Μεγάλη Παρασκευή "Εξηγόρασας ημάς εκ της κατάρας του νόμου τω τιμίω σου Αίματι..."

Είναι Μεγάλη Παρασκευή γύρω στις 12 και ο Χριστός υψώνεται μεταξύ ουρανού και γης. Σταυρώνεται εν με΄σω δυο ληστών. Έχει απομείνει μόνος Του. Όλοι Τον εγκατέλειψαν...Είναι ο άλλος σταυρός που σηκώνει, της εγκατάλειψης από τους ίδιους τους μαθητές Του που σαν λαγοί εξαφανίστηκαν φοβούμενοι μη συλληφθούν κι αυτοί. Πάνω στον Σταυρό Τον κοροϊδεύουν και Τον προκαλούν να κατέβει και να κάνει το θαύμα Του για να Τον πιστέψουν. Ο Κύριος δεν μπαίνει στον πειρασμό αυτόν επί του Σταυρού. Δεν ήρθε για να καταστρέψει αλλά για να σώσει. Ταπεινώνεται γυμνός επί του Σταυρού, να Τον φτύνουν και να Τον πετροβολούν οι παραπορεύομνοι από τον δρόμο εκείνο. Οι παριστάμενοι Τον ακούν επτά φορές να ομιλεί. Την μία για να προσευχηθεί για όλους, "πάτερ άφες αυτοί, ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν". Συγχωρεί όλους τους σταυρωτές Του. Μόνο ο ένας ληστής στέκεται κοντά Του, Τον υπερασπίζεται και μετανοεί και εξομολογείται. Ο Κύριος τον κάνει πρώτο κάτοικο του Παραδείσου, "σήμερον μετ' εμού έση εν τω Παραδείσω". Βλέπει την μάνα Του να στέκεται με τον Ιωάννη κάτω από τον Σταυρό και την τακτοποιεί για να μείνει με τον αγαπητό Του μαθητή, "γύρναι ίδε ο υιός σου". Νιώθει εγκατάλειψη και μονολογεί τον μεσιανικό 23ο ψαλμό του Δαυίδ, "Θεέ μου, Θεέ μου ίνα τι με εγκατέλιπες...". Η εξάντληση και η δίψα Του είναι μεγάλες και ζητά νερό, "διψώ". Του δίνουν χολή με ξύδι με το σφουγγάρι που φτάνει στο στόμα Του, που το είχαν εκεί για χρήση αναισθητικού στον πόνο. Ακούστηκε η φωνή Του να λέγει "τετέλεσται" και μετά "εις χείρας σου παρατίθημι το πνεύμα μου". Ήταν 3 το μεσημέρι και ο Κύριος παραδίδει Αυτός μόνος Του το πνεύμα Του, δεν πεθαίνει από φυσική αιτία. Αυτός διαλέγει την ώρα Του, αφού πλέον είχε υπακούσει εώς εσχάτου στον Θεό Πατέρα.

Και η καρδιά μου στεκόταν κάτω από τον Σταυρό του Χριστού. Η μορφή του ληστή που κλέβει τον Παράδεισο με την μετάνοι του με συγκλονίζει. Έχω στήσει και τον δικό μου σταυρό δίπλα από τον Κύριο. Σταύρωνα την εγωκεντρικότητα μου. Η αγάπη του Κυρίου απλώνε τα ματωμένα χέρια της και αγκάλιαζε όλον τον κόσμο...και εμένα...μου έπαιρνε τον πόνο ο πάσχων Θεός...μου έδινε ελπίδα ο πονεμένος Κύριος...όλη Του η ύπαρξη μιλούσε σιωπηλά για την υπομονή και την αγάπη και την συγχωρητικότητα...ξεκίνησε και η δική μου η σταύρωση. Έβλεπα να σηκώνω κι εγώ τον σταυρό της μετανοίας μου, της αγάπης μου και της υπομονετικής ελπίδος μου.

Έκαστον μέλος της αγίας σου σαρκός, ατιμίαν δι' ημάς υπέμεινε, τας ακάνθας η κεφαλή, η όψις τα εμπτύσματα, αι σιαγόνες τα ραπίσματα, το στόμα την εν όξει κερασθείσαν χολήν τη γεύσει, τα ώτα τας δυσσεβείς βλασφημίας. Ο νώτος την φραγγέλωσιν, και η χειρ τον κάλαμον, αι του όλου σώματος εκτάσεις εν τω σταυρώ, τα άρθρα του ήλους, και η πλευρά την λόγχην. Ο παθών υπέρ ημών, και παθών ελευθερώσας ημάς. Ο συγκαταβάς ημίν φιλανθρωπία, και ανυψώσας ημάς, παντοδύναμε Σωτήρ, ελέησον ημάς.

Σταυρωθέντος σου Χριστέ, πάσα η Κτίσις βλέπουσα έτρεμε, τα θεμέλια της γης, διεδονήθησαν φόβω του κράτους σου σου γαρ υψωθέντος σήμερον, γένος Εβραίων απώλετο, του Ναού το καταπέτασμα, διερράγη δίχως, τα μνημεία ηνεώχθησαν, και νεκροί εκ των τάφων εξανέστησαν. Εκατόνταρχος ιδών το θαύμα, έφριξε παρεστώσα δε η Μήτηρ σου, εβόα θρηνωδούσα μηρτικώς. Πως μη θρηνήσω, και τα σπλάχνα μου τύψω, ορώσα σε γυμνόν, ως κατάκριτον εν ξύλο κρεμάμενον; Ο σταυρωθείς και ταφείς, και αναστάς εκ των νεκρών, Κύριε δόξα σοι.

Πηγή: Βιβλίο: Μεγάλη Εβοδμάδα

Το σταυροαναστάσιμο οδοιπορικό της ψυχής μου

αρχμ. Σεβαστιανού Τοπάλη