Αν μας βοηθήσει ο Θεός να το περάσουμε αυτό, θα μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα και σε άλλα δύσκολα!

Ένα μικρό εξάχρονο κοριτσάκι, με κοκκινωνές κοτσιδούλες είχε βγει για ψώνια.

Εκείνη την ώρα είχε πιάσει δυνατή βροχή. 

Μέσα στο κατάστημα είχαμε μαζευτεί πολλοί περιμένοντας να περάσει η μπόρα. 

Άλλοι περίμεναν υπομονετικά και άλλοι βαστώντας τα μούτρα τους, επειδή η βροχή τους καθυστερούσε από το βιαστικό τους πρόγραμμα.

Ξαφνικά η φωνή της μικρής διέκοψε την αναπόληση

"Έλα μαμά να τρέξουμε στη βροχή!"

"Τι;" ρώτησε εκείνη έκπληκτη.

"Πάμε να τρέξουμε στην βροχή" ξανάπε το κορίτσι...

"Γλυκιά μου θα περιμένουνε λίγο ακόμα μέχρι να κοπάσει" της απάντησε αυτή.

"Θα γίνουμε μούσκεμα" παρατήρησε η μητέρα.

"Όχι!" διαμαρτυρήθηκε το κορίτσι. "Άλλα μου έλεγες το πρωί!"

"Το πρωί; Σου είπα εγώ το πρωί ότι θα τρέχουμε μέσα στη βροχή δίχως να βραχούμε;"

"Μα δεν θυμάσαι καλέ μαμά; Όταν μίλαγες στον μπαμπά για την αρρώστιά του,είπες πως αν μας βοηθήσει ο Θεός να το περάσουμε αυτό, θα μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα και σε άλλα δύσκολα!

Είχαμε μείνει όλοι άφωνοι. Δεν ακουγόταν λέξη. Από κανέναν. Μόνο η βροχή. Δεν έφευγε κανένας. Περιμέναμε την απάντηση της μάνας. Είχε σταματήσει για να σκεφτεί τι θα απαντούσε στην κόρη της. 

"Αγάπη μου..." της είπε η μάνα ,"Έχεις απόλυτο δίκιο. Έλα, πάμε να τρέξουμε στη βροχή. Αν ο Θεός επιτρέψει να βραχούμε, θα είναι επειδή χρειαζόμαστε πλύσιμο".

Και όρμησαν έξω.

Τις παρακολουθούσαμε όλοι καθώς έτρεχαν ανάμεσα στα αυτοκίνητα, μέσα στις λιμνούλες. Βράχηκαν μέχρι το κόκκαλο.

Μερικοί τις ακολούθησαν και γελούσαν σα μικρά παιδιά καθώς κατευθύνονταν στα αυτοκίνητα τους.

Και ναι. Έτρεξα κι εγώ. Και βράχηκα. Χρειαζόμουν πλύσιμο.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!