Κάθαρση νυχτερινή

Έχεις βγει ποτέ αργά να οδηγήσεις μες στην πόλη σου, - με τ' αυτοκίνητό σου, εννοώ - να δεις τα φώτα και το πλήθος που γιορτάζει κάθε βράδυ;Που πίνει, περπατά, μιλά γελώντας φωναχτάκαι τρώει σάντουιτς.Που νιώθει την αγάπη τής καρδιάς ζεστή,να ξεχειλίζει από τα μάτια και τα χείλη,ενώ ταυτόχρονα φοβάται μη τη χάσει.Σαν ένεση νεότητας μου μοιάζει ετούτη η βόλτα.Σαν υπενθύμιση πως η ζωή υπάρχεικαι τα όνειρα ακόμα ζουν.Και πως δεν έπαψαν οι νέοι να ελπίζουν,να σφυρίζουν και να χαίρονται μ' έναν καφέ, αληθινής παρηγοριάς και σχέσης.Εσύ ίσως βιαστικά μου πειςπως ο Θεός απουσιάζει απ' τις παρέες τους.Θα σ' απαντήσω, όμως, πως εγώ Τον είδαανάμεσά τους να κυκλοφορεί,να ευλογεί την ειλικρίνεια του πόθου τους.Να χαίρεται με της καρδιάς τους τους σφυγμούς,να εκπλήσσεται με την αγνότητα της σκέψης τους,και να φιλά τα χείλη και τα μέτωπά τους.Μιλώ για το Θεό.Τον όντως Όντα, που Τον λεν Αγάπη.Όχι για σένα και για μένα,που εύκολα τα ξέρουμε όλακαι κρίνουμε και κατακρίνουμε με τόση ευκολία.Κάπου λέει στο βιβλίο του Θεού,πως ¨εν Αυτώ ζώμεν, και κινούμεθα και εσμέν¨.Αυτό είναι που έζησα απόψε,εν τω μέσω της νυκτός,στην πλατεία Χαλανδρίου.Μια νύχτα δροσερή κι ανάλαφρη,διασχίζοντας πλατείες και δρομάκια,μες στην ασφάλεια του αυτοκινήτου μου.Γυρνώντας από φιλική επίσκεψη που μ' είχαν προσκαλέσει για τραπέζι.Το μόνο που με βάραινε, ήταν που έφαγα πολύ,χωρίς εγκράτεια και μέτρο.Κι έδιωξα το Θεό από κοντά μου εγώ.Ενώ οι νέοι απ' το μπαράκι τους, Τον τράβαγαν κοντά τους. Τον Νυμφίο.Κι ήταν το πέρασμά μου μέσα απ' το Χαλάνδρι,ανάμεσα στους νέους που διασκέδαζανκι έπιναν το ποτό ή τον καφέ τουςκι έτρωγαν ¨βρώμικο¨ με σως, ημέρα μάλιστα Παρασκευής, κάτι σαν κάθαρση...Να δω τώρα, πώς θα με πιάσει ο ύπνος με τόσο που έφαγα..

π.Ανδρέας Κονάνος