δύναμη να 'ναι με το χαμόγελο στα χείλη. Ίσως να παραξενευτείς τόσο που να σου φανεί όλο αυτό ψεύτικο ή υπερβολικό απ' τη μεριά τους.

Όμως εκείνοι ξέρουν καλά να κρύβονται, γιατί μπορούν και ξεχωρίζουν τις περιστάσεις. Κι η μόνη περίσταση που επιτρέπουν να φανούν οι αδυναμίες τους είναι όταν βρίσκονται με τον εαυτό τους ή με τους πολύ δικούς τους ανθρώπους. Αλλά ακόμα κι οι πιο κοντινοί τους θα ξέρουν επιλεκτικά και σε πιο λάιτ μορφή τα όσα τους κάνουν κι υποφέρουν.

Τα πιο ευαίσθητα άτομα σπάνια θα ξεσπάσουν και θ' αφεθούν, γιατί γνωρίζουν πόσο καταστροφικό θα 'ταν ένα τέτοιο ξέσπασμα σ' οποιονδήποτε πέραν απ' τον εαυτό τους. Είναι σαν να 'χει οπλίσει ένα χέρι μια ωρολογιακή βόμβα κι είναι έτοιμη να σκάσει. Απ' το να σκάσει και να διαλύσει τα πάντα, επιλέγουν τις λιγότερες δυνατόν απώλειες.

Επιλέγουν να σκάσει στους ίδιους, να περάσουν απ' όλα τα στάδια της διάλυσης μέχρι να μπορέσουν ν' ανασυνταχτούν. Η επανεκκίνηση γι' αυτούς είναι μια διαδικασία πολύ προσωπική, που έπεται της καταστροφής, αλλά απ' την άλλη προηγείται της δράσης και της δημιουργίας.

Επιμέλεια Κειμένου Νικολέτας Παπουτσή: Ιωάννα Κακούρη
Πηγή: εδώ

19 σχόλια:

  1. Βλέπω τον εαυτό μου, μέσα σε αυτές τις γραμμές!
    Τον αναγνωρίζω ξεκάθαρα θα έλεγα!
    Οπότε, ας μη γράψω κάτι άλλο πέραν του ότι ταυτίζομαι!
    ;-)
    Να έχεις μια όμορφη ημέρα, κορίτσι μου!
    ΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά-πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εγώ πάλι δεν ταυτίζομαι... Το ομολογώ!
    Και με εμπνέεις Ωραιοζήλη να κάνω και ανάρτηση για αυτό το θέμα.
    Μπορεί να ακούγεται (και να είναι, ενδεχομένως!) μεγάλο προσόν και δείκτης μεγάλης καλοσύνης το να μην εξωτερικεύεις στους άλλους τα δυσάρεστα συναισθήματά σου αλλά προσωπικά δεν το θεωρώ υγιές. Αυτή είναι η γνώμη μου. Αγαπώ τον εαυτό μου όσο και τους δικούς μου ανθρώπους, οπότε δεν καταλαβαίνω γιατί να καταπιέζομαι, να αρρωσταίνω και να τα περνάω όλα μόνη μου! Γι'αυτό δεν είναι οι άνθρωποί μας, για να είμαστε δίπλα τους στις χαρές και τις λύπες τους αλλά κι εκείνοι στις δικές μας; Άσε που πόνος που εξωτερικεύεται, μικραίνει λίγο, έτσι νομίζω εγώ.
    Καλό μεσημέρι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις δίκιο ειδικά στο τελευταίο, πως ο πόνος που εξωτερικεύεται μικραίνει λίγο....έλα όμως που στην πράξη, εμένα τουλάχιστον δεν μου βγαίνει!
      Καλό σου βράδυ Μαρία μου, χαίρομαι που το κείμενο σε ενέπνευσε ;)

      Διαγραφή
  3. Είναι κακό και αποβαίνει μοιραίο για εκείνους.. Άσε που τα ξεσπάσματα τους όταν προκύπτουν, είναι υπερβολικά.. Προσπαθώ να μην ανήκω σε αυτήν την..κατηγορία! Χαχα :) Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ τώρα τελευταία άρχισα να το προσπαθώ...αλλά η συνήθεια τόσων χρόνων δεν βοηθάει..
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  4. Η Εσωστρέφεια, τα χαρακτηριστικά της, η δύναμή της, η αυτοκαταστροφή.
    Πόσο και πόσοι συναντάμε τον εαυτό μας εκεί.
    Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νομίζω πως όλοι...άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο!
      Καλό σου βράδυ :)

      Διαγραφή
  5. Τι υπέροχο κείμενο Ωραιοζήλη μου!!
    Καλό είναι νά μην κρατάμε τίποτα μέσα μας!!
    Μά πόσο δύσκολο είναι!!Καλό βράδυ!!Πολλά φιλάκια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι όντως δύσκολο...σε μένα τουλάχιστον!
      Καλό σου βράδυ Δήμητρα μου :)
      Φιλάκιααα

      Διαγραφή
  6. Νομιζω πως κανενας δε θα μπορουσε να φανταστει πως σε αυτη την κατηγορια των ανθρωπων ανηκω κι εγω αλλα εκει ανηκω.
    ειδα τον εαυτο μου μεσα και τον ειδα καλα, τον κοιταξα πολλες φορες στα ματια.

    καλημερα γλυκια μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νομίζω πως λίγο πολύ όλοι έχουμε κάποια τέτοια στοιχεία!!!
      Καλό σου απόγευμα :)

      Διαγραφή
  7. Υπέροχο...http://amfoterodexios.blogspot.gr/2016/03/blog-post_90.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλώς σε βρίσκω στο σπιτικό σου !
    Εξαιρετικη ανάρτηση. Πολύ αληθινή. Όλοι πολύ ή λίγο αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας σε αυτές τις αράδες ! Καλό σου βράδυ ! Καλό τριήμερο !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ωραιοζήλη μου this is the story of my life, λοιπόν το κείμενο με φωτογραφίζει απόλυτα και τελικά από αυτό την έπαθα την κατάθλιψη καρδούλα μου και όταν λέω κατάθλιψη δεν εννοώ να έχω ακεφιές και να θέλω να πεθάνω ή να μη δω άνθρωπο, εννοώ να πονάει όλο μου το σώμα και να μη μπορώ να ακουμπήσω τα πόδια μου. Να ξεκινάω μια δουλειά και στα μισά να έχω ξεχάσει τι ήθελα να κάνω.

    Λοιπόν έπρεπε να καταλήξω σε ψυχίατρο για να μου διδάξει πως όλα μα όλα πρέπει να τα μοιραζόμαστε. Δεν είμαστε σε αυτή τη ζωή μονάχα για να δίνουμε αλλά και για να ζητάμε και είναι πραγματικά πολύ όμορφο αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το πιστεύω αυτό που λες Χριστίνα μου και το ξέρω...απλά για κάποιον άγνωστο λόγο εγώ συνεχίζω να το κάνω :P
      Καλό σαββατοκύριακο!

      υ.γ. χαίρομαι που σ'ακούω καλύτερα!

      Διαγραφή
    2. ε μέχρι να πάθεις φουιτ! Αν πάθεις μην τρομάξεις διορθώνεται... χαχαχα Ναι είμαι πολύ καλύτερα δόξα τω θεώ με βοήθησε πολύ και η φαρμακευτική αγωγή και η καινούρια οπτική που μου έδωσε η γιατρός μου. Έτσι δυο τρία πραγματάκια σαν μπούσουλες που αγνοούσα παντελώς!

      Διαγραφή

Σχολίασε κι εσύ. . .ότι νομίζεις πως αξίζει!